Ρωμαίος έπαρχος: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων
Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
Δημιουργία άρθρου με πηγή το αντίστοιχο αγγλόγλωσσο |
|||
Γραμμή 4:
Κατά την περίοδο της [[Ρωμαϊκή Δημοκρατία|Δημοκρατίας]], οι έπαρχοι διορίζονταν ουσιαστικά από τη [[Σύγκλητος|Σύγκλητο]] με την τυπική σύμφωνη γνώμη των λαϊκών συνελεύσεων. Συνήθως ένας νέος έπαρχος ήταν απερχόμενος [[ύπατος]] ή [[πραίτορας]] στην [[πόλη]] της [[Αρχαία Ρώμη|Ρώμης]], οπότε ονομαζόταν επίσης proconsul (ανθύπατος) ή propraetor. Κατά κανόνα οι πρώτοι στέλνονταν σε ταραχώδεις επαρχίες, όπου χρειάζονταν κυβερνήτες με υψηλή στρατιωτική εμπειρία, ενώ οι δεύτεροι σε ειρηνικές.
Στην [[Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία|αυτοκρατορική εποχή]] οι επαρχίες χωρίσθηκαν σε δύο κατηγορίες. Οι «συγκλητικές» συνέχισαν να κυβερνώνται από επάρχους εκλεγμένους κατά τον παραδοσιακό τρόπο, αλλά επρόκειτο για τις ελάσσονος σημασίας επαρχίες. Οι σημαντικότερες, δηλαδή οι πιο πλούσιες κι αυτές που στέγαζαν πολύ στρατό, χαρακτηρίσθηκαν «αυτοκρατορικές» και πέρασαν στην άμεση δικαιοδοσία του αυτοκράτορα - αυτός τις διοικούσε προσλαμβάνοντας [[Λεγάτος|λεγάτους]] (από το legatus που σημαίνει ''βοηθός'') της απόλυτης προσωπικής επιλογής του. Οι λεγάτοι αυτοί ήταν ντε φάκτο έπαρχοι, αν και δεν έφεραν τυπικά το αξίωμα.
Επίσης, όταν η αυτοκρατορία κατακτούσε νέες περιοχές, κάποιος από την τάξη των Ιππέων (χαμηλόβαθμοι [[πατρίκιοι]]) διοριζόταν συνήθως ως έφορος (procurator). Ο έφορος ήταν και αυτός ντε φάκτο έπαρχος, μέχρι η περιοχή να οργανωθεί σε επαρχία και να γίνει συγκλητική ή αυτοκρατορική.
| |||