Ιδαίο Άντρο: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
Χωρίς σύνοψη επεξεργασίας
Αναίρεση έκδοσης 1368403 από τον Ειδικό:Contributions/Skefalogiannis (Συζήτηση χρήστη:Skefalogiannis)
Γραμμή 17:
 
[[Κατηγορία:Ελληνική μυθολογία]]
ΙΔΑΙΟ ΑΝΤΡΟ
 
Το ΙΔΑΙΟ ΑΝΤΡΟ , που αναφέρεται από πάμπολλους συγγραφείς της αρχαιότητας, τους Πίνδαρο , Καλλίμαχο , Στράβωνα και πόλους άλλους είναι το διασημότερο από τα εκατοντάδες κρητικά σπήλαια , αλλά ακόμη και από τα ελληνικά , καθώς συνδέθηκε νωρίς με τον μύθο της γέννησης του ύψιστου Έλληνα θεού , του Δία. Κατά τον μύθο, στο Ιδαίο Άντρο γέννησε το Δία η Ρέα, για να τον σώσει από τον πατέρα του, τον Κρόνο που έτρωγε τα παιδιά του. Για να μην ακούει τα κλάματα του μωρού οι μυθικοί Κουρήτες έκρουαν τις ασπίδες τους. Κι άλλες μυθικές μορφές συνδέθηκαν με την γέννηση του Δία , η Αμάλθεια, οι Μέλλισες, οι Νύμφες κλπ. Ο Ιδαίος Δίας ή Δίας Φιδάτας, νωρίς συσχετίσθηκε με τον μινωικό θεό της βλάστησης, που γεννιόταν και πέθαινε κάθε χρόνο, γι’ αυτό και αντίθετα με τον αθάνατο Ολύμπιο Δία, στο Ιδαίο Άντρο λατρεύτηκε ο λεγόμενος Κρητογενής Δίας, που πιστεύτηκε ότι και ο τάφος του βρισκόταν στο Ιδαίο Άντρο.
Την απόλυτη επιβεβαίωση του μύθου αλλά και της πίστης των ευσεβών έφεραν στο φώς τα χιλιάδες πλούσια αφιερώματα στο Δία, που έφεραν στο φώς οι δύο μεγάλες ανασκαφές στο Ιδαίο Άντρο, του Federico Halberr το 1885 και του Γιάννη Σακελλαράκη το 1992-1995. Κύριο στοιχείο ταύτισης της σπηλιάς με το περίφημο στην αρχαιότητα Ιδαίο Άντρο αποτέλεσε η εύρεση, ήδη το 1885, μιας αναθηματικής επιγραφής στον Ιδαίο Άντρο ήταν στην αρχαιότητα σαν τη Βηθλεέμ για τους χριστιανούς, γι’ αυτό και τα αφιερώματα δεν ήταν μόνο ταπεινά πήλινα, αλλά και από πολύτιμες ύλες, χρυσό, ασήμι, χαλκό, ελεφαντόδοντο και πολύτιμους λίθους και ποικίλων υλών, αγγεία και σκεύη, κοσμήματα, περιδέραια και δαχτυλίδια, όπλα, κιβωτίδια, έπιπλα, σφραγίδες, λύχνοι, νομίσματα, κλπ. Κλπ.
Εύλογα επισκέπτονται το Ιδαίο Άντρο στα 1500 περίπου μ. στον Ψηλορείτη, χιλιάδες επισκέπτες κάθε χρόνο, που αποθαυμάζουν παράλληλα το μοναδικό οροπέδιο της Νίδας, που διέσωσε στους αιώνες την αρχαία ονομασία, αλλά και τον αρχέγονο βίο των Ανωγειανών βοσκών.