Ιωάννης Ζίγδης: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων
Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
wikify, κατ |
|||
Γραμμή 2:
==Τα πρώτα χρόνια==
Γεννήθηκε στην [[Λίνδος|Λίνδο]] της [[Ρόδος|Ρόδου]] στις [[21 Ιουλίου]] [[1913]]. Στη Ρόδο συμπλήρωσε τις εγκύκλιες σπουδές του. Αρχικά πτυχιούχος της Α.Σ.Ο.Ε.Ε., συνέχισε και ολοκλήρωσε τις σπουδές του στις Οικονομικές και Πολιτικές
===Ο Αντιστασιακός===
Από μαθητής πήρε ενεργό μέρος στον αγώνα για την απελευθέρωση της [[Νομός Δωδεκανήσου|Δωδεκανήσου]]. Μετά την έναρξη του [[Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος|Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου]] επέστρεψε από το [[Λονδίνο]] στην Ελλάδα και μετά την [[28η Οκτωβρίου]] [[1940]] πρωτοστάτησε στον σχηματισμό του "Συντάγματος Δωδεκανησίων Εθελοντών", στο οποίο κατατάχτηκε ως απλός στρατιώτης. Υπηρέτησε στο Μακεδονικό Μέτωπο και στην [[Κρήτη]] - την τελευταία περίοδο ως σύνδεσμος με τις Βρετανικές Δυνάμεις. Ευθύς μετά διέφυγε στην [[Αίγυπτο]] ([[1941]]), όπου κατατάχθηκε για δεύτερη φορά εθελοντής στις Ελληνικές Δυνάμεις της [[Μέσης Ανατολής]]. Υπηρέτησε ως υποδεκανέας μέχρι της αρχές του [[1944]].
Για την πολεμική του δράση τιμήθηκε με δύο μετάλλια.
Γραμμή 11:
===Ο Οικονομολόγος===
Από τον Ιούνιο του 1944 μέχρι τα τέλη του [[1947]] υπηρέτησε στο διεθνές προσωπικό της UNRRA, στην αρχή στο Λονδίνο και κατόπιν στην Αθήνα. Από την τελευταία αυτή θέση, σαν πρόεδρος της μεγάλης Επιτροπής Τεχνικών και Οικονομολόγων, κατάρτισε το πρώτο μακροπρόθεσμο πρόγραμμα για τον εξηλεκτρισμό και την εκβιομηχάνιση της Ελλάδας. Το πρόγραμμα αυτό ήταν η αφετηρία της ίδρυσης της [[Δ.Ε.Η.]] και της συστηματικής στροφής προς την εκβιομηχάνιση της χώρας στα πλαίσια των εργασιών της Επιτροπής αυτής, εκδόθηκε μια σειρά έργων με πρώτο "Ο Ορυκτός Πλούτος της Ελλάδος", που ανέτρεψε τη θεωρία ότι η Ελλάδα δεν διαθέτει αρκετούς πόρους για ανάπτυξη και απέδειξε ότι η ρήση του [[Ηρόδοτος|Ηροδότου]] "''πενίη τοις Έλλησιν αεί ξύντροφος''" ήταν εσφαλμένη.
Το [[1948]] κλήθηκε από την ελληνική Κυβέρνηση στην Ελλάδα, ως Διευθύνων Σύμβουλος του Ανώτατου Συμβουλίου Ανασυγκροτήσεως (Α.Σ.Α.). Παραιτήθηκε, όμως, λίγους μήνες αργότερα, γιατί η Ειδική Οικονομική Αποστολή, που στάλθηκε στο Παρίσι, για να συμμετάσχει στη Συνδιάσκεψη για τον καταρτισμό του [[σχέδιο Μάρσαλ|σχεδίου Μάρσαλ]], αρνήθηκε να υποβάλει το Πρόγραμμα ανασυγκρότησης, που είχε ως βάση την εκβιομηχάνιση και τον εξηλεκτρισμό της χώρας, και όχι την προαγωγή της σε "...λαχανόκηπο της Ευρώπης", όπως ήθελε η τότε ηγέτιδα τάξη αλλά και η ίδια η Κυβέρνηση. Επακολούθησε ένα πολύμηνο ταξίδι στην Αφρική, για τη μελέτη της οικονομικής κατάστασης στην [[Αιθιοπία]] και την [[Κένυα]], όπου υπήρχαν μεγάλες ελληνικές παροικίες.
