|
<div class="messagebox cleanup metadata plainlinks">
{|style="width:100%;background:none"
|width=60px|[[Εικόνα:Crystal Clear app kghostview.png|40px]]
|'''Αυτό το {{{1|άρθρο ή η ενότητα}}} χρειάζεται προσοχή από έναν/μια ειδικό στο θέμα.'''<br /><small>Παρακαλώ βοηθήστε στην εύρεση ενός/μιας ή [{{fullurl:{{FULLPAGENAME}}|action=edit}} βελτιώστε αυτό το άρθρο] μόνοι σας. Δείτε τη [[{{TALKPAGENAME}}|σελίδα συζήτησης]] για λεπτομέρειες.</small>
|}</div>
[[Κατηγορία:Άρθρα που χρειάζονται προσοχή από ειδικό]]
{{Message_box|
id =cleanup|
backgroundcolor =#efefff|
image =Broom icon.svg|
heading =Αυτό το άρθρο χρειάζεται [[Βικιπαίδεια:Επιμέλεια|επιμέλεια]] ώστε να ανταποκρίνεται σε υψηλότερες προδιαγραφές ορθογραφικής και συντακτικής ποιότητας ή μορφοποίησης.|
message = <small>'''Σημείωση:''' Πολλές φορές τα κείμενα στα οποία βρίσκεται αυτό το πρότυπο, παραβιάζουν [[Βικιπαίδεια:πνευματικά δικαιώματα|πνευματικά δικαιώματα]]. Κάντε ένα σχετικό έλεγχο πριν ξεκινήσετε την επιμέλεια, αφού είναι πιθανό να διαγραφεί. Μετά την επιμέλεια του άρθρου, είστε ελεύθεροι να διαγράψετε αυτή την επισήμανση. Για περαιτέρω βοήθεια, δείτε τα άρθρα [[Βικιπαίδεια:Πώς να επεξεργαστείτε μια σελίδα|Πώς να επεξεργαστείτε μια σελίδα]] και [[Βικιπαίδεια:Οδηγός μορφοποίησης άρθρων]].</small>}}<includeonly>[[Κατηγορία:Επιμέλεια Βικιπαίδειας|{{PAGENAME}}]]</includeonly><noinclude>[[Κατηγορία:Επιμέλεια Βικιπαίδειας| ]]
<noinclude>
{{επέκταση}}
Τα Ελληνικά γράφονται χρησιμοποιώντας Ιστορική Ορθογραφία, αν και η ετυμολογία πολλών λέξεων, άρα και η ορθογραφία που χρησιμοποιείται, δεν είναι πάντα ακριβής. Βλέπε [http://www.diavlos.gr/orto96/ortowww/ort1.htm] για ένα παράδειγμα.
==Τι είναι ορθογραφία==
Ορθογραφία (= ορθή γραφή) λέγεται η γραφή των λέξεων όπως πρέπει, σύμφωνα με τους κανόνες του συστήματος γραφής που έχουμε. Στην ελληνική γραφή για μερικούς φθόγγους δεν έχουμε μόνο ένα ένα γράμμα, αλλά περισσότερα, πρβ π.χ.: Ο(ο) & Ω(ω), Η(η) & Υ(υ), και οι λέξεις γράφονται όπως επακριβώς ακούγονται τονικά και φθογγικά, π.χ. έξοχη & εξοχή, κάλος & καλός, και συνάμα ανάλογα με την έννοια ή την έτυμολογία τους, δηλαδή ανάλογα:
α) Με το μέρος λόγου ή τον τύπο του σημαινόμενού τους, πρβ π.χ. ότι με τα γράμματα –ω,ει γράφονται τα ρήματα, με –ι,ο τα ουδέτερα, με –η τα θηλυκά κ.τ.λ.: καλώ = ρήμα, καλό = ουδέτερο επιθέτου, καλεί = ρήμα, καλή = θηλυκό.
β) Με τη ρίζα ή την πρωτότυπό τους λέξη, αν έχουμε παράγωγη λέξη. ή με τις απλές τους, αν έχουμε σύνθετη λέξη, πρβ π.χ.: Κρήτη > κρητικός. με η & κριτής > κριτικός με ι, δια-κρίνω (απλές λέξεις) και δια-κριτικός (σύνθετη λέξη).
