Προμηθεύς Δεσμώτης: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Ο τραγικός ποιητής, ως θεμελιωτής ουσιαστικά της βασικής δομής της κλασικής τραγωδίας<ref>Fletcher Bellinger, M. 1927, ''A Short History of the Drama'', Henry Holt & Co, New York,: 33-4.</ref> με τρόπο ξεκάθαρο χρησιμοποιεί σχεδόν σε όλα του τα έργα την τεχνική της κλιμακούμενης ανησυχίας που οδηγεί σε δραματική κορύφωση<ref>Ανδριανού Ε. – Ξιφαρά Π. 2001, ''Αρχαίο ελληνικό θέατρο: Ο δραματικός λόγος από τον Αισχύλο ως τον Μένανδρο'', ΕΑΠ, Πάτρα, 59.</ref>. Η αρχική νύξη γίνεται στην πορεία του έργου ιδέα και εικόνα που αποκαλύπτει το ρόλο της στην πλοκή του δράματος. Ο πρόλογος για τον Αισχύλο είναι μεν ένα τεχνικό μέσο για την προπαρασκευή του χορού αλλά και φορέας εναλλασσόμενων διαθέσεων<ref>Lesky, A. 1981, ''Ιστορία της Αρχαίας Εληνικής Λογοτεχνίας''5, (μτφρ. Α.Γ. Τσοπανάκης), Αφοί Κυριακίδη, Θεσ/νίκη, 371.</ref>. Αυτός είναι και ο τρόπος με τον οποίο καθηλώνει τον νου του θεατή με την προσμονή της επόμενης αποκάλυψης.

 

 

Πίσω από το πλέγμα της καλλιτεχνικής του δημιουργίας, ο Αισχύλος στον ''Προμηθέα Δεσμώτη'' κυρίως, μας επιτρέπει να διακρίνουμε αρκετά καθαρά τα σταθερά περιγράμματα των δικών του [[ηθική|ηθικών]] και θρησκευτικών πεποιθήσεων, το υπόγειο θεολογικό και ηθικό ρεύμα της εποχής του<ref>Rohde E. 2004, ''Ψυχή'', τομ Β΄, (μτφρ. Κ. Παυλογεωργάτου), Ιάμβλιχος, Αθήνα, 128.</ref>, στο οποίο καθορίζεται η έννοια της αμαρτίας, της ύβρεως, της ενοχής, της βίας που συνεπάγεται ο κύκλος του αίματος, του θεϊκού «δίκαιου δόλου», που οδηγεί τον υβριστή και τον ένοχο στην καταστροφή και στην εκπλήρωση του τραγικού πεπρωμένου του. Διαμάχες και λύσεις, εγκλήματα και εξιλέωση που εκπληρώνονται σε αυτόν εδώ τον κόσμο, κοσμικές περιγραφές και αφηγήσεις σε ''αναπεπταμένο'' χρόνο αναδεικνύουν μια διαφορετική αντίληψη για το ''γίγνεσθαι'' και τον [[Χρόνος|χρόνο]], μια ποιητική και συνεκτική αντίληψη που χαρακτηρίζει γενικότερα τη δραματουργική του τέχνη.