Γλωσσικό ζήτημα: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων
Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
μΧωρίς σύνοψη επεξεργασίας |
μ →20ος αιώνας: κυνέρνηση -> κυβέρνηση |
||
Γραμμή 34:
Η κατάσταση παρέμεινε ουσιαστικά η ίδια περίπου μέχρι τη δεκαετία του '70, με σημαντικότερη ίσως εξέλιξη τη σύνταξη -από το Μανόλη Τριανταφυλλίδη- και έκδοση το [[1941]] της Νεοελληνικής Γραμματικής (της δημοτικής). Το [[1964]] η κυβέρνηση του [[Γεώργιος Παπανδρέου (πρεσβύτερος)|Γεωργίου Παπανδρέου]] έδωσε την ελευθερία στους εκπαιδευτικούς να χρησιμοποιούν όποια από τις δυο γλώσσες ήθελαν, ενώ γινόταν η διδασκαλία και των δυο.
Η «Νεοελληνική», όπως ονομάζεται τελικά, που επισημοποιείται από την
Το Γλωσσικό Ζήτημα έλαβε τέλος τη δεκαετία του '70, μετά από σχεδόν έναν αιώνα διαμάχης. Το [[1974]] η κυβέρνηση [[Κωνσταντίνος Καραμανλής|Καραμανλή]] παρέλειψε τη γλωσσική διάταξη στο Σύνταγμα της [[μεταπολίτευση]]ς. Το [[1976]] ο υπουργός Παιδείας [[Γεώργιος Ράλλης|Ράλλης]] εισηγείται -και η κυβέρνηση Καραμανλή αποφασίζει το [[1977]]- τη χρήση της [[δημοτικής]] σε όλες τις βαθμίδες της εκπαίδευσης, σε όλες τις λειτουργίες και τα έγγραφα του κράτους. Το γλωσσικό ζήτημα λύνεται τυπικά με την καθιέρωση της δημοτικής στην εκπαίδευση και στη διοίκηση και παύει πλέον να υπάρχει το φαινόμενο της διγλωσσίας που διήρκεσε 20 περίπου αιώνες και ταλαιπώρησε την ελληνική παιδεία και κοινωνία για 143 χρόνια.
|