==Ο σκοπός της ορθογραφίας==
Η ορθογραφία είναι το εννοιολογικό ένδυμα μιας λέξης. Πιο απλά, ο σκοπός της ορθογραφίας είναι να υποδείχνει στον αναγνώστη και την πιστή προφορά και τη σωστή έννοια (ετυμολογία = τη ρίζα ή την πρωτότυπη λέξη μια παράγωγης, καθώς και το μέρος λόγου ή τον τύπο του σημαινόμενου κ.α.) των λέξεων που γράφουμε, ώστε να έχει βοήθεια και στην κατανόησή των γραπτών λέξεων και και στη διάκριση των ομοήχων. Παρέβαλε π.χ. ότι όταν βλέπει κάποιος μια λέξη να είναι γραμμένη στην κατάληξη με το γράμμα –η αντί ι αυτό σημαίνει ότι το σημαινόμενο είναι θηλυκό, αν είναι με –ι αυτό σημαίνει ότι το σημαινόμενο είναι ουδέτερο, αν είναι γραμμένοι με –οι αυτό σημαίνει ότι είναι πληθυντικού αριθμού κ.τ.λ.: φίλη, φυλή, φιλί, καλή, καλεί, διάλειμμα & διάλυμα. Παρέβαλε επίσης ότι αντί να γράφουμε στα λεξικά π.χ.: "λιπόν" (αντί λοιπόν) = επίρρημα συμπερασματικό, λιπών = μετοχή, ."λιπόν" (αντί λιπών) = γεν. πληθ. του ουσιαστ. το λίπος, "λιπόν" (αντί λοιπών) = γενική πληθυντικού ουδετέρου, λοιπά, γράφουμε απλώς: λοιπόν, λιπών, λοιπών, και ο άλλος καταλαβαίνει τάχιστα το τι απ' όλα εννοούμε. Ομοίως: δείγμα & δήγμα, θήρα & θύρα, πάλη(η) & πάλι , κλίμα & κλήμα, όμως & ώμος(ο), λιμός & λοιμός, τείχος (το), τείχη (τα) & τοίχος (ο), τοίχοι (οι) & τύχη (η) & τύχει (να).
==Η αναγκαιότητα ή όχι της ορθογραφίας==
Η ορθογραφία είναι απαραίτητη όταν καταγράφουμε λόγο με μη ολοκληρωμένες (ελλιπείς) προτάσεις, όπως π.χ. στους: τίτλους, υπότιτλους, επικεφαλίδες, επιγραφές, πινακίδες και λεξικά, επειδή εκεί λείπουν τ’ άρθρα ή οι αντωνυμίες, τα μόρια και οι σύνδεσμοι που μας υποδείχνουν τη σημασία των λέξεων και κυρίως των ομοήχων. Παρέβαλε π.χ. φθογγικά: "ιταν ι παραγογί τις κρίτις." "θέλο έναν άντρα να με φιλάι." "'Iνε καλός κριτικός". "τις τιμημένις νεκρίς" = ορθογραφικά: Ήταν οι παραγωγοί της Κρήτης. & Ήταν η παραγωγή της Κρήτης. Θέλω έναν άντρα να με φιλάει (στο γάμο μου) & Θέλω έναν άντρα να με φιλάει (από τους εχθρούς).<br />
Η ορθογραφία δεν είναι απαραίτητη, όταν καταγράφουμε προφορικό λόγο με ορθές και ολοκληρωμένες συντακτικώς προτάσεις, αφού η σημασία των λέξεων και οι ομόηχες λέξεις, που ερχόμαστε να ξεδιαλύνουμε τη σημασία τους με την ορθογραφία (με τη χρήση των ομόφωνων γραμμάτων Ο(ο) & Ω(ω), Η(η) & Υ(υ) & Ι(ι) & ΟΙ(οι)… και βάσει κανόνων), υποδείχνεται - διακρίνονται με τη σύνταξη, πρβ π.χ.: «ι ξένι ίνε καλί άνθροπι» = Οι ξένοι είναι καλοί άνθρωποι. "καλό πεδί ίνε ο γιάνης" = Καλό παιδί είναι ο Γιάννης. Αυτό, επειδή τα πτωτικά μέρη λόγου (= ουσιαστικά, επίθετα και μετοχές) συντάσσονται με άρθρο: το φυτό, το σύκο, το καλό, η καλή, ο καλός,.. Τα ρήματα συντάσσονται με αντωνυμία, σύνδεσμο ή μόριο: εγώ φοιτώ, εσύ σήκω, να καλεί, αυτός καλεί, όταν/ αν/ όμως/ γιατί... καλώ, θα/ ας/ δεν/ μα μην/ ας μην... φοιτώ. <br />
