Παράλληλα και κατανεμημένα συστήματα: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Η διαδιεργασιακή επικοινωνία στα πολυυπολογιστικά συστήματα συνήθως υλοποιείται σε χαμηλό επίπεδο με το σύνηθες δικτυακό [[μοντέλο πελάτη-διακομιστή]], όπου οι πελάτες αιτούνται μέσω του δικτύου υπηρεσίες που παρέχουν οι διακομιστές και αναμένουν απάντηση. Οι πελάτες θα πρέπει να γνωρίζουν πού να απευθυνθούν για μία υπηρεσία και υπάρχουν τρεις τρόποι για την αντιστοίχηση υπηρεσιών-διακομιστών: χρήση συγκεκριμένων διευθύνσεων τύπου υπηρεσία@μηχάνημα, η οποία όμως παραβιάζει τη διαφάνεια θέσης (π.χ. Παγκόσμιος Ιστός), επιλογή τυχαίας διεύθυνσης από την υπηρεσία και ανακοίνωσή της με [[πολυδιανομή|πολυδιανεμόμενο]] μήνυμα, ή χρήση ενός ''διακομιστή ονομάτων'' ο οποίος συνδέει [[ASCII]] ονόματα υπηρεσιών με χαμηλού επιπέδου δικτυακές διευθύνσεις και τον οποίον συμβουλεύονται οι εφαρμογές. Η επικοινωνία χαμηλού επιπέδου μεταξύ δύο υπολογιστών προγραμματιστικά επιτυγχάνεται μέσω κατάλληλων κλήσεων συστήματος (π.χ. <code>send()</code> και <code>recv()</code>, από το API των υποδοχών που παρέχει το λειτουργικό σύστημα για διαδιεργασιακή επικοινωνία μέσω δικτύου).

 

 

Στα κατανεμημένα συστήματα πολλές φορές είναι επιθυμητή η κατασκευή πολλαπλών συνεργαζόμενων διεργασιών, που μπορεί να τοποθετούνται σε διαφορετικούς δικτυωμένους υπολογιστές, για την επίτευξη ενός στόχου. Αυτές οι ομάδες διεργασιών αποτελούν ένα μηχανισμό αφαίρεσης και μία κατανεμημένη εφαρμογή πρέπει να μπορεί να επικοινωνεί μαζί τους ατομικά χωρίς να γνωρίζει το ακριβές πλήθος ή τις διευθύνσεις των μελών. Αυτό επιτυγχάνεται είτε με υποστήριξη από το υλικό του δικτύου (πολυδιανομή, εκπομπή), είτε με χαμηλότερου επιπέδου αποστολή μηνυμάτων σε κάθε μέλος της ομάδας ξεχωριστά, διαφανώς για τον χρήστη. Οι ομάδες μπορούν να είναι είτε κλειστές, όπου επιτρέπεται επικοινωνία μόνο μεταξύ μελών της ομάδας, είτε ανοιχτές, όπου επιτρέπεται επιπλέον και η αμφίδρομη επικοινωνία των μελών της ομάδας με τον «έξω κόσμο», ενώ επίσης μπορούν να είναι ιεραρχικές, με εσωτερική δομή όπου υπάρχει ένας ''συντονιστής'' και οι υπόλοιπες διεργασίες θεωρούνται ''εργάτες'', ή ομότιμες, όπου όλα τα μέλη είναι ισότιμα. Το πρόβλημα με τις ιεραρχικές ομάδες είναι ότι αν καταρρεύσει ο συντονιστής καταστρέφεται όλη η εργασία, ενώ το πρόβλημα με τις ομότιμες ομάδες είναι ότι προκειμένου να ληφθεί μία απόφαση πρέπει να διεξαχθεί «ψηφοφορία» όπου κάθε μέλος στέλνει ένα μήνυμα με την ψήφο του στα άλλα. Δύο άλλα ζητήματα, η λύση των οποίων εξαρτάται από την εκάστοτε εφαρμογή, είναι ο ταυτοχρονισμός (αν υπάρχουν δηλαδή περιορισμοί σχετικά με τη σειρά παραλαβής δύο μηνυμάτων σε κάθε μέλος) και τα σφάλματα (είναι αποδεκτή η λήψη ενός μηνύματος μόνο από ένα υποσύνολο των μελών;).