Τευτονικό Τάγμα: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Με την κατάληψη της Άκρας, οι ιδρυτές του νέου Ξενώνα έλαβαν μια μόνιμη περιοχή στην Άκρα (το αρχικό πρόχειρο κτίσμα είχε στηθεί έξω από την πόλη στο στρατόπεδο των πολιορκητών)και υπό την κηδεμονία του δούκα [[Φρειδερίκος της Σουαβίας|Φρειδερίκου της Σουαβίας]], άρχισαν να οργανώνονται σε κανονικό ιπποτικό τάγμα, το οποίο αναγνωρίστηκε σε χρόνο ρεκόρ αφού μόλις την επόμενη χρονιά ο [[πάπας]] αναγνώρισε το τάγμα ως ecclesiae Santa Mariae Hiersolymitanae Theutonicorum fratrum, αλλά στρατιωτικό-ιπποτικό τάγμα έγινε 7 χρόνια αργότερα, ακολουθώντας το παράδειγμα των Ναιτών, με τους οποίους διατηρούσαν στενούς δεσμούς και συνέχισαν να διατηρούν και στα επόμενα χρόνια. Το όνομα του τάγματος μετά τη στρατικοποίηση του ([[1198]]) διαμορφώθηκε σε Ordo domus Sancta Maria Τheutonicorum Ierosolimatanorum, δηλαδή "Τάγμα του γερμανικού οίκου (νοσοκομείου) της Αγίας Μαρίας των Ιεροσολύμων". Λόγω του ότι ήταν εθνικό τάγμα, δηλαδή αφορούσε μόνο στους Γερμανούς, σύντομα αναφερόταν απλώς ως "γερμανικό τάγμα", Deutscher Orden στη γλώσσα των Τευτόνων (η λέξη "τεύτοναςΤεύτονας" είναι απλώς το όνομα των Γερμανών στη γλώσσα τους - Deutscher = γερμανικό).

H παρουσία των Τευτόνων δεν ήταν τόσο ισχυρή στη Μ. Ανατολή όσο αυτή των Ναϊτών και των Ιωαννιτών, ωστόσο, η σημασία τους αναβαθμίστηκε δραματικά όταν ο φον Σάλσα αναβαθμίστηκε σε πρίγκιπα της Αυτοκρατορίας και κατά την παραμονή του στους [[Άγιοι Τόποι|Αγίους Τόπους]] ήταν συνεχώς περιτριγυρισμένος από τους λευκοντημένουςλευκοντυμένους ιππότες με τον ευδιάκριτο μαύρο σταυρό. Τον ίδιο καιρό οι Τεύτονες κυριάρχησαν στο κάστρο [[Μοντφόρτ]], το οποίο κράτησαν για πέντε δεκαετίες, μέχρι την κατάκτηση του από τους μουσουλμάνους (1271). Γι' αυτό το διάστημα ήταν το αρχηγείο του τάγματος. Ταυτόχρονα, οι Τεύτονες είχαν αρχίσει να λαμβάνουν σημαντικές προσφορές σε γαίες στη [[Γερμανία]], την [[Ιταλία]] αλλά και στην [[Ελλάδα]].

Παρ'όλα όλ' αυτά οι Τεύτονες δεν είχαν την ίδια ισχύ στην [[Ουτρεμέρ]] που απολάμβαναν οι Ναΐτες και οι Ιωαννίτες - η λατινική Μ. Ανατολή ήταν πρωτίστως φραγκική και οι Γερμανοί χρειάζονταν τους δικούς τους "ιερούς τόπους". Η ευκαιρία για να επεκτείνουν την παρουσία τους στην Ευρώπη τους δόθηκε αρχικά με την κλήση από τον Ανδρέα Β' της Ουγγαρίας, που τους παραχώρησε περιουσία στην [[Τρανσυλβανία]], με αντάλλαγμα τις υπηρεσίες στην άμυνα της ηγεμονίας του έναντι των επιδρομέων [[Κουμάνοι|Κουμάνων]]. Οι Τεύτονες όμως δεν επιθυμούσαν να είναι υποτελείς κανενός ηγεμόνα και ζήτησαν από τον πάπα να τους απαλλάξει από το βασιλικό όρκο υποτέλειας στον Ανδρέα. Παράλληλα, επέδειξαν ιδιαίτερα αισχρή συμπεριφορά τόσο απέναντι στον ηγεμόνα που τους φιλοξενούσε όσο και, ιδιαίτερα στους υπηκόους του, που υποτίθεται ότι προστάτευαν. Σύντομα ο Ανδρέας, απαυδισμένοςαπηυδισμένος, τους έδιωξε κακήν-κακώς από την επικράτειά του. Οι Τεύτονες συνέχισαν να αναζητούν τη δική τους Ουτρεμέρ και σύντομα θα την έβρισκαν.

