Jefferson Airplane: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Oι '''Jefferson Airplane''' ή συντομευμένα '''JA'''είναι ένα από τα σπουδαιότερα συγκροτήματα του [[Μουσική Ροκ|ροκ]]. Κυριάρχησαν στην αμερικανική μουσική σκηνή κατά το δεύτερο μισό της δεκαετίας του '60 και θεωρούνται ως πρωτοπόροι του [[Ψυχεδελικό Ροκ|ψυχεδελικού ροκ]].

Πρωτοσχηματίσθηκαν το 1965 στο San[[Σαν FranciscoΦρανσίσκο]] των [[ΗΠΑ]] και έπαιζαν ένα μείγμα folkφολκ και rockροκ μουσικής, με επιρροές από τοντο [[Μπομπ Ντίλαν|Bob DylanΝτίλαν]], τους [[Βeatles]] αλλά και τους σπουδαίους [[Τζαζ|τζαζίστες]] της εποχής. Μέχρι το 1972 που διαλύθηκαν, πέρασαν από τις γραμμές του συγκροτήματος πολλοί διαφορετικοί μουσικοί - άλλοι ευκαιριακά και άλλοι μονιμότερα, προσδίδοντας στον ήχο τα πιο πειραματικά και ψυχεδελικά χαρακτηριστικά που γνωρίζουμε σήμερα.

Όντας το σπουδαιότερο όνομα της Δυτικής Ακτής, οι JA αγόρασαν σύντομα το δικό τους χώρο στο SanΣαν FranciscoΦρανσίσκο (το κτήριο στη ''Fulton Street 2400'') και το μετέτρεψαν σε ένα είδος ''«μουσικού κοινοβίου''», γύρω από το οποίο συσπειρώθηκαν δεκάδες μουσικοί και γκρουπ. Μέχρι και ο [[Μάνος Χατζιδάκις]] έζησε εκεί για μερικούς μήνες, στο διάστημα της ολιγοετούς αυτοεξορίας του στην Αμερική. Επιπλέον, τα μέλη τους συμμετείχαν παράλληλα και σε άλλα συγκροτήματα, όντας σε μία σχέση διαρκούς ανατροφοδότησης με το δημιουργικό οργασμό που συγκλόνιζε τη Δυτική Ακτή των ΗΠΑ στα τέλη της δεκαετίας του '60, εν μέσω του πολέμου του Βιετνάμ και της αντιπολεμικής εξέγερσης των νέων.

Σημείο-τομή στην ιστορία του γκρουπ είναι η προσχώρηση της GraceΓκρέης SlickΣλικ το 1966. Πέρα από την εκπληκτική φωνή της (για πολλούς η κορυφαία του ροκ μετά τη JanisΤζάνις JoplinΤζόπλιν), η SlickΣλικ έφερε από το προηγούμενο συγκρότημά της δύο τραγούδια που θα γίνονταν το σήμα-κατατεθέν των Jefferson Airplane, τα ''Somebody to Love'' και ''White Rabbit''. Γενικά, ως κύριος πυρήνας του συγκροτήματος θεωρούνται οι:

* Γκρέης Σλικ (Grace Slick), φωνή - μέλος από το 1966.

* Μάρτυ Μπέηλιν (Marty Balin), φωνή - ιδρυτικό μέλος. Αποχώρησε το 1970.

* Γιόρμα Κόκονεν (Jorma Kaukonen), κιθάρα - ιδρυτικό μέλος.

* Πωλ Κάντνερ (Paul Kantner), κιθάρα - η 'ψυχή' του γκρουπ, προσχώρησε δύο μήνες μετά τη δημιουργία του.

* Τζακ Κάσαντυ (Jack Casady), μπάσο - μέλος από το 1966.

* Σπένσερ Ντράηντεν (Spencer Dryden), τύμπανα. Μέλος από το 1966.

Ο ήχος ισορροπεί ανάμεσα στις ακουστικές μπαλάντες και την ψυχεδέλεια, η GraceΓκρέης SlickΣλικ κάνει την πρώτη της εμφάνιση και ο δίσκος εκτοξεύεται στο Νο 3. Θεωρείται ως ο καλύτερος του συγκροτήματος και ένας από τους σημαντικότερους του ροκ. Όλα σχεδόν τα κομμάτια έχουν μείνει στην ιστορία, με προεξάρχοντα τα ''White Rabbit'' (ύμνος στο LSD, εμπνευσμένος από το μυθιστόρημα ''Η Αλίκη στη Χώρα των Θαυμάτων'') και το ποπ ''Somebody To Love''. Στο ''Embryonic Journey'' o KaukonenΚόκονεν κάνει επίδειξη δεξιοτεχνίας, ενώ στο ''Plastic Fantastic Lover'' και στη λεπτή ειρωνεία του ''She Has Funny Cars'' φαίνονται τα πρώτα δείγματα της πολιτικοποίησης του συγκροτήματος. Η λυρική μπαλάντα ''Τοday'' είναι μέχρι σήμερα αγαπημένη μουσική υπόκρουση σε αμερικανικούς γάμους.

To ''Volunteers'' είναι ο πιο πολιτικός δίσκος των Jefferson Airplane. Οι ενορχηστρώσεις γίνονται λιγότερο πολύπλοκες, οι κιθάρες παίρνουν μεγαλύτερο ρόλο και στην πρώτη γραμμή μπαίνουν οι στίχοι που μιλούν για τον πόλεμο, τον πυρηνικό τρόμο και την αναζήτηση ενός διαφορετικού τρόπου ζωής. Ξεχώρισε το επαναστατικό ''Volunteers'' και το ''We Can Be Together'', ένα κάλεσμα για ενότητα όλων των κινημάτων. Κορυφαία όμως στιγμή του δίσκου είναι το ''Wooden Ships'', ένα τραγούδι των KantnerΚάντνερ (των Jefferson Airplane), StillsΣτιλς και CrosbyΚρόσμπυ (από τους Crosby, Stills & Nash), που διακηρύσσει ότι στον πυρηνικό πόλεμο δεν υπάρχει νικητής και ηττημένος. Έφθασε έως το No 13.

Με το ''Bark'' οι Jefferson Airplane εγκαινιάζουν τη δισκογραφική ετικέτα ''Grunt Records'', η οποία ήταν θυγατρική της RCA Victor και δημιουργήθηκε για να 'στεγάσει' τις προσπάθειες του συγκροτήματος αλλά και των μεμονωμένων μελών του. Αν και το άλμπουμ έγινε εμπορική επιτυχία (Νο 11) και καλλιτεχνικά κινείται σε καλό επίπεδο, φαίνονται τα πρώτα σημάδια κούρασης. O Marty BalinΜπέηλιν έχει ήδη αποχωρήσει, ενώ συμμετέχει ο Papa John Creach (των Mamas & Papas). Ξεχώρισαν τα ''Pretty As You Feel'' και ''Τhird Week In The Chelsea''.

To ''Bless Its Pointed Little Head'' είναι η πρώτη ζωντανή ηχογράφηση του γκρουπ. Βασίζεται στις συναυλίες που οι JA έδωσαν στο Fillmore West τον Οκτώβριο του 1968 και στο Fillmore East ένα μήνα αργότερα. Περιέχει τις ζωντανές εκτελέσεις τραγουδιών από τοτου ''Surrealistic Pillow'', καθώς και κομμάτια άλλων συνθετών που δεν περιλαμβάνονται σε κανένα studio LP.