H '''κλασική αρχαιολογία''', διακριτός κλάδος της αρχαιολογίας[[αρχαιολογία]]ς, εστιάζεται στη μελέτη των [[αρχαιολογική μαρτυρία|υλικών υπολειμμάτων]] των πολιτισμών της [[Αρχαία Ελλάδα|αρχαίας Ελλάδας]] και της Ρώμης. Στην ευρύτερη έννοιά της η κλασική αρχαιολογία αντλεί υλικό από ένα ευρύτερο χρονικό πλαίσιο, δηλαδή την περίοδο από την άνοδο του [[Μινωικός πολιτισμός|Μινωικού]], [[Μυκηναϊκός πολιτισμός|Μυκηναϊκού]] και [[Κυκλαδικός πολιτισμός|Κυκλαδικού]] [[πολιτισμός (αρχαιολογία)|πολιτισμού]] κατά τη δεύτερη 2η χιλιετία [[Π.Κ.Ε.]] έως τον [[Εκχριστιανισμός|εκχριστιανισμό]] της [[Ελλάδα]]ς. Για τον ρωμαϊκό πολιτισμό, αρχίζει με την ίδρυση της [[πόλη]]ς της [[αρχαία Ρώμη|Ρώμης]] και συνεχίζεται έως την κατάρρευση της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας. Μερικοί από τους άλλους ιταλικούς πολιτισμούς, όπως οι [[Ετρούσκοι]], συμπεριλαμβάνονται σήμερα στην κλασική αρχαιολογία σε αρκετά πρεογράμματα σπουδών και έρευνας. Η [[γεωγραφία|γεωγραφική]] εστίαση της κλασικής αρχαιολογίας είναι η [[Μεσόγειος]] και εκείνες οι επικράτειες της δυτικής Ευρώπης που ήταν τμήματα της [[Ρωμαϊκή αυτοκρατορία|ρωμαϊκής αυτοκρατορίας]]. Στην αυστηρή έννοιά της η κλασική αρχαιολογία σχετίζεται με τη μελέτη των υλικών καταλοίπων του ελληνορωμαϊκού πολιτισμού, (Πλάντζος, 2002, 163)
