Ανταλλαγή πληθυσμών: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων
Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
πηγές + pov |
Dada (συζήτηση | συνεισφορές) καμία τεκμηρίωση, POV, απόψεις, μη εγκυκλοπαιδική γλώσσα |
||
Γραμμή 1:
{{πηγές}}
{{POV}}
Κατά το [[Διεθνές Δίκαιο]] '''ανταλλαγή πληθυσμών''' νοείται η δια «συμβάσεως» υποχρεωτική ή ελεύθερη (εκούσια ή ακούσια) [[μετανάστευση]] υπηκόων, που ανήκουν σε [[φυλή|φυλετικές]] ([[έθνος|εθνικές]]), [[θρησκεία|θρησκευτικές]] ή [[γλώσσα|γλωσσικές]] [[μειονότητα|μειονότητες]] από το ένα [[κράτος]] σε άλλο (ως επί το πλείστον όμορο).
Η μεγαλύτερη ανταλλαγή πληθυσμών που έχει γίνει, και κατ’ επανάληψη, τουλάχιστον στην Ευρωπαϊκή
==Ανταλλαγές πληθυσμών στα Βαλκάνια==
Μετά τους Βαλκανικούς πολέμους πολλοί εκ των κατοίκων της «τέως» Ευρωπαϊκής Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, στη συνέχεια της Τουρκίας, μη θέλοντας να γίνουν υπήκοοι των χωρών που περιήλθαν τα εδάφη τους, με τις Συνθήκες Κωνσταντινούπολης, Λονδίνου, Βουκουρεστίου και Αθηνών, μετανάστευσαν αμοιβαία
Από τις παραπάνω χώρες γεγονός ήταν ότι η Τουρκία αντιμετώπιζε τον μεγαλύτερο αριθμό μεταναστών που έπρεπε να βοηθήσει στη νέα τους εγκατάσταση, όπως επίσης γεγονός είναι ότι για λόγους εθνικής της σκοπιμότητας εφήρμοσε ταυτόχρονα πιεστικά μέτρα εναντίον άλλων φυλετικών, θρησκευτικών υπηκόων μειονοτήτων της, προς εξαναγκασμό σε εκπατρισμό{{πηγή}}.
=== Συνθήκη του 1913 ===
Γραμμή 27 ⟶ 20 :
«''Οι δύο Κυβερνήσεις είναι σύμφωνες όπως διευκολύνουν την αμοιβαία ανταλλαγή των Βουλγάρων και Μουσουλμάνων κατοίκων καθώς και των κτημάτων αυτών σε ζώνη 15 χλμ. το ανώτερο, κατά μήκος των κοινών συνόρων. Η ανταλλαγή θα γίνει σε ολόκληρα χωριά. Η δε των αστικών και αγροτικών κτημάτων θα γίνει με την αιγίδα των δύο Κυβερνήσεων που θα προβούν σε ανταλλαγή και αποζημίωση, από τα προερχόμενα από την ανταλλαγή, κτημάτων χωρίων και ιδιωτών.»''
=== Συνθήκη του 1914 ===
Κατ’ αυτή τη Συμφωνία:
«''Οι πληθυσμοί των ελληνικών χωρίων Θράκης και νομού Σμύρνης μέχρι των Στενών ανταλλαχθήσονται έναντι Μουσουλμάνων χωρικών'' [[Μακεδονία]]ς ''και Ηπείρου, η δε ανταλλαγή γενήσεται ταυτοχρόνως και μετά πιστοποίησιν της αυθορμήτου αυτών επιθυμίας προς μετανάστευσιν. Η ανταλλαγή γενήσεται υπό την προστασίαν των δύο κυβερνήσεων μετά πλήρη συνεννόησιν κλπ.''».
Συνέπεια αυτής της Συμφωνίας ήταν ο βίαιος εκπατρισμός στην Ελλάδα άνω των 250.000 Ελλήνων από Μικρά Ασία και Θράκη.
=== Συνθήκη Νεϊγύ, 1919 ===
Γραμμή 60 ⟶ 41 :
Κατά τις διατάξεις της εν λόγω Σύμβασης, των κυρωτικών αυτής Νόμων και Κανονισμών, στις γενικές τους γραμμές αναγνωρίζονταν στους υπηκόους, του ενός κράτους που άνηκαν σε φυλετικές, θρησκευτικές ή γλωσσικές μειονότητες το δικαίωμα της ελεύθερης μετανάστευσης στη χώρα του άλλου, με το δικαίωμα να συναποκομίσουν ή μεταφέρουν τη κινητή τους περιουσία. Η δε ακίνητος περιουσία τους καθώς και εκείνη των Εκκλησιών, Μονών, νοσοκομείων και οποιασδήποτε φύσεως ιδρυμάτων θα πωλείτο ή θα εκκαθαρίζονταν με το δικαίωμα των δικαιούχων επί της αξίας της. Μικτή τετραμελής επιτροπή (τα δύο μέλη διόρισε η [[Κοινωνία των Εθνών]]) εξασφάλιζε την εκτέλεση της Σύμβασης και την ελεύθερη άσκηση των εξ αυτής δικαιωμάτων.
Βάσει της παραπάνω Σύμβασης περί τους 50.000 Έλληνες περίπου μετανάστευσαν από Βουλγαρία στην Ελλάδα και 90.000 Βούλγαροι από Ελλάδα στη Βουλγαρία. Κατά δε τις επίσημες στατιστικές παρέμειναν στην Ελλάδα 41.017 σλαβόφωνοι που δεν επιθυμούσαν να μεταναστεύσουν{{πηγή}}.