==Τι είναι ορθογραφικός κανόνας==
Ορθογραφικοί κανόνες λέγονται οι κοινοί τρόποι με τους οποίους χρησιμοποιούμε στη γραφή τα ορθογραφικά σημάδια ( = τα σημάδια τόνου, στίξης και διαλυτικών) και τα ομόφωνα γράμματα (δηλαδή τα γράμματα: ω υ η αι οι ει μμ νν ... σε σχέση προς τα: ε ι ο μ..), καθώς και τα κεφαλαία γράμματα: Α Β Γ... σε σχέση προς τα μικρά: α β γ.., ώστε να υποδείχνουμε διάφορα νοήματα.<br />
Το να γράφουμε π.χ. τα ρήματα με -ω,ει (αντί -ο,ι) στη κατάληξη και τα πτωτικά (ουσιαστικά, επίθετα, μετοχές) με -ο,η,ι, για να υποδείχνονται - διακρίνονται, είναι ένας κανόνας, πρβ ρήματα : σήκ-ω, καλ-ώ, φοιτ-ώ, παρανομ-ώ, αδικ-ώ.. και πτωτικά: σύκ-ο, καλ-ό, φυτ-ό, παράνομ-ο, άδικ-ο ..<br />
Το να μπαίνει απόστροφος στην αποβολή ληκτικού ή αρκτικού φωνήεντος λέξης, για να υπενθυμίζει - υποδεικνύει ότι έχουμε δυο λέξεις και ποιες όχι μια, είναι ένας άλλος κανόνας: σου (εί)πα > σού 'πα & σούπα (φαγητό)- σ(ε) όλα > σ' όλα & σόλα (παπουτσιού)..<br />
==Η ιστορική και η πραγματική ελληνική γραφή==
{{Message_box|
id =origresearch|
backgroundcolor = #FAFAD2|
image =Crystal Clear app help index.png|
heading =Το άρθρο πιθανόν να περιλαμβάνει πληροφορίες που αποτελούν '''[[Βικιπαίδεια:Όχι πρωτότυπη έρευνα|πρωτότυπη έρευνα]]''', που δεν έχουν προηγουμένως δημοσιευτεί ή δεν έχουν ελεγχθεί από ειδικούς. |
message = Εάν δεν συμβαίνει αυτό [[Βικιπαίδεια:Παράθεση πηγών|παραθέστε τις πηγές]] που επιβεβαιώνουν την [[Βικιπαίδεια:Επαληθευσιμότητα|επαληθευσιμότητα]] του άρθρου, διαφορετικά αφαιρέστε ότι αποτελεί προσωπική γνώση ή έρευνα του συντάκτη.<br><small>Παρακαλούμε δείτε τις σχετικές παρατηρήσεις στη [[:{{TALKSPACE}}:{{PAGENAME}}|σελίδα συζήτησης]].}}
[[Κατηγορία:πρωτότυπη έρευνα|{{PAGENAME}}]]
Τα σχολικά και πανεπιστημιακά βιβλία γλώσσας και γραφής αναφέρουν ότι: <br />
Α) Οι λέξεις είναι ορισμένοι κατά γλώσσα συνδυασμοί φθόγγων που με τη σειρά τους συνδέονται προς ορισμένες σημασίες, συνθέτουν την γλώσσα.<br />
Β) Η νέα ελληνική γραφή, όπως και οι ευρωπαικές, είναι ιστορική, δηλαδή καταγράφει τις λέξεις όπως προφέρονταν κάποτε, αν και πολλές από αυτές τις λέξεις έχουν αλλάξει προφορά, και τα γράμματα ω, η, υ παλιά αντιπροσώπευαν φθόγγους που συνέπεσαν στο χρόνο με τα γράμματα ο, ι και γι αυτό τα βρίσκουμε στις λέξεις. Ετσι πρέπει, λένε τα ως άνω βιβλία,, να θυμούμαστε ποιες λέξεις γράφονται π.χ. με υ και ποιες με υ ή ι, ποιες με ο και ποιες με ω… κλπ. <br />
