Λάμπρος Κατσώνης: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Γεννήθηκε στη [[Λειβαδιά]] και σε νεαρή ηλικία έλαβε μέρος στα [[Ορλωφικά]]. Το [[1774]] κατατάχθηκε ως αξιωματικός στο ελληνικό τάγμα του Ρωσικού στρατού, όπου ανήλθε μέχρι τον βαθμό του λοχαγού.

Με την έναρξη του Ρωσοτουρκικού πολέμου, το [[1787]], πήγε στη [[Τεργέστη]], όπου παρέλαβε από τους εκεί Έλληνες ομογενείς μερικά πλοία με τα οποία ξεκίνησε τις επιδρομές και τις επιθέσεις κατά των Τουρκικών στο [[Ιόνιο Πέλαγος]]. Σταδιακά επεκτάθηκε και στο [[Αιγαίο Πέλαγος|Αιγαίο]], όπου στις [[31 Αυγούστου]] του [[1788]] στην [[Κάρπαθος|Κάρπαθο]] νίκησε τον τουρκικό στόλο. Για την νίκη του αυτή προήχθη σε υποχίλιαρχο ενώ ο στόλος του ονομάστηκε ''«στόλος της Ρωσικής αυτοκρατορίας»''. Το [[1790]] συγκρούστηκε για μια ακόμη φορά με τον Τουρκικό στόλο, αλλά ηττήθηκε χάνοντας τα περισσότερα πλοία του, ενώ ο ίδιος τραυματίστηκε. Κατέφυγε στα [[Κύθηρα]], όπου η αυτοκράτειρα [[Αικατερίνη Β΄ της Ρωσίας|Αικατερίνη Β΄]] τον προήγαγε σε χίλιαρχο και τον διέταξε να συντονίσει τη δράση του με τον Ρωσικό Αυτοκρατορικό στόλο στη [[Μεσόγειος|Μεσόγειο]]. Κατάφερε να συγκεντρώσει στην [[Ιθάκη]] 24 πλοία, όμως πριν αναχωρήσει έφτασαν τα νέα για την ανακωχή μεταξύ των δύο αντιμαχόμενων χωρών.

Αρνούμενος να υπακούσει στις διαταγές των ανωτέρων του διέφυγε στη [[Μάνη]], όπου άρχισε να οργανώνει επαναστατικό κίνημα. Τότε ήταν που εξέδωσε το μανιφέστο ''Φανέρωσις του εξοχότατου χιλιάρχου και ιππέος Λάμπρου Κατσώνη'', με το οποίο διαμαρτυρόταν για την ρωσοτουρκική ειρήνη, η οποία είχε αγνοήσει την Ελληνική επικράτεια. Εν τω μεταξύ είχε υπογραφεί η συνθήκη του [[Ιάσιο|Ιασίου]], με την οποία η [[Τουρκία]] και η [[Ρωσία]] συμφιλιώθηκαν. Τον Απρίλιο του [[1792]] έφτασε στο Πορτοκάγιο, του οποίου το λιμάνι άρχισε να οχυρώνει μαζί με τον [[Οδυσσέας Ανδρούτσο|Ανδρούτσο]]. Όμως η [[Γαλλία]], φοβούμενη για τα εμπορικά της συμφέροντα, αφού από την περιοχή περνούσαν αρκετά γαλλικά εμπορικά πλοία, με τη συνεργασία 30 Τουρκικών πλοίων επιτέθηκαν κατά του στόλου του Κατσώνη τον Ιούνιο του [[1792]]. Μετά από τρεις μέρες και αφού είχε σχεδόν χάσει την μάχη, με δώδεκα συντρόφους του διέφυγε στα [[Κύθηρα]], έπειτα στην [[Ιθάκη]], στην [[Πάργα]] και τέλος στη [[Ρωσία]] και συγκεκριμένα στην [[Αγία Πετρούπολη]], όπου εγκαταστάθηκε μόνιμα με την οικογένεια του. Εκεί έχαιρε της εκτίμησης της Αυτοκράτειρας, στης οποίας το τραπέζι καθόταν στις επίσημες δεξιώσεις. To [[1798]] του αναγνωρίστηκε ο βαθμός του συνταγματάρχη. Εξαιτίας όμως της κόντρας του με τον υπουργό των ναυτικών Μορντβίνοβ δεν κατάφερε να πάρει τιμητικά προαγωγή και να ανέλθει στον βαθμό του στρατηγού. Παραιτήθηκε από τον ρωσικό στρατό το [[1802]]. Από το [[1798]] είχε εγκατασταθεί στην [[Κριμαία]], σε κτήμα που του δώρισε η αυτοκράτειρα [[Αικατερίνη Β΄ της Ρωσίας|Αικατερίνη Β΄]] έκτασης 22.000 εκταρίων, το οποίο και ονόμασε ''Λιβαδιά''.

Ήταν παντρεμένος με την Αγγελίνα-Μαρία Σοφιανού. Είχε τρία παιδιά, από τα οποία ο πρώτος δολοφονήθηκε στη [[Τζια]] από τους Τούρκους, ο δεύτερος, ο Λυκούργος ([[1790]] – [[1863]]), πραγματοποίησε λαμπρή σταδιοδρομία στο ρωσικό στρατό φτάνοντας έως τον βαθμό του χιλιάρχου, ενώ ανήκε και στην τάξη των ευγενών, και ο τρίτος ο Αλέξανδρος, ο οποίος γεννήθηκε στην [[Κριμαία]], έφτασε έως τον βαθμό του υπολοχαγού και αργότερα εκλέχτηκε αρχηγός των Ευγενών όλου του Νομού της [[Ταυρίδα|Ταυρίδας]]. Επίσης εγγονός του Λυκούργου ήταν ο Σπυρίδων Αλεξάνδρου Κατσώνης, ο οποίος διέπρεψε ως συγγραφέας στην [[Ρωσία]]. Σημερινός απόγονος του Λάμπρου Κατσώνη είναι ο Ανατόλι Νικολάεβιτς Κατσώνης, κάτοικος [[Μόσχα|Μόσχας]].

Απεβίωσε το [[1804]], ή κατά άλλους στις αρχές του [[1806]], στη [[Κριμαία]]. Αξίζει να σημειωθεί ότι ο Λάμπρος Κατσώνης ήταν πνευματικός πατέρας του [[Οδυσσέας Ανδρούτσος|Οδυσσέα Ανδρούτσου]].