==Ο Πολιτικός==
Το [[1950]] εξελέγη μεταξύ των πρώτων Βουλευτών Δωδεκανήσου. Από τότε εκλεγόταν Βουλευτής μέχρι το [[1989]], εκτός από τις εκλογές του [[1956]], του [[1974]] και του [[1981]] για διάφορους κάθε φορά λόγους.
Στον παρθενικό του λόγο στη [[Ελληνικό Κοινοβούλιο|Βουλή]] υπογράμμισε την ανάγκη συμφιλίωσης όλων των Ελλήνων και την αμνήστευση του παρελθόντος. Πολιτικά ήταν τοποθετημένος στο χώρο του Δημοκρατικού Κέντρου, με βασική επιδίωξη την εξελικτική αλλαγή της δημοκρατικής διακυβέρνησης της χώρας. Η εκβιομηχάνιση της Ελλάδας και η ενεργός συμμετοχή της στη μεγάλη προσπάθεια για την ενοποίηση της Ευρώπης υπήρξαν οι δύο βασικοί άξονες της δραστηριότητας του ως πολιτικού και οικονομολόγου.
Αντιπροσώπευσε τη Βουλή σε πολλές Διεθνείς Συνδιασκέψεις. Το 1954 υπήρξε επικεφαλής της μεγάλης "Επιτροπής Διαφώτισης", που στάλθηκε από την Κυβέρνηση [[Αλέξανδρος Παπάγος|Παπάγου]] στις [[ΗΠΑ]] για την ενημέρωση της Αμερικανικής Κυβέρνησης σχετικά με την πρώτη ελληνική προσφυγή στον [[ΟΗΕ]] για το [[Κυπριακό πρόβλημα|Κυπριακό]]. Στα πλαίσια της επίσκεψης αυτής συναντήθηκε με τον τέως Αμερικανό Πρόεδρο [[Χάρι Τρούμαν]], ο οποίος κατά την λήξη της συνομιλίας τους, σε ερώτηση του Ζίγδη, απάντησε: "Πείτε στους Έλληνες ότι και στην περίπτωση αυτή, όπως πάντοτε, είμαι με το μέρος τους." Εξαιτίας όμως του λάθους της Ελληνικής Κυβέρνησης να ζητήσει, κατά την συζήτηση της προσφυγής στον Ο.Η.Ε., "ενσωμάτωση " και όχι "αυτοδιάθεση" της Κύπρου, όπως όριζε ο Κανονισμός, η προσφυγή καταψηφίστηκε.
Υπήρξε μέλος της Συμβουλευτικής Συνέλευσης ("ASSEMBLEE CONSULTATIVE") του [[Συμβούλιο της Ευρώπης|Συμβουλίου της Ευρώπης]] (1964-1967). Μέλος της "COMMISSION PARLEMENTAIRE MIXTE D' ASSOCIATION C.E.E.-GRECE" (Μικτής Κοινοβουλευτικής Επιτροπής Συνδέσεως [[Ευρωπαϊκή Οικονομική Κοινότητα|Ε.Ο.Κ.]] - Ελλάδος, 1965-1967). Μέλος επίσης της Συμβουλευτικής Επιτροπής του [[Ν.Α.Τ.Ο.]] (Σεπτέμβριος 1966).
==Ο Υπουργός==
Κατά την πρώτη του θητεία ως Υπουργός Βιομηχανίας (1951-1952), ψηφίστηκε ο πρώτος στην Ελλάδα περιβαλλοντικός νόμος "Περί επαρχιακής βιομηχανίας" (1952) και κατά τη δεύτερη (1963-65) πολλοί άλλοι, μεταξύ των οποίων οι περί "βιομηχανικής έρευνας", "τυποποιήσεως", "βιομηχανικών περιοχών" και "έρευνας του ορυκτού πλούτου", που ήταν βασικής σημασίας για την εκβιομηχάνιση. Στον ίδιο, επίσης, οφείλεται η ίδρυση της "Ελληνικής Τράπεζας Βιομηχανικής Αναπτύξεως" (Ε.Τ.Β.Α.) και των Ινστιτούτων "Τυποποιήσεως", "Βιομηχανικής Έρευνας", "Ωκεανογραφίας" και "Αλιευτικών Ερευνών".
