Η συντριβή των οθωμανικών στρατευμάτων από τις επαναστατικές δυνάμεις του [[Μωχάμετ Άλη]] ([[1831]]), απέδειξαν πως αν το κράτος δεν προχωρούσε σε αναδιοργάνωση των στρατιωτικών και διοικητικών δομών του θα κατέρρεε πολύ γρήγορα. Όταν μάλιστα οι Αιγύπτιοι εισέβαλλαν στη Μικρά Ασία, απειλώντας την έδρα της Οσμανλικής δυναστείας, Ο Σουλτάνος [[Μαχμούτ Β’]] αναγκάστηκε, για να εξασφαλίσει τη διπλωματική υποστήριξη των Μεγάλων Δυνάμεων να υποσχεθεί ότι θα προέβαινε σε μεταρρυθμίσεις και θα καταργούσε τις διακρίσεις σε βάρος των Χριστιανών υπηκόων του. Μετά την επέμβαση των μεγάλων δυνάμεων άρχισε η προετοιμασία, τελικά όμως, λόγω του θανάτου του Σουλτάνου, θα ολοκληρωθούν από το διάδοχό του ΑμντούλμεζίτΑμντούλ Μετζίτ, ο οποίος υπό την πίεση των Μεγάλων Δυνάμεων, κυρίως των Ρώσων, θα δημοσιεύσει στις [[3 Νοεμβρίου]] [[1839]] το [[Χάττ-ι-Σερίφ]] του Γκιουλχανέ (=Οργανικός νόμος, διάταγμα της αίθουσας των ρόδων). Με βάση αυτό το διάταγμα καταργούνταν οι διακρίσεις εις βάρος των Χριστιανών, παρέχονταν εγγυήσεις για τη ζωή, την τιμή και την περιουσία τους και έδινε τη δυνατότητα ισότιμης συμμετοχής των χριστιανών στο στρατό και στη διοίκηση του κράτους. Βέβαια σε μεγάλο βαθμό αυτές οι εγγυήσεις έμεναν στα χαρτιά και οι διακρίσεις σε βάρος των Χριστιανών συνεχίζονταν. Με αφορμή αυτές τις διακρίσεις η Ρωσία άρχισε να ασκεί πιέσεις για επέμβαση στο εσωτερικό της Οθωμανικής αυτοκρατορίας, η οποία με την υποστήριξη των Αγγλογάλλων αρνήθηκε να υποχωρήσει και τελικά ξέσπασε ο [[Κριμαϊκός πόλεμος]]. Είχε γίνει όμως σαφές στους Οθωμανούς πως η διακρίσεις αυτές θα αποτελούσαν πάντοτε για τις Μ. Δυνάμεις αιτία επέμβασης στα εσωτερικά της, και όταν αντιλήφθηκαν πως οι Δυνάμεις σχεδίαζαν συλλογική επέμβαση για την εξάλειψη των διακρίσεων αποφάσισαν να δράσουν πρώτοι, και έτσι το [[1856]] δημοσιεύτηκε το διάταγμα του [[Χαττ-ι Χουμαγιούν]], που επαναλάμβανε με ρητό τρόπο τις προηγούμενες ρυθμίσεις και καλούσε τους Οθωμανούς αξιωματούχους να σέβονται απόλυτα τις προηγούμενες αποφάσεις. Την περίοδο αυτή μάλιστα θα κυριαρχήσουν πολιτικοί που υποστήριζαν αυτές τις μεταρρυθμίσεις και επιδίωκαν τον εξευρωπαϊσμό του κράτους. Μάλιστα το [[1869]] με νομοθετική πράξη παραχωρούνταν σε όλους τους πολίτες, ανεξαρτήτως θρησκείας, η Οθωμανική υπηκοότητα. Η μεταρρυθμιστική κίνηση θα κορυφωθεί το [[1876]] με την ανακήρυξη του πρώτου Τουρκικού Συντάγματος. Η άνοδος όμως στο θρόνο του απολυταρχικού [[Αμπντούλ Χαμίτ Β’]] και το ξέσπασμα του Ρωσο-Τουρκικού πολέμου του [[1877]]-[[1878]] ανέστειλαν τη διαδικασία φιλελευθεροποίησης και οδήγησαν στην επιστροφή του παλιού απολυταρχικού καθεστώτος.