Προ αυτού κάποιοι άλλοι είπαν και λένε ότι το ελληνικό αλφάβητο πρέπει να καταργηθεί και να αντικατασταθεί από το λατινικό ή να επινοηθεί ένα άλλο που να έχει τόσα γράμματα όσοι και οι διαφορετικοί φθόγγοι γιατί είναι φοβερά δύσκολο να θυμάται κάποιος ποια λέξη γράφεται π.χ. με το Ο(ο) και ποια με το Ω(ω), ποια με το Ε(ε) και ποια με το ΑΙ(αι)…<br />
Ωστόσο όλα τα ως άνω είναι μέρος από τις μεσαιωνικές κακοήθειες κάποιοων που ειπώθηκαν με σκοπό να μειώσουν την ελληνική γλώσσα και γραφή, ώστε να πάψουν να είναι διεθνείς και να γίνουν άλλες και σήμερα οι σχολικοί συγγραφείς τις αντιγράφουν χωρίς να ελέξουν αν αυτά ισχύουν ή όχι, αφού:
1) Οι λέξεις στην ελληνική γλώσσα δημιουργούνται από συγκεκριμένα συστατικά στοιχεία, τα καλούμενα: πρόθεμα, ρίζα ή θέμα + κατάληξη + τόνος, αν έχουμε απλή λέξη, καθώς και α’ + β’ συνθετικό, αν έχουμε σύνθετη λέξη, πρβ π.χ.: γράφ-ω,εις,.. γραφ-ή,ής,.. έ-γραφ-α,ες.., δια-γράφ-ω,εις..δια-γραφ-ή,λης.... <br />
Αν οι λέξεις ήταν τυχαίοι φθόγγοι που τους αποδόθηκε μια έννοια (όπως π.χ. μπαρβ = ότι η έννοια καλός, τρσκ = ότι η έννοια καλή, θρα = ότι η έννοαι κακός…), αφενός οι λέξεις δεν θα είχαν ριζική συνάφεια μεταξύ τους και έτσι θα ήταν δυνατόν να θυμούμαστε πολλές από αυτές (αμέτρητες είναι οι ελληνικές λέξεις και όμως τις ξέρουν-καταλαβαίνουν όλες οι Έλληνες) και αφετέρου δεν θα είχαν κλίση, μέρος λόγου, τύπο, κυριολεξία και μεταφορά κλπ.<br />
2) Ιστορική γραφή από την αρχαία ελληνική (μέσω της λατινικής) είναι οι σημερινές γραφές με λατινικούς χαρακτήρες (αγγλική, γαλική, ολλανδική κλπ) και όχι η νέα ελληνική, αφού:
Α) Μόνο στις γραφές με λατινικούς χαρακτήρες οι λέξεις γράφονται όπως έχουν φωτογραφικά στην αρχαία ελληνική, αν και η προφορά είναι κάπως διαφορετική, πρβ π.χ. αρχαία ελληνικά : τιτάν, Ευρώπη, ιδέα… = αγγλικά titan (ταιτάν), Europe (Γιουροπ), idea (αιντία)….<br />
Β) Στη σημερινή ελληνική γραφή, όπως και στην αρχαία ελληνική, οι λέξεις καταγράφονται αφενός φθογγικά, ώστε ο αναγνώστης να έχει την ορθή προφορά τους, π.χ. «καλό, Αθηνάα ή Αθηνά..» και αφ΄ ετέρου ανάλογα με την έννοια ή σωστότερα την ετυμολογία τους (δηλ. ανάλογα με το τι μέρος λόγου ή τύπος είναι το σημαινόμενό τους, καθώς και ανάλογα με τη ρίζα ή την πρωτότυπή τους λέξη), όπως π.χ. «καλ-ώ» (αν έχουμε ρήμα) ή καλό (αν έχουμε επίθετο)…. και χρησιμοποιώντας με κανόνες τα ομόφωνα γράμματα: Ω(ω) & Ο(ο), Η(η) & Υ(υ) & Ι(ι) … και τα ορθογραφικά σημεία (τόνο, διαλυτικά κλπ) που έχουν επινοηθεί για το σκοπό αυτό στην ελληνική γραφή, ώστε ο αναγνώστης να έχει βοήθεια και στην κατανόησή τους κατά την ανάγνωση και στη διάκριση των ομοήχων. Παράβαλε π.χ. ότι τα κύρια ονόματα γράφονται με κεφαλαίο γράμμα και τα κοινά και οι κοινές λέξεις με μικρό: νίκη & Νίκη, αγαθή & Αγαθή… Παρέβαλε ομοίως ότι τα πτωτιικά γράφονται με -ο,η,ι και τα ρήματα με –ω,ει: καλ-ό & καλ-ώ, καλ-οί & καλ-ή & καλ-εί, λίπ-η & λείπ-ει & λύπ-η.. Παράβαλε ομοίως ότι τα: Κρήτη > Κρητικός, Κρής, Κρήσα…. γράφονται με –η- και τα: κρίνω > κριτής, κριτικός, κρίση.. με ι. <br />