Η Δ.Ε.Η. συγκροτήθηκε σε πραγματικό Δημόσιο Οργανισμό κατά την δεύτερη Υπουργία του, ενώ η ίδρυσή της οφειλόταν στην επίμονη προβολή της θέσεως, των πλούσιων κοιτασμάτων λιγνίτη της χώρας, με βασική πηγή τα λιγνιτωρυχεία της Πτολεμαΐδας, την οποία υποστήριζε από την εποχή της UNRRA. Γι' αυτό, άλλωστε, επήλθε και η ανακήρυξή του σε "επίτιμο δημότη " [[Πτολεμαΐδα|Πτολεμαΐδας]] αργότερα.
Το [[1964]] εγκαινίασε το πρόγραμμα εξηλεκτρισμού της υπαίθρου, με το οποίο πήραν ηλεκτρισμό όλα σχεδόν τα χωριά και τα νησιά της Ελλάδας. Τον Μάιο του [[1965]] οργάνωσε στη [[Θεσσαλονίκη]] την "Πανευρωπαϊκή Έκθεση Βιοτεχνίας", στην οποία συνεργάστηκαν η (τότε) Ε.Ο.Κ. και τα κράτη μέλη της. Στη συνδιάσκεψη που επακολούθησε, αποφασίστηκε ότι η έδρα του οργάνου της Ε.Ο.Κ. για την Βιοτεχνία θα μπορούσε κάλλιστα να είναι ένα συνδεδεμένο κράτος, όπως η Ελλάδα.
Υπήρξε ο αρχιτέκτονας του "ελληνικού οικονομικού θαύματος" της Δωδεκανήσου, που συντελέστηκε μετά την απελευθέρωση της. Εμπνευστής μιας καλά μελετημένης πολιτικής περιφερειακής ανάπτυξης, με βάση το τοπικό δασμολόγιο, ως και το φορολογικό και πιστωτικό σύστημα, έθεσε τα θεμέλια της προαγωγής της Δωδεκανήσου σε πρώτο τουριστικό κέντρο της Ανατολικής Μεσογείου. Εισηγήθηκε επίσης τη νομοθεσία για την εκκαθάριση της "κληρονομιάς" της Ιταλικής κατοχής και ειδικότερα την αγροτική αποκατάσταση στην [[Κως|Κω]], την επιστροφή στους αγρότες των ιδιοκτησιών, που τους πήραν οι Ιταλοί, ως και την τακτοποίηση των Δωδεκανησίων δημοσίων υπαλλήλων.
Συνέστησε, τέλος, τον "Οργανισμό Διαχειρίσεως της Ακινήτου Περιουσίας του Δημοσίου στη Δωδεκάνησο", (Ο.Δ.Α.Π.Δ.Δ.), Ν.2100/52 στον οποίο μεταβιβάστηκε η κυριότητα όλης της ακίνητης περιουσίας, η οποία με την Συνθήκη της Ειρήνης περιήλθε από την Ιταλική κυβέρνηση στην Ελληνική, για την αυτόνομη πολιτιστική και οικονομική ανάπτυξη των νησιών. Τον Οργανισμό αυτό κατάργησε η [[Χούντα των Συνταγματαρχών|Δικτατορία]] και την αυθαιρεσία αυτή νομιμοποίησε η Κυβέρνηση [[Κωνσταντίνος Γ. Καραμανλής|Καραμανλή]] το 1975, στερώντας τους Δωδεκανήσιους από την περιουσία, που τους είχε αρπάξει ο ξένος κατακτητής και την δυνατότητα σοβαρής περιφερειακής
==Ο Ευρωπαίος==
Γραμμή 43:
==Ο Αγωνιστής της Δημοκρατίας==
Μετά την εγκαθίδρυση της Δικτατορίας υπήρξε ένας από τους πρωταγωνιστές της Αντίστασης και ο μόνος Υπουργός της προδικτατορικής περιόδου, που φυλακίστηκε από το καθεστώς.
