Στρατόπεδο εξόντωσης Μπέλζεκ: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Αυτά κτίστηκαν το ένα πλάι στο άλλο και είχαν διαστάσεις το μεν πρώτο 50 μ. x 12,5 μ., το δεύτερο 25μ. x 12,5μ. (προοριζόταν για τους Εβραίους που θα πήγαιναν "στα λουτρά") και το τρίτο 12 μ. x 8 μ. Αυτό χωριζόταν εσωτερικά με ξύλινους τοίχους σε τρία διαμερίσματα 4 x 8, τα οποία επενδύθηκαν εσωτερικά με κοντραπλακέ και το δάπεδο με φύλλα ψευδαργύρου και είχαν πόρτες που, σε αντίθεση με τα υπόλοιπα παραπήγματα, άνοιγαν προς τα έξω και είχαν ενίσχυση με ειδικούς πείρους και σιδερένια άγκιστρα που συγκρατούσαν μια βαριά ξύλινη αμπάρα. Γύρω από το δάπεδο και σε ύψος 10 περίπου εκατοστών τοποθετήθηκαν σωλήνες νερού και ανάλογες σωληνώσεις σύνδεσης έγιναν από την εξωτερική τους πλευρά. Τα τρία παραπήγματα συνδέονταν μεταξύ τους με δρόμο που στα πλαϊνά του ήταν συρματοπλεγμένος με σύρματα ύψους 3 μ., τα οποία καλύπτονταν με δένδρα, ώστε να μη διακρίνονται από κάποια απόσταση. Εβδομήντα Σοβιετικοί, συνεργάτες των Γερμανών, έσκαψαν κοντά στο παράπηγμα ένα όρυγμα διαστάσεων 50 μ. μήκους, 20 μ. πλάτους και 6 μ. βάθους. Αυτό προοριζόταν, αρχικά, για την ταφή των θυμάτων. Οι εγκαταστάσεις ήταν έτοιμες τον Φεβρουάριο του [1942]]. <ref>[http://www.jewishvirtuallibrary.org/jsource/Holocaust/reinhard.html Ιουδαϊκή εικονική Βιβλιοθήκη]</ref>

 

 

==Η λειτουργία==

Οι πρώτες επιχειρήσεις εξόντωσης των μεταγομένων ήταν κυρίως πειραματικού χαρακτήρα, συνιστώμενες από δύο ή τρεις μεταγωγές των 4 - 6 βαγονιών χωρητικότητας 100 - 250 ατόμων το καθένα. Οι πειραματικές αυτές εξοντώσεις διήρκεσαν λίγες ημέρες και η τελευταία ομάδα που εξοντώθηκε ήταν οι Εβραίοι που είχαν επιλεγεί, από γκέτο κυρίως, για να ολοκληρώσουν τις εγκαταστάσεις. Διαπιστώθηκε, ωστόσο, ότι η στεγανότητα των θυρών δεν ήταν επαρκής και τα διάκενα έπρεπε να φράσσονται με άμμο, η οποία, μετά την εξόντωση των κρατουμένων, έπρεπε να αφαιρείται, για να επιτρέπεται η απομάκρυνση των σορών. Επιπλέον, ο αριθμός των μεταγομένων προς εξόντωση ήταν τέτοιος, που οι θάλαμοι αερίων αποδείχθηκαν "μη αποδοτικοί" ως προς το μέγεθός τους. Η εντύπωση που έδιναν, πάντως, ήταν πως επρόκειτο για λουτρά. Σε αυτό συνέβαλαν οι σωληνώσεις και οι κεφαλές ντους που κρέμονταν από την οροφή (αν και, φυσικά, δεν ήταν συνδεδεμένες με σωληνώσεις νερού).

 

 

Τη Διοίκηση του Στρατοπέδου ανέλαβε ο Λοχαγός της Αστυνομίας (Polizeihauptmann) [[Κρίστιαν Βιρτ]] (Christian Wirth) . Υποδιοικητής ήταν ο Γκότφριντ Σβαρτς (Gottfried Schwarz) και, αν αυτός απουσίαζε, τον αναπλήρωνε ο βοηθός του Βιρτ Γιόζεφ Ομπερχόιζερ (Josef Oberhauser). Επικεφαλής του Τομέα ΙΙ ήταν ο Γιόχαν Νήμαν (Johann Niemann), ο οποίος αργότερα μετατέθηκε στο [[Στρατόπεδο εξόντωσης Ζομπίμπορ|Ζομπίμπορ]]. Τους θαλάμους αερίων χειριζόταν ο Λόρεντς Χάκενκολτ (Lorenz Hackenholt), με βοηθούς δύο Ουκρανούς. Τα υπάρχοντα των κρατουμένων, φυσικά, κατάσχονταν και μεταφέρονταν τακτικά στις αποθήκες που διατηρούσε στο Λούμπλιν ο [[Οντίλο Γκλομπότσνικ]]. Ο Βιρτ εκτελούσε συνέχεια πειράματα για να βελτιώσει την αποδοτικότητα του Στρατοπέδου. Έτσι, ενώ αρχικά οι θάλαμοι αερίων λειτούργησαν με μονοξείδιο του άνθρακα σε φιάλες, ύστερα από λίγο καιρό δοκίμασε τις αναθυμιάσεις του κινητήρα από ένα σοβιετικό τανκ (ισχύος 250 ίππων), εγκατεστημένου ακριβώς απέξω από τους θαλάμους<ref>Yitzhak Arad, Belzec, ''Sobibor, Treblinka: The Operation Reinhard Death Camps'', Indiana University Press, 1999, ISBN 0253213053</ref>. Ο Βιρτ ήταν επίσης αυτός που φρόντισε να δίνεται η εντύπωση στους νεοαφιχθέντες ότι είχαν μεταχθεί σε στρατόπεδο εργασίας και όχι εξόντωσης και έδωσε όψη λουτρών στους θαλάμους. Η όλη διαδικασία έπρεπε να γίνεται ταχύτατα και με διασπορά τρόμου στους κρατούμενους, ώστε να παραλύουν οι αντιδράσεις τους και να μη σκέπτωνται τρόπους διαφυγής. Μια ομάδα νέων και δυνατών Εβραίων επιλεγόταν από κάθε μεταγωγή. Αυτοί εκτελούσαν όλες τις βοηθητικές εργασίες (μεταφορά σορών, κατασχεθέντων αγαθών κτλ.) και εκτελούνταν λίγο πριν την άφιξη της επόμενης μεταγωγής.