Ιωάννης Καραβίας: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων
Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
Fks (συζήτηση | συνεισφορές) Χωρίς σύνοψη επεξεργασίας |
Fks (συζήτηση | συνεισφορές) Χωρίς σύνοψη επεξεργασίας |
||
Γραμμή 1:
[[Εικόνα:Ιωάννης Καραβίας.JPG|thumb|150px|Ο στρατηγός Ι. Καραβίας]]
O '''Ιωάννης Καραβίας''' ήταν αξιωματικός πεζικού του [[Ελλάδα|ελληνικού]] στρατού που διακρίθηκε στον [[Ελληνοϊταλικός πόλεμος του 1940|ελληνοϊταλικό πόλεμο του 1940]] καθώς και στις επιχειρήσεις των [[Συμμαχικές δυνάμεις κατά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο|Συμμάχων]] στη [[Μέση Ανατολή]] και στην [[Ιταλία]] κατά το [[Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος|Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο]]. Γεννήθηκε το 1899 στο Μερδένικο, σημερινή Παναγούλα [[Αιτωλοακαρνανία|Αιτωλοακαρνανίας]].
Τις πρώτες μέρες του πολέμου του 1940, ο ταγματάρχης, τότε, Καραβίας βρέθηκε στο ''«Αποσπάσμα Πίνδου»'', την ελληνική δύναμη των 2.000 ανδρών και των 4 πυροβόλων, που με διοικητή τον ηρωικό συνταγματάρχη [[Κωνσταντίνος Δαβάκης|Κωνσταντίνο Δαβάκη]] φρουρούσε τις διαβάσεις της [[Πίνδος|Πίνδου]], προς το [[Μέτσοβο]]. Την [[1 Νοεμβρίου|1η Νοεμβρίου]] [[1940]] και μετά τον τραυματισμό του, ο Δαβάκης ανέθεσε τη διοίκηση του ''Αποσπάσματος'' στον ταγματάρχη Καραβία, ο οποίος ύστερα από σκληρό αγώνα κατόρθωσε να αποκρούσει τους Ιταλούς της επίλεκτης [[Ταξιαρχία Αλπινιστών Τζούλια|ιταλικής μεραρχίας ''«Τζούλια»'']]. Αυτή ήταν η πρώτη ελληνική νίκη κατά τη μάχη της [[Πίνδος|Πίνδου]].
Διακρίθηκε επίσης στη Μέση Ανατολή, όπου ήταν υποδιοικητής τάγματος της 1ης Ταξιαρχίας. Διετέλεσε διοικητής του 1του Τάγματος της 3ης Ορεινής Ταξιαρχίας του Ελληνικού Στρατού υπό το συνταγματάρχη [[Θρασύβουλος Τσακαλώτος|Τσακαλώτο]] στη Μάχη του [[Ρίμινι (Επαρχεία)|Ρίμινι]]. Ο αντισυνταγματάρχης Καραβίας, ύστερα από σκληρή μάχη κατόρθωσε να διασπάσει την αμυντική γραμμή των Γερμανών και στις 21 Σεπτεμβρίου του 1944, μπήκε θριαμβευτής στο Ρίμινι. Η Ελληνική Σημαία υψώθηκε στο Δημαρχείο της πόλης, που ο Δήμαρχός της, την παρέδωσε στον Ελληνικό Στρατό.
Μετά το τέλος του πολέμου, ο Ιωάννης Καραβίας διετέλεσε επιτελάρχης της 3ης Ταξιαρχίας (1945), υποδιοικητής και διοικητής της Σχολής Ευελπίδων (1947), διοικητής της 72ης Ταξιαρχίας (1948-1949) και διοικητής της 5ης Μεραρχίας Κρήτης (1953). Αποστατεύτηκε το 1958 με το βαθμό του στρατηγού, και πέθανε τον Ιούλιο του [[1994]].
Προήχθει δύο φορές « επ’ ανδραγαθία », πήρε τρεις φορές το «Χρυσούν Αριστείον Ανδρείας», το μεγαλύτερο ελληνικό παράσημο, ενώ οι Βρετανοί τον τίμησαν με το παράσημο «D.S.O.», που είναι το μεγαλύτερο παράσημο που απονέμεται σε ξένους και τον ονόμασαν « Επίτιμον Αξιωματικόν της Βρετανικής Αυτοκρατορίας », ύψιστη τιμή που μπορεί να απονεμηθεί σε έναν αξιωματικό. Έγραψε τα βιβλία Αναμνήσεις από τον Πόλεμον (1947) και Η Ζωή ενός στρατιώτη (1978).
| |||