Συνελήφθη για πρώτη φορά την 1η Ιουνίου του [[1967]]. Στα τέλη Σεπτεμβρίου εκτοπίστηκε στη [[Φολέγανδρος|Φολέγανδρο]] και αργότερα στην [[Σύρος|Σύρο]]. Απελευθερώθηκε στις [[23 Δεκεμβρίου]] του [[1967]] με την αμνηστία, ύστερα από το βασιλικό πραξικόπημα της 13.12.1967.
Την 1η Απριλίου του 1970 καταδικάστηκε από το Έκτακτο Στρατοδικείο Αθηνών σε 4,5 χρόνια φυλάκιση, χρηματική ποινή 300 χιλ. μεταλλικών δραχμών και κατάσχεση της οικίας του στην Πολιτεία, γιατί στις [[24 Μαρτίου]] του [[1970]] η [[Έθνος (εφημερίδα)|εφημερίδα "ΕΘΝΟΣ"]] δημοσίευσε συνέντευξή του, στη οποία συνιστούσε, εξ αιτίας της επιδεινώσεως του Κυπριακού (απόπειρα κατά του [[Μακάριος|Μακαρίου]], δολοφονία Γεωργκάτζη κ.λπ.), τον σχηματισμό Κυβερνήσεως "Εθνικής Ενότητας" και επιστροφή στη δημοκρατική τάξη. Τούτο χαρακτηρίστηκε από το Στρατοδικείο σαν "διασπορά ψευδών ειδήσεων" και "άσκηση αντεθνικής προπαγάνδας" (Παράβαση του νόμου "Περί τύπου" και του νόμου "Περί καταστάσεως Πολιορκίας").
Κρατήθηκε στην φυλακή του Κορυδαλλού μέχρι την 22α Ιανουαρίου [[1973]], όταν, με απόφαση του Πλημμελειοδικείου Πειραιώς, διακόπηκε η έκτιση της ποινής του, για να προληφθεί "ανήκεστος βλάβη της υγείας του", καθώς είχε υποστεί δυο θρομβώσεις στο δεξί του μάτι.
Γραμμή 51:
Δεν δέχτηκε να υποβάλει αίτηση αναθεώρησης της καταδικαστικής απόφασης του Στρατοδικείου καίτοι το δικτατορικό καθεστώς εξέδωσε για το σκοπό αυτό τρεις νόμους, που παρείχαν στους καταδικασθέντες το σχετικό δικαίωμα. Δεν ήθελε έτσι, έστω και τυπικά, να αναγνωρίσει τη νομιμότητα του δικτατορικού καθεστώτος. Αρνήθηκε να υποβάλει αίτηση αποφυλάκισης για "ανήκεστον βλάβη" για τον ίδιο λόγο και το καθεστώς υποχρεώθηκε με δική του πρωτοβουλία να θέσει σε κίνηση τη σχετική διαδικασία, επειδή η υγεία του είχε κλονιστεί επικίνδυνα.
Λόγω της συμπαράστασης, που έδωσε στους φοιτητές του [[Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο|Πολυτεχνείου]], λίγες μέρες πριν την [[Εξέγερση του Πολυτεχνείου|εξέγερση]], τέθηκε υπό κράτηση σε δωμάτιο του [[Νοσοκομείο Ευαγγελισμός|Ευαγγελισμού]], όπου νοσηλευόταν ύστερα από νέα εγχείρηση. Απελευθερώθηκε στις [[26 Νοεμβρίου]] [[1973]], ύστερα από την ανατροπή του [[Γεώργιος Παπαδόπουλος|Παπαδόπουλου]]. Λίγο αργότερα, λόγω των συνεχών δοκιμασιών και των συγκινήσεων υπέστη αιμορραγία στο δεξί του μάτι, που εξελίχθηκε σε αποκόλληση, για την οποία υποβλήθηκε σε επανειλημμένες εγχειρήσεις (Χριστούγεννα 1973).
Υπήρξε εμπνευστής της συγκρότησης των δύο Επιτροπών "Αποκατάστασης της Δημοκρατικής Νομιμότητας", που οργάνωσαν τον αγώνα κατά του Δημοψηφίσματος του Παπαδόπουλου στις [[29 Ιουλίου]] 1973. Η Τριμελής Επιτροπή, η οποία εκπροσώπησε τον πολιτικό κόσμο, απαρτίστηκε από τους [[Παναγιώτης Κανελλόπουλος|Π. Κανελλόπουλο]], [[Γεώργιος Μαύρος|Γ. Μαύρο]] και Ι. Ζίγδη.
