|
==Έργο==
Ο Παναγιώτης Σούτσος είναι ο εισηγητής του [[ρομαντισμός|ρομαντισμού]] στην ποίηση και την [[πεζογραφία 1830-1880|πεζογραφία]] της [[Α' Αθηναϊκή Σχολή|Α'Α΄ Αθηναϊκής Σχολής]] με το ποίημα ''[[Ο Οδοιπόρος (ποίηση)|Οδοιπόρος]]'' ([[1831]]) και το μυθιστόρημα ''Λέανδρος'' ([[1834]]). Ο ''Οδοιπόρος'' είναι ένα διαλογικό ποίημα, με δραματική μορφή αλλά χωρίς σκηνική πρόθεση. Κεντρικό θέμα είναι ο έρωτας δύο νέων, του Οδοιπόρου και της Ραλλούς, ο οποίος παρουσιάζεται σύμφωνα με τα ρομαντικά μοτίβα, ένας έρωτας που συναντά εμπόδια, τελικά μένει ανεκπλήρωτος και οδηγεί τους δύο ήρωες στον θάνατο. Στο ποίημα υπάρχουν όλα τα μοτίβα της [[ρομαντισμός|ρομαντικής]] λογοτεχνίας, όπως το μοτίβο της φυγής και της περιπλάνησης, η θρησκεία, η ερωτική απογοήτευση. Ο Σούτσος επεξεργαζόταν το ποίημα σε όλη την διάρκεια της ζωής του και σε κάθε τις επανεκδόσεις ([[1842]], [[1851]], [[1864]]) η γλώσσα του γινόταν όλο και πιο συντηρητική, ενώ η πρώτη μορφή ήταν αρκετά απλουστευμένη [[καθαρεύουσα]], καθώς προσαρμοζόταν στην σταδιακή διαμόρφωση των γλωσσικών απόψεών του προς ακραίες αρχαϊστικές τάσεις. Στο σύνολο των ποιημάτων του Σούτσου δεσπόζει ο λυρικός και ελεγειακός τόνος, με κυρίαρχα θέματα την θρησκεία, τον έρωτα και την ελευθερία και με φανερή την επίδραση του γαλλικού ρομαντισμού, ιδίως της ποίησης του [[Αλφόνς ντε Λαμαρτέν|Λαμαρτίνου]], ενώ υπάρχουν και κάποια σατιρικά, χωρίς όμως την δύναμη των σατιρικών έργων του [[Αλέξανδρος Σούτσος|αδερφού]] του.
Ο ''Λέανδρος'', το πρώτο [[μυθιστόρημα]] του απελευθερωμένου ελληνικού κράτους, είναι ένα [[επιστολικό μυθιστόρημα]], με έντονη επίδραση από τα αντίστοιχα έργα ''Ultime lettere di Jacopo Ortis'' του [[Ούγκο Φόσκολο]] και ''Die Leiden des jungen Werthers'' του [[Γκαίτε]]. Το δεύτερο [[μυθιστόρημα|μυθιστόρημά]] του, ''Χαριτίνη ή το κάλλος της χριστιανικής θρησκείας'', το οποίο σύμφωνα με τον υπότιτλό του («{{πολυτονικό|ἀντίδοτον τῶν κατὰ τῆς θεότητος τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ ληρημάτων τοῦ Ἐρνέστου Ρενάνου}}» έχει στόχο να ανατρέψει τις ιδέες του [[Ερνέστος Ρενάν|Ερνέστου Ρενάν]], είναι λιγότερο επιτυχημένο καθώς υπερτερεί η διδακτική πρόθεση του συγγραφέα. Αξιοσημείωτα είναι και δύο διηγήματα του Σούτσου, τα οποία δημοσιεύτηκαν ανώνυμα στην εφημερίδα του ''Ήλιος'', το σατιρικό ''Απονημονεύματα ενός ψιττακού'', ένα έργο που ακολουθεί το συνηθισμένο μοτίβο ενός ομιλούντος ζώου που σχολιάζει και επικρίνει την συμπεριφορά των ανθρώπων, και το ημιτελές ''Τρισχιλιόπηχος'', διήγημα επιστημονικής φαντασίας.
Οι γλωσσικές απόψεις του Παναγιώτη Σούτσου διατυπώθηκαν στο δοκίμιό του ''Νέα Σχολή του γραφομένου λόγου ή ανάστασις της αρχαίας ελληνική γλώσσης εννοουμένης υπό πάντων'', το [[1853]]. Ο Σούτσος ήταν αντίθετος στην «μέση οδό» που πρέσβευε ο [[Αδαμάντιος ΚοράηςΚοραής|Κοραής]], την οποία χαρακτήριζε «Φραγκικόν και πτωχόν οικοδόμημα» και στο κείμενό του υποστήριζε την επιστροφή στην αρχαία ελληνική γλώσσα, αφού μόνο αυτή ήταν ενιαία και κατανοητή από όλους τους Έλληνες, σε αντίθεση με την δημοτική, η οποία είχε πολλές διαλέκτους που δεν ήταν πάντα κατανοητές. Τις γλωσσικές αντιλήψεις του Σούτσου αντέκρουσε ο [[Κωνσταντίνος Ασώπιος]] με το κείμενό του ''Τα Σούτσεια''. ▼
▲Οι γλωσσικές απόψεις του Παναγιώτη Σούτσου διατυπώθηκαν στο δοκίμιό του ''Νέα Σχολή του γραφομένου λόγου ή ανάστασις της αρχαίας ελληνική γλώσσης εννοουμένης υπό πάντων'', το [[1853]]. Ο Σούτσος ήταν αντίθετος στην «μέση οδό» που πρέσβευε ο [[Αδαμάντιος Κοράης|Κοραής]], την οποία χαρακτήριζε «Φραγκικόν και πτωχόν οικοδόμημα» και στο κείμενό του υποστήριζε την επιστροφή στην αρχαία ελληνική γλώσσα, αφού μόνο αυτή ήταν ενιαία και κατανοητή από όλους τους Έλληνες, σε αντίθεση με την δημοτική, η οποία είχε πολλές διαλέκτους που δεν ήταν πάντα κατανοητές. Τις γλωσσικές αντιλήψεις του Σούτσου αντέκρουσε ο [[Κωνσταντίνος Ασώπιος]] με το κείμενό του ''Τα Σούτσεια''.
==Εργογραφία==
|