Αν η ελληνική γραφή ήταν ιστορική, ας μας πουν αυτοί που το ισχυρίονται,. πως γράφονται π.χ. οι λέξεις: αγαθι, έξοχι, αφτι, …, χωρίς να τους πω, άμμεσα ή έμμεσα, τι μέρος λόγου ή τύπος είναι;<br />
3) Γραφή των λέξεων με τόσα γράμματα όσοι και οι διαφορετικοί φθόγγοι ή οι διαφορετικές συλλαβές ή οι διαφορετικές λέξεις δεν είναι δυνατόν να υπάρξει γιατί έτσι θα γίνονταν συνεχώς παρανοήσεις με τις ομόηχες λέξεις. Σε κάθε γλώσσα με την κλίση, καθώς και με την κυριολεξία και τη μεταφορά δημιουργούνται χιλιάδες ομόηχες, πρβ π.χ. στην ελληνική: καλώ, καλείς, καλεί.. και καλή, καλής, καλός & καλώς,..., αγαθή, Αγαθή, αγαθί, αγαθόν, αγαθών…., Αγγλικά «του» = to & too & two, «ράιτ» = wright, right, write… Ετσι, αν γράφουμε τις λέξεις μόνο ως έχουν φωνητικά, δεν είναι δυνατόν να διακρίνονται οι ομόηχες. Άλλο π.χ. «Η παραγωγή της Κρήτης» & άλλο «Οι παραγωγοί της Κρήτης». <br />
4) Η Ελληνική γραφή είναι πανεύκολη (μαθαίνεται σε μισή ώρα), αν διδακτεί σωστά (με τους κανόνες της), άλλως φαίνεται πάρα πολύ δύσκολη.<br />
'''Σημειώνεται ότι:'''<br />
1) Η ελληνική γραφή καταγράφει τις λέξεις πιο καλά και από το μαγνητόφωνο. Με το μαγνητόφωνο μπορεί να δημιουργηθεί παρανόηση λόγω των ομόηχων λέξεων, ενώ με την ελληνική γραφή αποκλείεται. Ειδικότερα στο ελληνικό συστημα γραφής υπάρχουν τα εξής γράμματα και σημεία, που έλυσαν το πρόβλημα της γραφής:<br />
'''Α) Τα κεφαλαία: Α, Β, Γ… και μικρά γράμματα: α, β, γ…''' <br />
Τα κεφαλαία γράμματα: Α, Β, Γ… δεν είναι τα κανονικά γράμματα του ελληνικού αλφάβητου και τα μικρά: α, β, γ… για απλοποίηση της γραφής («επισεσυρμένη γραφή»), όπως λέγεται, αλλά διαφορετικές μορφές του αυτού γράμματος που επινοήθηκαν για να βοηθούν τον αναγνώστη στην υπόδειξη- διάκριση αφενός των προτάσεων ενός κειμένου (γράφοντας με κεφαλαίο γράμμα το πρώτο γράμμα κάθε πρότασης) και αφετέρου των κυρίων ονομάτων (= τα ονόματα ανθρώπων, εορτών, τόπων κλπ) από τα κοινά και τις κοινές λέξεις, πρβ π.χ. νίκη & Νίκη, κόκκινος & κ. Κόκκινος… <br />
'''Β) Τα ορθογραφικά σημεία''' (= η απόστροφος, το τονικό σημάδι και τα διαλυτικά) <br />