Ωστόσο, οι Τεύτονες ως καθαρά επεκτατική δύναμη, προσπάθησαν να απλώσουν την κυριαρχία τους πολύ περισσότερο. Η προσπάθεια τους έγινε γνωστή ως "drang nach osten", δηλαδή "πορεία προς Ανατολάς". Στο πλάισιοπλαίσιο αυτής, οι Τεύτονες απορρόφησαν το Λιβονικό (στελεχωμένο επίσης με Γερμανούς)"Τάγμα του Ξίφους", το οποίο ήλεγχεέλεγχε περιοχές της Λιβονίας και της [[Εσθονία|Εσθονίας]], και στη συνέχεια η επιρροή τους εξαπλώθηκε ανατολικότερα, στη [[Βαλτική]]. Η προσπάθεια για υποταγή ακόμη και του βασιλείου των [[Ρωσία|Ρώσων]] (ηγεμονία του [[Νόβγκοροντ]]) απέτυχε, αφού ο περίφημος Ρώσος ηγεμόνας, [[Αλέξανδρος Νιέφσκι]], επικεφαλής του στρατού του, κέρδισε μία αποφασιστική νίκη έναντι έναντι των Τευτόνων, το [[1242]], στην παγωμένη λίμνη Πέιπους,η οποία έμεινε γνωστή και ως [[Μάχη των Πάγων]].

Οι Τεύτονες συνέχισαςσυνέχισαν την προς Ανατολάς πολιτκήπολιτική τος, έχοντας εξασφαλίσει την υποστήριξη του Γερμανού αυτοκράτορα και της [[Καθολική Εκκλησία|Καθολικής Εκκλησίας]], με την προσπάθεια υποταγής της [[Λιθουανία|Λιθουανίας]]. Ωστόσο, η Λιθουανία ασπάστηκε το [[χριστιανισμός|χριστιανισμό]] το [[1386]] και έτσι αφαίρεσε το πρόσχημα της "σταυροφορίας" από τους Τεύτονες. Αυτοί όμως δεν πτοήθηκαν και συνέχισαν τις επιχειρήσεις τους ενάντια στους Λιθουανούς. Οι Τελευταίοι, συνασπισμένοι με τους Πολωνούς, συνέτριψαν τους Τεύτονες, στην περίφημη [[μάχη του Τάννενμπεργκ (1410)|μάχη του Τάνενμπεργκ]], η οποία σήμανε το τέλος των Τευτόνων ως επεκτατικής δύναμης. Η παρακμή του τάγματος ήταν πλέον ορατή και σύντομα - το [[1466]] - αναγκάστηκε να αποδεχτεί τα δικαιώματα των Πολωνών στη Δυτική Πρωσία. Ωστόσο, έμελλε το "κύκνειο άσμα" του τάγματος να είναι μιας ιστορικής σημασίας κίνηση:ένας μάγιστρος του τάγματος, ο [[Αλβέρτος του Βραδενβούργου]], έγινε ο ιδρυτής και πρώτος Δούκας του [[Πρωσικό Δουκάτο|Πρωσικού Δουκάτου]], το οποίο μετά από μερικούς αιώνες έμελλε να εξελιχθεί στην κυριότερη γερμανική δύναμη. ΑλλωστεΆλλωστε υπό την Πρωσία ενώθηκαν για πρώτη φορά τα γερμανικά κρατίδια σε ένα έθνος, την 8η δεκαετία του 19ου αιώνα. Το τάγμα εξακολουθεί να υφίσταται, μέχρι σήμερα.