Αράμ Χατσατουριάν: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
Templar52 (συζήτηση | συνεισφορές)
μ +
Templar52 (συζήτηση | συνεισφορές)
μ μΠροσθ. + § Πηγές, αφαιρ. επέκτ.
Γραμμή 1:
Ο '''Άραμ Ίλιτς Χατσατουριάν''' ([[αρμενική γλώσσα|αρμενικά]]: Արամ Խաչատրյան, Aram Xačatryan; [[ρωσική γλώσσα|ρώσικα]]: Аpaм Ильич Xaчaтypян, Aram Il'ič Hačaturjan, [[6 Ιουνίου]] [[1903]]-[[1 Μαΐου]] [[1978]]) ήταν [[Γεωργία|Γεωργιανός]] [[συνθέτης]], [[Αρμενία|αρμένικης]] καταγωγής. Γεννήθηκε στην [[Τιφλίδα]] της [[Γεωργία|Γεωργίας]] το [[1903]] και πέθανε στη [[Μόσχα]] το [[1978]]. Εγκαταστάθηκε στη [[Μόσχα]] από το 1920, όπου και μαθήτευσε σε διάφορους μουσικοδιδάσκαλους στη περίφημη σχολή Γκνέσιν. Σπούδασε βιολοντσέλο και σύνθεση και πολύ γρήγορα άρχισε να διακρίνεται. Στη συνέχεια φοίτησε στο Ωδείο Μόσχας (1929-1934) υπό τους Μιασκόφσκη και Λιτίνσκη. ΔιετέλεσεΟι αντιπρόεδροςσυνθέσεις τηςτου οργανωτικής«τρίο επιτροπήςγια τηςφλάουτο, ένωσηςβιολί τωνκαι Σοβιετικώνπιάνο» συνθετώνκαι από«Πρώτη τοσυμφωνία» 1939απέδειξαν μέχριτην τοιδιοφυΐα 1948.του Απόκαι τοτην 1951ικανότητά άρχισετου ναστην διδάσκειεκμετάλλευση στολαϊκών Ωδείομελωδιών. τηςΑπό Μόσχαςτο και1934 νασύνθεσε ασχολείταιτρεις μεσυμφωνίες τηγια διεύθυνσηπιάνο, ορχήστρας.βιολοντσέλο Είναικαι ίσωςορχήστρα, μαζίτη με«Δεύτερη τονσυμφωνία», μουσική [[Σεργκέιγια Προκόφιεφ|Προκόφιεφ]]μπαλλέτο και τοντο [[Ντμίτριέργο Σοστακόβιτς|Σοστακόβιτς]],για οιχορωδία σημαντικότεροικαι συνθέτεςορχήστρα της«Ποίημα [[Σοβιετικήγια Ένωση|Σοβιετικήςτον Ένωσης]]Στάλιν» στηνκαθώς σχεδόνκαι εβδομηντάχρονημουσική για θεατρικά και ιστορίακινηματογραφικά τηςέργα.
 
Ο Χατσατουριάν διετέλεσε αντιπρόεδρος της οργανωτικής επιτροπής της ένωσης των Σοβιετικών συνθετών από το 1939 μέχρι το 1948. Από το 1951 άρχισε να διδάσκει στο Ωδείο της Μόσχας και να ασχολείται με τη διεύθυνση ορχήστρας. Είναι ίσως, μαζί με τον [[Σεργκέι Προκόφιεφ|Προκόφιεφ]] και τον [[Ντμίτρι Σοστακόβιτς|Σοστακόβιτς]], οι σημαντικότεροι συνθέτες της [[Σοβιετική Ένωση|Σοβιετικής Ένωσης]] στην σχεδόν εβδομηντάχρονη ιστορία της. Αφιερώθηκε ιδιαίτερα στην ανάπτυξη της αρμενικής μουσικής καθώς θεωρήθηκε αυθεντία της τουρκμενικής και αζερμπαϊτζανικής μουσικής. Τιμήθηκε με πολλά βραβεία ρωσικά και ευρωπαϊκά.
Όσον αφορά το ύφος της μουσικής του, έχει έντονο ανατολίτικο χρώμα, πράγμα που οφείλεται στην επιρροή του από την [[Αρμενία|αρμένικη]] παράδοση, την οποία μελέτησε πολύ προσεκτικά. Επίσης, επηρεάστηκε και από τις νέες τάσεις που είχαν αρχίσει να εμφανίζονται στην υπόλοιπη [[Ευρώπη]], καταφέρνοντας να τις αξιοποιήσει με πολύ μέτρο και σε συνδυασμό με την [[Αρμενία|αρμένικη]] παράδοση.
 
Όσον αφορά το ύφος της μουσικής του, έχει έντονο ανατολίτικο χρώμα, πράγμα που οφείλεται στην επιρροή του από την [[Αρμενία|αρμένικη]] παράδοση, την οποία μελέτησε πολύ προσεκτικά. Επίσης, επηρεάστηκε και από τις νέες τάσεις που είχαν αρχίσει να εμφανίζονται στην υπόλοιπη [[Ευρώπη]], καταφέρνοντας να τις αξιοποιήσει με πολύ μέτρο και σε συνδυασμό με τη μουσική παράδοση. Γενικά τα έργα του Χατσατουριάν διακρίνονται για τη χρωματική αρμονία αλλά και την [[Αρμενία|αρμένικη]]παραδοξότητα που μερικές φορές φθάνει σε μονοτονία. Στη χρήση όμως των οργάνων "σόλο" έναντι της ορχήστρας ακολούθησε τη παράδοση των Μποροντίν και Γκλαζούνοφ.
 
Μερικά από τα πιο γνωστά του έργα είναι το [[μπαλέτο]] ''Γκαϊανέ'' (1942) που περιλαμβάνει τον πολύ γνωστό ''Χορό των σπαθιών'', η ''δεύτερη συμφωνία'' (1943), το ''Βαλς για κοντσέρτο'' (1955) και το μπαλέτο ''Σπάρτακος'' (1956).
 
== Πηγές ==
*"Νεώτερον Εγκυκλοπαιδικόν Λεξικόν Ηλίου" τ.18ος, σ.591.
 
== Βιβλιογραφία ==
 
* «Εγκυκλοπαίδεια Παγκόσμιας μουσικής», Εκδόσεις Αλκυών, Τόμος 8, σελ. 953-954
* Μαρία Δημητριάδου, «Παραδόσεις Ιστορίας Μουσικής», Εκδόσεις Ντορεμί, (1998), σελ. 109
 
{{Μουσική-επέκταση}}
 
{{Στοιχεία προσώπου