Ρωμαίος έπαρχος: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων
Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
μΧωρίς σύνοψη επεξεργασίας |
→Μορφές του θεσμού: διευκρινίσεις: Ιππείς = equites, ντε φάκτο=εκ των πραγμάτων |
||
Γραμμή 4:
Κατά την περίοδο της [[Ρωμαϊκή Δημοκρατία|Δημοκρατίας]], οι έπαρχοι διορίζονταν ουσιαστικά από τη [[Σύγκλητος|Σύγκλητο]] με την τυπική σύμφωνη γνώμη των λαϊκών συνελεύσεων. Συνήθως ένας νέος έπαρχος ήταν απερχόμενος [[ύπατος]] ή [[πραίτορας]] στην [[πόλη]] της [[Αρχαία Ρώμη|Ρώμης]], οπότε ονομαζόταν επίσης proconsul ([[ανθύπατος]]) ή propraetor ([[Αντιστράτηγος (ρωμαϊκή εποχή)|αντιστράτηγος]]). Κατά κανόνα οι πρώτοι στέλνονταν σε ταραχώδεις επαρχίες, όπου χρειάζονταν κυβερνήτες με υψηλή στρατιωτική εμπειρία, ενώ οι δεύτεροι σε ειρηνικές.
Στην [[Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία|αυτοκρατορική εποχή]] οι επαρχίες χωρίσθηκαν σε δύο κατηγορίες. Οι «συγκλητικές» συνέχισαν να κυβερνώνται από επάρχους εκλεγμένους κατά τον παραδοσιακό τρόπο, αλλά επρόκειτο για τις ελάσσονος σημασίας επαρχίες. Οι σημαντικότερες, δηλαδή οι πιο πλούσιες κι αυτές που στέγαζαν πολύ στρατό, χαρακτηρίσθηκαν «αυτοκρατορικές» και πέρασαν στην άμεση δικαιοδοσία του αυτοκράτορα, ο οποίος τις διοικούσε τοποθετώντας έμπειρους [[Λεγάτος|λεγάτους]]. Οι λεγάτοι αυτοί έφεραν τον τίτλο ''legatus propraetor'' και ήταν ντε φάκτο (εκ των πραγμάτων) έπαρχοι, αν και δεν έφεραν τυπικά το αξίωμα.
Επίσης, όταν ο στρατός κατακτούσε νέες περιοχές, κάποιος από την τάξη των Ιππέων (''equites'', δηλαδή χαμηλόβαθμοι [[πατρίκιοι]]) διοριζόταν συνήθως ως έφορος (procurator) από τον αυτοκράτορα. Ο έφορος ήταν και αυτός ντε φάκτο έπαρχος, μέχρι η περιοχή να οργανωθεί σε επαρχία και να γίνει συγκλητική ή αυτοκρατορική. Μοναδική εξαίρεση ήταν η [[Αίγυπτος]], η οποία θεωρείτο προσωπικό κτήμα του εκάστοτε αυτοκράτορα και διοικείτο πάντα από μέλος της τάξης των Ιππέα.
===Αρμοδιότητες===
| |||