Φυσικό Δίκαιο: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Το λεγόμενο '''Φυσικό Δίκαιο''', ([[ius naturale]]), αποτελεί διάκριση του [[Διεθνές Δίκαιο|Διεθνούς Δικαίου]] που πρώτος την εισήγαγε στη σύγχρονη αντίληψη ο [[Χούγκο Γκρότιους]] (ο μετέπειτα χαρακτηρισθείς πάτέραςπατέρας του Διεθνούς Δικαίου).

Το Φυσικό Δίκαιο, που συνηθίζεται να λέγεται περισσότερο φιλοσοφικά και "Δίκαιο της Φύσης" είναι το αιώνιο και αναλοίωτοαναλλοίωτο Δίκαιο που βασίζεται στην ανθρώπινη φύση και στη [[λογική]]. Έμμεσες πηγές του Δικαίου αυτού θεωρείταιθεωρούνται τόσο η βούληση του Θεού, όπως προσδιορίζεταιαυτή αποκαλύπτεται από ιερά κείμενα, καιόσο βεβαίως και η ανθρώπινη φύση.<br>

Το Φυσικό Δίκαιο, όπως προσδιορίστηκε "κοινό" για όλη την ανθρωπότητα, στην αρχή της σύγχρονης αντίληψης περί Δικαίου, κοινό για όλη την ανθρωπότητα, αποτελεί ένα είδος φραγμού στη κρατική βούληση τόσο ως προς την άσκηση του <u>δικαιώματος του [[πόλεμος|πολέμου]]</u>, (δίκαιος μόνο ο αμυντικός, και ο επί τιμωρία), καθώς και για τον τρόπο διεξαγωγής του, όσο επίσης και επί της ιδέας της <u>διεθνούς ευθύνης</u> των κρατών.

Η Σχολή (σύνολο γνωμών και απόψεων) περί του φυσικού δικαίου στη σύγχρονη αντίληψη άρχισε να εμφανίζεται μετά τον Γκρότιους. Οι οπαδοί της Σχολής αυτής απέκλεισαν κάθε προσέγγιση στο Θετικό Δίκαιο, αποδεχόμενοι μόνο το φυσικό. Κύριοι εκπρόσωποι αυτής της Σχολής ήταν οι Barbeyrac, Thomasius, Cocceji και ειδικότερα ο Pufendorf ο οποίος στο έργο του "''De iure naturae et gentium''", υποστηρίζει ότι <u>δεν μπρορείμπορεί να υπάρξει θετικό διεθνές Δίκαιο</u>, επειδή κάτι τέτοιο προϋπόθετειπροϋποθέτει νομοθετική <u>βούληση υπεράνω των κρατών</u>. Επειδή όμως τέτοια βούληση δεν υφίσταται, κατά συνέπεια δεν υφίσταται και ο παραπάνω όρος.