Α΄ Σταυροφορία: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Το [[1088]], ο [[Πάπας Ουρβανός Β΄|Ουρβανός Β']] έγινε [[πάπας]]. Την ίδια εποχή, όλο και περισσότεροι κύκλοι στη [[Ρώμη]] έβλεπαν θετικά την ιδέα της διεξαγωγής μίας Σταυροφορίας. Ένας προηγούμενος πάπας, τον οποίο είχε γνωρίσει ο Ουρβανός, ο [[Πάπας Γρηγόριος Η΄|Γρηγόριος Η']], είχε προσπαθήσει προς αυτή την κατεύθυνση ήδη από το [[1074]], αλλά χωρίς αποτέλεσμα. Η ιδέα όμως των Σταυροφοριών υπήρχε και παλαιότερα και μάλιστα συνδεόταν και με μεσαιωνικούς δυτικοευρωπαϊκούς θρύλους για την εμφάνιση του [[Ιησούς Χριστός|Χριστού]] ως πάνοπλου ιππότη να καταδιώκει τους απίστους στη [[Δευτέρα Παρουσία]], για την οποία πολλοί πίστευαν ότι θα γινόταν το έτος [[1000]] (βλέπε [[χιλιασμός]]). Η πραγματοποίηση, όμως, των ιδεών αυτών ήταν ένα άλλο θέμα.

 

Ο ίδιος ο πάπας στη σύνοδο του Κλερμόν ([[1095]]) θα κηρύξει επίσημα τη Σταυροφορία, τον ιερό πόλεμο κατά των απίστων που κατείχαν τους Αγίους Τόπους. Η Σταυροφορία παρουσιάστηκε ως «Θέλημα Θεού» ([[Λατ.]] Deus vult)<ref>Ο [[Έντουαρντ Γκίμπον]], στο έργο του ''Η Άνοδος και η Πτώση της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας'', εξηγεί ότι η λατινική φράση «Deus lo volt» ή «Diex el volt» αποτελούσε παραφθορά από τους αγράμματους λαϊκούς αντί της ορθής φράσης «Deus vult» η οποία χρησιμοποιούνταν από τους κληρικούς που γνώριζαν Λατινικά. (Edward Gibbon, ''The Decline and Fall of the Roman Empire'', Τόμ. 5ος, Κεφ. LVIII: Η Πρώτη Σταυροφορία, διαθέσιμο στο ίντερνετ [http://www.fullbooks.com/The-History-of-The-Decline-and-Fall-of-thex326413.html εδώ], στον ιστότοπο [http://www.fullbooks.com/ fullbooks.com])</ref>. Όσοι συμμετείχαν έπαιρναν [[Συγχωροχάρτια|άφεση αμαρτιών]] <ref>«Το μέλλον της ιδέας των σταυροφοριών έλαβε μεγάλη ώθηση με την παροχή του πρώτου συγχωροχαρτιού το [[1063]] στους σταυροφόρους, ειδικά των Γάλλων σταυροφόρων κατά την «ανακατάκτηση» της Ισπανίας. Έτσι, οι στρατιωτικές ικανότητες συνδυασμένες σε έναν δίκαιο [[Πόλεμος|πόλεμο]] που διεξαγόταν για την άμυνα και διάδοση της χριστιανικής πίστης και την υποκίνηση σε υποταγή στη Ρώμη χρησιμοποιήθηκαν και ανταμείφθηκαν από τον παπισμό». (Philippe Levillain, ''The Papacy: An Encyclopedia'', Taylor & Francis Publ., [[2001]], Τόμ. 1ος, σελ. 18) «Ο πάπας Ουρβανός Β' πίστευε ότι η στρατιωτική βοήθεια των Δυτικών ήταν απαραίτητη για να βοηθηθεί η Βυζαντινή αυτοκρατορία που δεχόταν επίθεση από τα ισλαμικά στρατεύματα. Το [[1095]] πήγε στη Σύνοδο του Κλερμόντ (Clermont) της Γαλλίας. Στο Κλερμόντ ο Πάπας ανακοίνωσε στο συγκεντρωμένο ακροατήριο ότι ένας συγκλονιστικός αριθμός κακομεταχειρίσεων [λάβαινε χώρα σε βάρος] των Ανατολικών Χριστιανών και των Χριστιανών στους άγιους τόπους [...] Για τους γενναίους και αφοσιωμένους Χριστιανούς που επιθυμούσαν να πάνε για να βοηθήσουν τους Ανατολικούς Χριστιανούς, ο Πάπας υποσχέθηκε πλήρη άφεση αμαρτιών». (Andrew Holt, ''Crusades-Encyclopedia'', 2005, λήμμα «[http://www.crusades-encyclopedia.com/urbanII.html Pope Urban II]») «Η ιδέα της διεξαγωγής πολέμου ως επιτίμιο [δηλ. εκκλησιαστική ποινή] ήταν επαναστατική [...] Η πρώτη ένδειξη για αυτό ήταν το "συγχωροχάρτι" που εξέδωσε ο [[Πάπας Αλέξανδρος Β΄]] σε χριστιανούς στρατιώτες (ή/και προσκυνητές) οι οποίοι πήγαιναν να καταλάβουν το μουσουλμανικό φρούριο του Μπαρμπάστρο στην Ισπανία το [[1063]]-[1064]]». (Jonathan Riley-Smith, ''The Crusades: A History'', Yale University Press, 2005, σελ. 9) Βλέπε επίσης ''The Crusades: A Very Short Introduction'' υπό Christopher Tyerman (Oxford University Press, 2005), σελ. 77.</ref> και αυτό ήταν ένα επιπλέον κίνητρο για πολλούς, πέρα από την προοπτική των νέων εδαφών, της λαφυραγωγίας και της περιπέτειας.