Αλέξανδρος Α΄ της Ηπείρου: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Ταυτόχρονα, το [[334 π.Χ.]], ο Αλέξανδρος ο Μολοσσός, αποφάσισε να εκστρατεύσει δυτικά όπου οι [[Πόλη-κράτος|πόλεις-κράτη]] της [[Μεγάλη Ελλάδα|Μεγάλης Ελλάδας]] απειλούνταν από κάποια ορεσίβια φύλα, τους [[Σαμνίτες]].<ref name="livy1" /> Οι τελευταίοι είχαν καταφέρει ήδη να κατακτήσουν μερικές ελληνικές πόλεις και είχαν τη φήμη ικανών πολεμιστών. Από την πλευρά τους, οι ελληνικές πόλεις συνήθιζαν να προσλαμβάνουν μισθοφόρους καταγόμενους από τις περιοχές του κυρίως ελλαδικού χώρου.

Αν ο Αλέξανδρος κατάφερνε να κερδίσει τον πόλεμο αυτό, ήταν πιθανό να πετύχαινε παράλληλα και πλήγμα κατά της [[Πειρατεία|πειρατείας]]. Άλλωστε, αν ο μύθος σχετικά με το χρησμό του θανάτου του είναι αληθινός, δεν είχε κάτι να φοβηθεί μιας και ο [[Αχέρων|Αχέρων ποταμός]] βρίσκεται στην Ήπειρο. Αφού γνώρισε την επιτυχία ενάντια στους Σαμνίτες, στράφηκε κατά των [[Λουκανοί|Λουκανών]] <ref name="paus" /> και των [[Βρέττιοι|Βρεττίων]].<ref name="jus5" /> Ανακατέλαβε την πόλη της [[Ηράκλεια η Λευκανική|Ηράκλειας]], πήρε υπό την κατοχή του το [[Σιπόντουμ]], επίνειο πειρατών, και κατέκτησε την [[Κονσεντία]] και την [[Τιρένα]].<ref name="livy2">Τίτος Λίβιος, ''«Ab Urbe condita»'', [http://www.livius.org/aj-al/alexander01/alexander_molossis_livy.html 8.24]</ref> Μαρτυρίες τον θέλουν να δείχνει σκληρότητα, αποστέλλοντας 300 οικογένειες υπό καθεστώς ομηρείας στην Ήπειρο.<ref name="livy2" /> Χάρις στις επιτυχίες του, ο Αλέξανδρος κατάφερε να ανοίξει διαπραγματεύσεις με τους [[Ρωμαίοι|Ρωμαίους]], οι οποίοι εκείνη την περίοδο είχαν αναπτυχθεί σε υπολογίσιμη δύναμη στον χώρο της κεντρικής Ιταλίας.<ref name="livy1" />

Ωστόσο, πάνω που έδειχνε να εδραιώνει τη δύναμή του, ο στρατός του Αλεξάνδρου δέχτηκε αιφνιδιαστική επίθεση κοντά στην [[Πανδοσία]]. Παρόλο που περιόρισε τις απώλειες και θανάτωσε τον διοικητή των εχθρών,<ref name="livy2" /> αναγκάστηκε να υποχωρήσει. Καθώς διέσχιζεοι άνδρες του διέσχιζαν με δυσκολία έναν ποταμό, σκοτώθηκεκάποιος απόαναφέρε ένανπως άνδρατο τηςόνομά του ήταν Αχέρων. Θυμούμενος την ακολουθίαςπροφητεία του μαντείου, ο Αλέξανδρος δίστασε για λίγο, αναποφάσιστος. ΑποδείχτηκεΩστόσο, παρατηρώντας πως ομια ενομάδα λόγωΛουκανών ποταμόςεξορίστων, καλούτανπου Αχέρωνακολουθούσαν τους άνδρες του ως σύμμαχοι, όπωςάρχισε ακριβώςνα κικινείται εκείνοςαπειλιτικά τηςεναντίον του, όρμησε στα νερά. Από το πατρίδαςάλογό του τον έριξε ένα δόρυ, που εκτόξευσε ένας Λουκανός.<ref name="livy2" />

Ο Λίβιος τοποθετεί το θάνατο του Αλεξάνδρου περίπου τις ημέρες που ιδρύθηκε η [[Αλεξάνδρεια]], δηλαδή τις πρώτες εβδομάδες του [[331 π.Χ.]]<ref name="livy2" /> Το σώμα του διαμελίστηκε και έτυχε μεγάλης κακομεταχείρησης. Τελικά τα λείψανά του διέσωσε μια γυναίκα η οποία είχε ομήρους συγγενείς στην Ήπειρο και ήλπισε πως στέλνοντάς τα πίσω στην πατρίδα του βασιλιά, ίσως ξανάβλεπε τα αγαπημένα της πρόσωπα.<ref name="livy2" />

Η Κλεοπάτρα είχε χαρίσει στον Αλέξανδρο δύο παιδιά, την [[Καδμεία]] και τον [[Νεοπτόλεμος Γ' της Ηπείρου|Νεοπτόλεμο]].<ref name="pyr1">[[Πλούταρχος]], ''«Βίοι Παράλληλοι: Πύρρος»'', [http://penelope.uchicago.edu/Thayer/E/Roman/Texts/Plutarch/Lives/Pyrrhus*.html#5 §5]</ref> Καθώς ο γιος τους ήταν πολύ μικρός για να κυβερνήσει, ανέλαβε η ίδια η Κλεοπάτρα τη διακυβέρνηση ως επίτροπος. Σε αντίθεση με τον υπόλοιπο ελλαδικό χώρο, κάτι τέτοιο δεν ήταν ασυνήθιστο ανάμεσα στις οικογένειες της Ηπείρου. Είναι αξιοσημείωτο πως πρέπει να ήταν επικεφαλής και των κρατικών θρησκευτικών εκδηλώσεων, καθώς το όνομά της περιλαμβάνεται σε έναν κατάλογο θρησκεύτικών απεσταλμένων. Γύρω στο [[324 π.Χ.]] η Κλεοπάτρα επέστρεψε στη Μακεδονία όπου έπαιξε ενεργό ρόλο στους πολέμους των [[Επίγονοι (Μεγάλου Αλεξάνδρου)|Διαδόχων]] του Αλεξάνδρου του Μέγα.