Αλέξιος Α΄ Κομνηνός: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Ήταν ανηψιός του αυτοκράτορα [[Ισαάκιος Α'|Ισαάκιου Α' Κομνηνού]] και γιος του [[Ιωάννης Κομνηνός|Ιωάννη Κομνηνού]] και της [[Άννα Δαλασηνή|Άννας Δαλασηνής]]. Ο Αλέξιος από πολύ νωρίς κατατάχθηκε στον αυτοκρατορικό στρατό και αντιμετώπισε αρκετούς στασιαστές και διεκδικητές του αυτοκρατορικού θρόνου. Το [[1078]] ορίστηκε αρχηγός του στρατού της Δύσης από τον αυτοκράτορα [[Νικηφόρος Γ'|ΝικηφόρΝικηφόρο Γ' Βοτανειάτη]] Οι μεγαλύτερες επιτυχίες του ήταν η νίκη και σύληψη πρώτα του Νικηφόρου Βρυέννιου και αργότερα του Νικηφόρου Βασιλάκιου. Το [[1081]] στασίασε και ο ίδιος με τους αδερφούς του και πήρε το θρόνο από το Νικηφόρο Γ' μετά από παρότρυνση και με τη βοήθεια του Ιωάννη Δούκα, θείου του [[Μιχαήλ Ζ'|Μιχαήλ Ζ' Δούκα]]. Για αρκετό καιρό υπήρξε εραστής της αυτοκράτειρας Μαρίας της Αλανής, συζύγου των αυτοκρατόρων Μιχαήλ Ζ' και Νικηφόρου Γ'. Η εύνοια της του φάνηκε πολύ χρήσιμη τα χρόνια που προσπαθούσε να ανέβει στη στρατιωτική ιεραρχία.Μετά από την άνοδό του στο θρόνο, όμως, παντρεύτηκε την Ειρήνη Δούκα, εγγονή του Ιωάννη Δούκα, θείου του Μιχαήλ Ζ'. Για να εξασφαλίσει την υποστήριξη των [[Δούκες|Δουκών]] επανέφερε τον [[Κωνσταντίνος Δούκας|Κωνσταντίνο Δούκα]], γιο του Μιχαήλ Ζ' και της Μαριάς της Αλανής ως συναυτοκράτορα. Μάλιστα αργότερα τον αρραβιώνιασεαρραβώνιασε με την πρωτότοκη κόρη του, [[Άννα Κομνηνή|Άννα]]. Η γέννηση του γιου του Αλέξιου, [[Ιωάννης Β'|Ιωάννη]], το [[1087]] τερμάτισε την αναγνώριση του Κωνσταντίνου ως συναυτοκράτορα. Ο Κωνσταντίνος, όμως, συνέχισε να έχει φιλικές σχέσεις με τον αυτοκράτορα μέχρι το θανατό του, περίπου το [[1095]].