Τα ορθογραφικά σημεία δεν είναι σημεία που υποδείκνυαν παλιά προσωδία (τη μουσικότητα της αρχαίας ελληνικής γλώσσας), όπως λέγεται, αλλά τις ειδικές προφορές που γίνονται κατά την εκφώνηση του λόγου, δηλαδή τις τονισμένες και άτονες συλλαβές, καθώς και τη προφορά με συναίρεση, συνίζηση, έκθλιψη κ.τ.λ. έτσι ώστε και την πιστή προφορά να καταγράφουμε και να γίνεται διάκριση των ομοήχων., πρβ π.χ.: έξοχη (επίθετο) & εξοχή (ουσιαστικό), σόλα (παπουτσιού) & σ’ όλα (έκθλιψη) = σε όλα, μία (δυο συλλαβές) & μια (μια συλλαβή με συνίζηση), θεϊκός (ασυναίρετα, το εϊ = δυο φθόγγοι) & θείος (συνηρημένα, το ει = ένας φθόγγος). Ομοίως: ποίος & ποιος, , λίγα από όλα & λίγ’ απ όλα…<br />
'''Γ) Τα ομόφωνα γράμματα:''' Ο(ο) & Ω(Ω), Ε(ε) & ΑΙ(αι), Η(η) & Υ(υ) & Ι(Ι)… <br />
Φυσικά τα γράμματα Η(η), Ω(ω), Υ(υ)… δεν είναι γράμματα που παρίσταναν αρχαίους φθόγγους που σήμερα συνέπεσαν με τους Ι, Ο, όπως κακώς λέγεται, αλλά παραλλαγές (επιπλέον ομόφωνα γράμματα) των γραμμάτων Ι(ι), Ο(ο), με τα οποία, βάσει κανόνων (γράφοντας π.χ. τα θηλυκά με –η, τα ουδέτερα με –ι κ.τ.λ.), υποδείχνεται στη γραφή η ετυμολογία (= η ρίζα ή το θέμα, καθώς και το μέρος λόγου και ο τύπος) των λέξεων, ώστε έτσι να έχουμε βοήθεια και στην κατανόηση τους και στη διάκριση των ομοήχων, πρβ π.χ.: λίπη & λείπει & λύπη, ημείς & υμείς, αγωγή & αγωγοί, αυτόν & αυτών, κριτικός& Κρητικός, ψιλή & ψιλοί & ψηλοί & ψηλή, λίρα & λύρα, κλίμα & κλήμα, λυπεί & λοιπή & λοιποί…<br />
Όπως βλέπουμε από τα πιο πάνω παραδείγματα με τη βοήθεια των ομόφωνων γραμμάτων: Ο(ο) & Ω(ω), Η(η) & Υ(υ) & Ι(ι)… , αλλά και των ορθογραφικών σημείων καταλαβαίνουμε τάχυστα για το αν μιλούμε για ρήμα ή ουσιαστικό ή επίθετο κ.τ.λ. ή αρσενικό ή θηλυκό ή κύριο ή κοινό όνομα κ.τ.λ.
Με τα ομόφωνα γράμματα στην κατάληξη υποδείχνουμε το μέρος λόγου ή τον τύπο του σημαινόμενου που φανερώνει η λέξη, γράφοντας π.χ. με –ο,η τον ενικό των πτωτικών: καλό, καλή, νίκη, σύκο…. και με –ω,ει τον ενικό των ρημάτων: καλώ, τρέχω, σήκω, καλεί,…. <br />
Με τα ομόφωνα γράμματα στο θέμα φανερώνουμε τη ρίζα ή την πρωτότυπη λέξη μιας παράγωγης, πρβ π.χ.: κρίνω, κριτής, κριτικός…(με –ι) & Κρήτη, Κρήσα, Κρητικός…(με η).
Φυσικά άλλο τα: οϋ, αϊ, εϊ, οϊ, υϊ (= δυο φθόγγοι, δίφθογγοι) και άλλο τα δίψηφα γράμματα: ου, αι, ει, οι, υι = ένας φθόγγος. Διακρίνονται με τα διαλυτικά και το τονικό σημάδι: άι = αϊ, αί = ε..<br />
2) Στη λατινική δεν υπάρχουν τα ομόφωνα γράμματα και τα ορθογραφικά σημεία πλην μόνο τα κεφαλαία και μικρά γράμματα και γι αυτό αφενός δεν υπάρχουν αυτά και στις σημερινές γραφές με λατινικούς χαρακτήρες (αγγλική, γαλλική κ.τ.λ.) και αφετέρου η λατινική, που είναι απομίμηση της ελληνικής, είναι ευκολότερη γραφή, όμως κατώτερης αξίας παρά η ελληνική.<br />
==Πηγές==
*ΤΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΓΡΑΦΗΣ, Α. ΚΡΑΣΑΝΑΚΗ
*Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΓΛΩΣΣΑ, Α. ΚΡΑΣΑΝΑΚΗ
*[http://www.krassanakis.gr www.krassanakis.gr]
[[Κατηγορία:Φιλολογία]]
|