Τον Μάρτιο του 1974, απογοητευμένος από την απόδοση του αγώνα στη Ελλάδα, διέφυγε στο Λονδίνο. Ύστερα από λίγες μέρες, κατόπιν πρόσκλησης της Επιτροπής Εξωτερικών Υποθέσεων του [[Κογκρέσο|Κογκρέσου των Η.Π.Α.]], μετέβη στην [[Ουάσιγκτον]], όπου μίλησε για την "ελληνική" πολιτική των Η.Π.Α. Η ομιλία του, που αποκάλυψε την ευθύνη της αμερικανικής κυβέρνησης για την επιβολή και διατήρηση της ελληνικής χούντας στην εξουσία και για τον κίνδυνο, που προκαλούσε όχι μόνο για την Ελλάδα αλλά και για την Κύπρο, αλλά γενικότερα για την παγκόσμια ειρήνη, έκανε εξαιρετική εντύπωση. Η δραστηριότητα του στην Αμερική επέτεινε τη μήνη του καθεστώτος των Αθηνών, που τον παρέπεμψε και πάλι στο Στρατοδικείο. Την επομένη της Συνεδρίασης του "Συμβουλίου Ασφαλείας" στη Νέα Υόρκη, την 21η Ιουλίου 1974, απηύθυνε προς τους Έλληνες αξιωματικούς την περίφημη έκκληση από την "
Ιστορικές θα μείνουν οι φράσεις του της περιόδου της Δικτατορίας:
Γραμμή 61:
"Θα ζήσω και εκατό χρόνια ακόμη, αν χρειαστεί, για την αποκατάσταση της δημοκρατίας" (Έκτακτο Στρατοδικείο Αθηνών, 1η Απριλίου 1970).
"Θα γυρίσω ελευθερωτής, πολύ ταχύτερα απ' ότι περιμένετε" (Απάντηση στον τύπο της χούντας, που έγραψε στις 9 Ιουνίου 1974: "Ούτε τα οστά του Ζίγδη δε θα επιτραπεί να ταφούν στην Ελλάδα…).
"Η Κύπρος για την εξωτερική πολιτική των Η.Π.Α. και τον κ.
== Μεταπολίτευση ==
Κατά την [[μεταπολίτευση]] της 24ης Ιουλίου 1974 βρισκόταν στις Η.Π.Α. Μετά την επιστροφή του στην Ελλάδα ([[3 Αυγούστου]] [[1974]]) αντιτάχθηκε στην πολιτική της Κυβέρνησης αυτής στα θέματα της αποχουντοποίησης, του Κυπριακού, της αντιμετώπισης της απειλής της εδαφικής ακεραιότητας της χώρας, ως και της στρατηγικής του Ν.Α.Τ.Ο. στη Μεσόγειο. Υποστήριξε την ανάγκη της διατήρησης της ενότητας της Ένωσης Κέντρου και επέκρινε τον ιδρυτή του [[ΠΑΣΟΚ]], πιστεύοντας ότι η ίδρυση νέου κόμματος ήταν ενέργεια, που αποδυνάμωνε σοβαρά την αποκαλούμενη δημοκρατική παράταξη. Επέκρινε δριμύτατα την επαναφορά, από την κυβέρνηση Καραμανλή, του εκλογικού νόμου της "ενισχυμένης αναλογικής" και την πρόωρη διενέργεια των εκλογών. Για τον λόγο αυτό, ήρθε σε αντίθεση με τον Γ. Μαύρο, που ήταν Αντιπρόεδρος της Κυβέρνησης και Υπουργός Εξωτερικών και ο οποίος εκλέχτηκε ως αρχηγός της [[Ένωσις Κέντρου|Ένωσης Κέντρου]] στις 20
Τα επόμενα χρόνια ασχολήθηκε με τη συγγραφή των βιβλίων του, "Μπροστά στο νέο Εθνικό Διχασμό" (1974), "Για την Δημοκρατία και την Κύπρο - 4 μήνες αγώνα στις Η.Π.Α." (1976) και "Προτίμησα τη φυλακή" (1977).
