Νάπολη: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Ήδη πριν από την ένωση της Νάπολης στο Βασίλειο της Ιταλίας, γύρω στα [[1850]], υπήρχε το [[βιομηχανία|βιομηχανικό]] πάρκο της Πιετράρσα στον τομέα της [[σιδηρουργία|σιδηρουργίας]], το οποίο όμως αργότερα εγκαταλείφθηκε. Μεγάλη ώθηση στην βιομηχανική ανάπτυξη της πόλης έδωσς ένας ειδικός νόμος του [[1904]], οπότε και δημιουργήθηκαν δύο βιομηχανικές ζώνες, μία στα ανατολικά και μία στα δυτικά της πόλης. Το γεγονός αυτό συνέπεσε χρονικά με την ενίσχυση του [[εμπόριο|εμπορίου]], ύστερα από την επίταση της [[Λιμένας|λιμενικής δραστηριότητας]] που προήλθε από τα πολλαπλά κύματα [[μετανάστες|μεταναστών]] στην πόλη κατα τις δεκαετίες του [[1890]] και [[1900]]. Το εμπόριο στην πορεία έχασε κάποια από τα πλεονεκτήματά του από τις αποικιακές φιλοδοξίες, που εκδηλώθηκαν κυρίως μέσω του [[Μπενίτο Μουσολίνι|Μουσολίνι]]. Ουσιαστικά, απαρχή της βιομηχανοποίησης ιδίως της ενδοχώρας της Νάπολης θεωρείται το δεύτερο μισό του [[Δεκαετία 1950|1950]] και το πρώτο μισό του [[Δεκαετία 1960|1960]]. Η ανάπτυξη αυτή, διακόπηκε εκ νέου κατά την οικονομική κρίση που έπληξε την Ιταλία, όταν μόλις είχαν αρχίσει να διαφαίνονται θετικά αποτελέσματα από την εκβιομηχάνιση της περιοχής της Νάπολης. Στην κρίση αποδίδονται και οι δυσκολίες για τη δημιουργία νέων βιομηχανικών μονάδων αλλά και την εξέλιξη των ήδη υπαρχουσών από τον νόμο του 1904 (σιδηρουργία Μπανιόλι και υφαντουργία Καζόρια). [[File:Italsider.jpg|240px|thumb|left|Φωτογραφία από το εργοστάσιο της Ιταλσίντερ, που σήμερα είναι κλειστό]] Τα πολύ θετικά αποτελέσματα του τριτογενούς τομέα και η αλματώδης εκβιομηχάνιση της εγγύτερης περιοχής της Νάπολης και της Καμπανίας είχαν ως συνέπεια να δοθεί δικαίως στην Νάπολη ο όρος μητρόπολη στις αρχές του [[Δεκαετία 1970|1970]]. Η πόλη, όπως και ολόκληρος ο ιταλικός Νότος, δεν βίωσε ποτέ μια πλήρη βιομηχανική φάση σε αντίθεση με τον Βορρά, παρά τις προσπάθειες που έγιναν από τα μέσα της δεκαετίας του 1950, χωρίς όμως αξιόλογα αποτελέσματα. Κατά την μεταπολεμική περίοδο και κατά την περίοδο του "οικονομικού μπουμ" (όρος που αναφέρεται στην ραγδαία ανάπτυξη που βίωσε η Ιταλία μεταπολεμικά), κυρίως λόγω και των χρημάτων που δαπανήθηκαν από το ιταλικό κράτος μέσω του Ταμείου για τον Ιταλικό Νότο, ενισχύθηκε σημαντικά η σιδηρουργία, η μεταλλουργία και η πετροχημεία, τόσο που στα τέλη της δεκαετίας του 1970 η βιομηχανία αποτελούσε έναν από τους κύριους οικονομικούς παράγοντες της πόλης.