Την ίδια χρονιά που ο Αλέξιος ανέβηκε στο θρόνο οι [[Νορμανδοί]] που είχαν καταλάβει τη βυζαντινή [[Ιταλία]] από το [[1071]] αποβιβάστηκαν στις αλβανικές ακτές και με αρχηγό το [[Ροβέρτος Γυισκάρδος|Ροβέρτο Γυισκάρδο]] πολιόρκησαν το [[Δυρράχιο]]. Ο Αλέξιος έσπευσε να τους αντιμετωπίσει αλλά ηττήθηκε και αναγκάστηκε για να εξασφαλίσει τη συνεργασία των [[Βενετία|Βενετών]] να τους παραχωρήσει αποκλειστικά προνόμια σε όλη την αυτοκρατορία. Ο [[Α' Βυζαντινο-Νορμανδικός Πόλεμος|πόλεμος με τους Νορμανδούς]] τερματίστηκε το [[1085]] με το θάνατο του Ροβέρτου Γυισκάρδου και τη σύγκρουση για τη διαδοχή του μεταξύ του Βοημούνδου και του μικρότερου αδελφού του, Ρογήρου Μπόρσα. Μετά από λίγο καιρό, όμως, ο Αλέξιος χρειάστηκε να αντιμετωπίσει τουρκικούς λαούς που περνούσαν το Δούναβη και έκαναν επιδρομές στο εσωτερικό της αυτοκρατορίας, τους [[Πετσενέγκοι|Πετσενέγκους]] και τους [[Κουμάνοι|Κουμάνους]]. Οι επιδρομές αυτές συνεχίστηκαν με μικρότερη ή μεγαλύτερη ένταση για αρκετά χρόνια, και μάλιστα οι Πετσενέγκοι συνεργάστηκαν το [[1090]] με τον εμίρη της [[Σμύρνη|Σμύρνης]], [[Τζαχάς|Τζαχά]] που είχε βλέψεις στο βυζαντινό θρόνο, και επιτέθηκαν στην [[Κωνσταντινούπολη]]. Ο Αλέξιος χρησιμοποιώντας τους Κουμάνους εναντίον τους κατάφερε να τους νικήσει στην [[μάχη του Λεβουνίου]] το [[1091]]. Το [[1094]] ήταν η σειρά των Κουμάνων να επιδράμουν εναντίον των Βυζαντινών, ξεσηκωμένοι από έναν διεκδικητή του θρόνου που υποκρινόταν ότι ήταν ο Κωνσταντίνος Διογένης, ένας γιος του Ρωμανού Διογένη που στην πραγματικότητα είχε πεθάνει χρόνια πριν. Οι Κουμάνοι αναγκάστηκαν να υποχωρήσουν όταν ο ψευδο-Διογένης εξουδετερώθηκε στην Αδριανούπολη. Ο Αλέξιος κατάφερε να εξουδετερώσει και την απειλή του Τζαχά, στρέφοντας εναντίον του τον γαμπρό του, τον [[Κιλίτζ Αρσλάν Α']], ο οποίος και τον δολοφόνησε στη διάρκεια ενός συμποσίου το 1094. Έχοντας σταθεροποιήσει την ειρήνη στα ευρωπαϊκά εδάφη της αυτοκρατορίας ο Αλέξιος έστρεψε την προσοχή του στην [[Μικρά Ασία]], που είχε χαθεί σχεδόν ολόκληρη από τους [[Σελτζούκοι|Σελτζούκους]] [[Τουρκικά φύλα|Τούρκους]]. Έστειλε μία επιστολή στον πάπα της [[Ρώμη|Ρώμης]] [[Ουρβανός B’|Ουρβανό B’]] για να πάρει βοήθεια από τη δύση με την μορφή αποστολής μισθοφόρων για να μπορέσει να ανακαταλάβει τα χαμένα εδάφη. Έτσι,Αυτό μπήκαντο οιαίτημα βάσειςτου Αλέξιου για τηνβοήθεια από τη Δύση ήταν μία από τις αφορμές της [[Πρώτη Σταυροφορία|Πρώτης Σταυροφορίας]].

Τα χρόνια [[1110]]-[[1116]] ο Αλέξιος εξεστράτευσε ξανά στην Μικρά Ασία προσπαθώντας να περιορίσει τους Τούρκους και να υπερασπίσει τις περιοχές που ήταν στα χέρια των Βυζαντινών. Κατάφερε τελικά να ανακαταλάβει τα εδάφη από την [[Τραπεζούντα]] ως το [[Αμόριο]] και το [[Φιλομήλιο]] της [[Φρυγία]]ς, και από εκεί ως τις εκβολές του ποταμού [[Μαίανδρος|Μαιάνδρου]]. Ακόμη, προσπάθησε να περιορίσει την αίρεση των [[Βογόμιλοι|Βογομίλων]] που εκείνη την εποχή είχε εξαπλωθεί αρκετά και είχε κέντρο της τη [[Φιλιππούπολη]]. Μία από τις τελευταίες ενέργειες του ήταν να κάψει στην πυρά τον Βασίλειο, έναν αρχηγό των Βογομίλων.

Παρ’όλο που ο Αλέξιος παρέδωσε στο γιο του, Ιωάννη, ένα σταθερότερο και ισχυρότερο κράτος από ότι το βρήκε το [[1081]], γεγονός είναι ότι η ενδυνάμωση των ''δυνατών'' καθώς και η παραχώρηση υπέρογκων προνομίων στις ιταλικές ναυτικές δημοκρατίες μακροπρόθεσμα έπληξαν παρά ωφέλησαν τη Βυζαντινή Αυτοκρατορία.