===Συνθήκη της Λωζάνης, 1923===
Μετά τη [[Γενοκτονία των Ελλήνων του Πόντου|γενοκτονία των Ποντίων]] και τη [[Μικρασιατική καταστροφή|μικρασιατική καταστροφή]] το αποκορύφωμα του
[[Εικόνα:Ekkatharistiki Dilosi EllinoTourkikis Antallagis Plythismon sel1 19271216a.jpg|thumb|200px|right|''Δήλωσις Εκκαθαρίσεως Κινητής και Ακινήτου Περιουσίας'' κατά την ανταλλαγή ελληνοτουρκικών πληθυσμών (1923-1927) από την [[Γέννα (Σαράντα Εκκλησιών)|Γέννα]] προς την ευρύτερη περιοχή της [[Θεσσαλονίκη|Θεσσαλονίκης]] (16/12/1927).]]
Κατά τη Σύμβαση αυτή η ανταλλαγή δεν ήταν πλέον εκούσια και ελεύθερη αλλά
Τελικά η Συνδιάσκεψη απεφάνθη ότι αν και μισητό αυτό καθ΄ αυτό το μέτρο της υποχρεωτικής ανταλλαγής ήταν το μόνο ενδεδειγμένο στη περίπτωση και συνέστησε την αποδοχή αυτής με τον όρο να εξαιρεθούν οι Έλληνες κάτοικοι της Κωνσταντινούπολης και οι Μουσουλμάνοι της Δυτικής Θράκης. Τότε η Ελλάδα που είχε εγκαταλειφθεί απ’ όλους τους Συμμάχους αναγκάσθηκε να υποκύψει και να υπογράψει την παραπάνω Σύμβαση της υποχρεωτικής ανταλλαγής με την οποία χιλιάδες Έλληνες της [[Μικρά Ασία|Μικράς Ασίας]] , μεταξύ αυτών και ο [[Πατριάρχης Κωνσταντίνος ΣΤ΄]], εξαναγκάσθηκαν σε εκπατρισμό.
Γραμμή 74 ⟶ 55 :
Η Σύμβαση αυτή άρχισε να εφαρμόζεται από τον Αύγουστο του [[1923]], η δε μικτή επιτροπή περάτωσε το έργο της κατά το έτος [[1925]]. Για δε την εκτέλεσή της εκδόθηκε σωρεία νόμων, διαταγμάτων, αποφάσεων κλπ ενώ πλείστες Υπηρεσίες δημιουργήθηκαν για τη περαίωση του όγκου της εργασίας προς εγκατάσταση των εκατοντάδων χιλιάδων ομοεθνών προσφύγων, την εκκαθάριση των περιουσιών τους και την τακτοποίηση των αξιώσεών τους.
== Χωρισμός Ινδίας και Πακιστάν ==
Κατά το χωρισμό [[Ινδία|Ινδίας]] και [[Πακιστάν]] περίπου 20.000.000 άνθρωποι άλλαξαν διαμονή{{πηγή}}.
==
Με το τέλος του [[Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος|Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου]] επίσης, έγιναν μεγάλες πληθυσμιακές μετακινήσεις στα ανατολικά σύνορα της Γερμανίας. Τουλάχιστον 6.000.000 Γερμανοί υποχρεώθηκαν να μετακινηθούν προς τα δυτικά λόγω της αλλαγής των συνόρων, και ανάλογοι πληθυσμοί Πολωνών, Λευκορώσων κ.λπ{{πηγή}}.
==Σημειώσεις==
Την πατρότητα του όρου '''υποχρεωτική ανταλλαγή πληθυσμών''' που είχε επικυρώσει η [[Συνθήκη της Λωζάνης]] ως ανυποχώρητο αίτημα των Τούρκων πολλοί την αποδίδουν στον Νορβηγό αντιπρόσωπο της [[Κοινωνία των Εθνών|Κ.τ.Ε.]] Δρ ''Φρίντχοφ Νάνσεν'' που ως απεσταλμένος των συμμαχικών κυβερνήσεων είχε αναλάβει να μελετήσει το ζήτημα των εθνικών μειονοτήτων και ιδιαίτερα των Ελλήνων στο νεοσύστατο τουρκικό κράτος και ο οποίος είχε δεχθεί πως μοναδική λύση του προβλήματος ήταν ο οριστικός διαχωρισμός των πληθυσμών.
==Θέση του Ο.Η.Ε. σήμερα==
Από τη διεθνή κατοχύρωση των [[Οικουμενική Διακήρυξη για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα|ανθρωπίνων δικαιωμάτων]] και ειδικότερα του δικαιώματος της ελεύθερης μετακίνησης και εγκατάστασης και της απαγόρευσης της συλλογικής απέλασης (Οικουμενική Διακήρυξη Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, Διεθνές Σύμφωνο Ατομικών και Πολιτικών Δικαιωμάτων, Ευρωπαϊκή Σύμβαση Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, Δ΄ Πρωτόκολλο) η
== Πηγές ==▼
{{wikisource|Συνθήκη της Λωζάνης}}
▲== Πηγές ==
*"Το προσφυγικόν πρόβλημα" - Αθαν. Πρωτονοτάριος, Αθήναι 1929
*"Η ανταλλαγή πληθυσμών" - Α.Α. Πάλλης, Αθήνα 1933
|