Υαλογραφία

Βιτρώ.

Αρχείο:22b.jpg

Ο περισσότερος κόσμος έχει κατά νού την εικόνα των πολύχρωμων φεγγιτών των καθεδρικών ναών της Ευρώπης.

Αυστηρές εικόνες αγίων να μας επιτιμούν για τις αμαρτίες μας και υποσχέσεις για ένα παράδεισο στην "άλλη" ζωή!

Όμως στον 20ό αιώνα το ποτάμι πήρε μιά απροσδόκητη στροφή! Η αλλαγή που επέφερε η βιομηχανική επανάσταση του 19ου,

καθώς και οι κοινωνικές τριβές που προέκυψαν, απομυθοποίησαν, μεταξύ άλλων, σε μεγάλο βαθμό και την πανάρχαιη αυτή τέχνη.

Ειναι σήμερα γνωστό οτι στην αρχαία Αίγυπτο δούλευαν το γυαλί με επιδεξιότητα και οτι οι Άραβες έφιαχναν τζαμιλίκια,

συνδεδεμένα με γύψο ενισχυμένο με φυτικές ίνες και σίδερο, "κλώστρα" όπως αναφέρονται,

πολύ πριν οι άφραγκοι Φράγκοι επιδράμουν, με πρόφαση το "'Αγιο Δισκοπότηρο", και τα οικοιοποιηθούν.

Απο τους ¨Αραβες άλλωστε, λόγω καί των εμπορικών σχέσεων, εμπνεύστηκαν οι μαστόροι στο Πήλιο, τη Σιάτιστα, την Καστοριά

και άλλες πόλεις της Κεντρικής και Β. Ελλάδας κι έφιαξαν σε αρχοντικά τα περίφημα "γυαλοστάσια", με καθαρό Ελληνικό χαρακτήρα.

Οι Σταυροφόροι λοιπόν έφεραν στην Ευρώπη τα "γυαλοστάσια", γυρω στον 10ο αιώνα,

και αμέσως επέφεραν μια επαναστατική καινοτομία ...το μολύβι!

Ο ενισχυμένος γύψος, ήταν πολύ παχύς σαν συνδετικό υλικό των χρωματιστών γυαλιών αν και

οι Άραβες έκαναν αραβουργήματα μ' αυτόν γιά να του δώσουνε μιά χάρη, μιά αλαφράδα,

παρ' όλα αυτά ήταν αληθεια πολύ περιοριστικός στη δημιουργία κομψών παραστάσεων.

Θα πεί κανείς γιατί χρειάζεται κάποιο υλικό να συνδέει τα χρωματιστά ή και ζωγραφισμένα γυαλιά μεταξύ τους και να μην είναι

ένα μονοκόμματο γυαλί; Ο λόγος απλός... Πρώτ' απ' όλα δέν μπορούσαν να παράγουν παρα μόνο μικρά κομμάτια γυαλιού

και δεύτερο, τα υλικά που χρησιμοποιούσαν για να χρωματίσουν ή να ζωγραφίσουν το γυαλί ήταν οξείδια μετάλλων.

Αυτά ειναι διαφορετικά για κάθε χρώμα και έπρεπε επιπλέον να ψηθούν σε διαφορετικές θερμοκρασίες.

Αναγκάστικά λοιπόν έπρεπε να ψηθούν ξεχωριστά.

Τον περασμένο αιώνα, τον 20ό, η τεχνολογία στα χέρια πρωτοπόρων σαν τον Louis Comfort Tiffany, τον John La Farge,

τον William Morris κι άλλους, απελευθέρωσε ολοκληρωτικά την τέχνη αυτή από τα στοιχεία εκείνα, που ενώ στην αρχή ήταν φτερά,

παραλίγο να καταλήξουν σάβανα, τα υλικά, οι τεχνικές, η φιλοσοφία και γενικότερα κάθε τί που αποτελούσε μέρος της διαδικασίας,

είχε εγκλωβιστεί σ' ένα φορμαλισμό που δέν άφηνε περιθώρια στην αυθεντική δημιουργία.

Μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο τα μοντέρνα υλικά εισέβαλαν ορμητικά στο χώρο της διάφανης δημιουργίας

και περνάμε απο την έκπληξη στο σόκ και τούμπαλιν. Ατσάλι, μπετόν, ξύλο, Plexiglass, fiberglass,

οξέα και ψυχρά σμάλτα, ακτινογραφίες και φωτογραφικά φίλμς, ψηφιακά επεξεργασμένες διαφάνειες, beveled glass,

αναγλυφοτυπίες, etching και αμμοβολές είναι μεταξύ άλλων τα υλικά και τα μέσα που υπηρετούν αυτή τη μαγική τέχνη.

Τέλος, άν με ρωτούσαν να δώσω έναν ορισμό γι αυτή την τέχνη, θά 'λεγα οτι είναι " Διάφανη Έντεχνη Επιφάνεια".

Notis

Περισσότερες πληροφορίες για τα βιτρώ στο Art Glass Forum