Γραμμή 70:
==Ο Ηγέτης του Κέντρου==
Τον Μάιο του [[1977]] αποφάσισε να επιστρέψει στην ενεργό πολιτική. Στις εκλογές που ακολούθησαν υπέβαλε υποψηφιότητα στα Δωδεκάνησα "ως συνεργαζόμενος" με την [[Ε.ΔΗ.Κ.]], γιατί η τότε ηγεσία της, παρά την έντονη αξίωση της πλειοψηφίας των στελεχών, δεν επιθυμούσε την επιστροφή του στο κόμμα. Μετά την συντριπτική, όμως, κομματική ήττα και την παραίτηση του Γ. Μαύρου από την ηγεσία, η Κ.Ο. τον εξέλεξε ομόφωνα, στις [[29 Νοεμβρίου]] 1977, Πρόεδρο της Τριμελούς Δ.Ε., στην οποία και ανέθεσε την ηγεσία του Κόμματος. Το έκτακτο Συνέδριο (19-20 Μαρτίου 1978) τον εξέλεξε με μεγάλη πλειοψηφία Αρχηγό του Κόμματος. Ο ίδιος, όμως, μετέβαλε τον τίτλο σε Πρόεδρο.
Ως Πρόεδρος επιδόθηκε αμέσως στην οργανωτική ανασύνταξη του Κόμματος και την αποσαφήνιση της ιδεολογίας του. Για τον σκοπό αυτό έγραψε σειρά βιβλίων, με σημαντικότερα τα "Οροθετώντας την
Το 1981 η Ε.ΔΗ.Κ. δεν εκλέγει βουλευτές ή ευρωβουλευτές, παρά την εντυπωσιακή της παρουσία στα Δωδεκάνησα. Το ίδιο συμβαίνει και στις Ευρωεκλογές του 1984.
Το 1985 εξελέγη βουλευτής κατόπιν την Συμπαράταξης της
Φιλοδοξία του Ζίγδη ήταν να καταστήσει την Ε.ΔΗ.Κ. πρότυπο δημοκρατικά οργανωμένου κόμματος, που θα πραγματοποιήσει το ριζικό κοινωνικό μετασχηματισμό, όπως τον θέλει η ιδεολογία του Δημοκρατικού Σοσιαλισμού -η σύγχρονη έκφραση της ιδεολογίας του [[Ελευθέριος Βενιζέλος|Ε. Βενιζέλου]], του [[Νικόλαος Πλαστήρας|Ν. Πλαστήρα]] και του [[Γεώργιος Παπανδρέου (πρεσβύτερος)|Γ. Παπανδρέου]]- για να εξασφαλίσει στο λαό μας ένα μέλλον αντάξιο της ιστορίας του.
==Ο Δωδεκανήσιος==
Γραμμή 85:
Τον τελευταίο χρόνο της ζωής του ο Ζίγδης είχε κινήσει τις διαδικασίες ανασύνταξης της Ε.ΔΗ.Κ. αναθέτοντας το έργο αυτό σε δωδεκαμελή Πολιτική - Οργανωτική Γραμματεία στελεχών. Στο πλαίσιο αυτό η τελευταία πολιτική του πράξη ήταν η αποστολή εγκυκλίου στα μέλη του Κόμματος σχετικά με τη σύγκληση Συνεδρίου εντός του 1998.
Πέθανε στην Αθήνα στις [[21 Οκτωβρίου]] [[1997]].
Προτομές του βρίσκονται στις πλατείες που φέρουν το όνομα του στην Ρόδο και την Λίνδο, ενώ στην τελευταία βρίσκεται και το ταφικό του μνημείο στο λόφο που δεσπόζει της Ακρόπολης και του τάφου του Κλεόβουλου.
Γραμμή 124:
*[http://www.edin.gr Ε.ΔΗ.Ν.]
[[Κατηγορία:
[[Κατηγορία:Έλληνες υπουργοί Βιομηχανίας|Ζιγδης]]
[[Κατηγορία:Έλληνες αρχηγοί κομμάτων|Ζιγδης]]
[[Κατηγορία:Έλληνες συγγραφείς|Ζιγδης]]
[[Κατηγορία:Γεννήσεις το 1913|Ζιγδης]]
[[Κατηγορία:Θάνατοι το 1997|Ζιγδης]]
| |||