Πολιορκία της Τύρου (332 π.Χ.): Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
Γραμμή 28:
Συνεχίζοντας την πορεία του νότια, ο Αλέξανδρος προσέγγισε την πλούσια και ισχυρή πόλη της Τύρου. Λίγο έξω από την πόλη ο Αλέξανδρος δέχθηκε αντιπροσωπεία από την Τύρο με επικεφαλής τον γιο του Βασιλιά της πόλης. Ο βασιλιάς Αζέμιλκος βρισκόταν στο Αιγαίο με τον στόλο του Αυτοφραδάτη. Οι Τύριοι δήλωσαν μεν υποταγή, αλλά αρνήθηκαν όμως να επιτρέψουν στον Αλέξανδρο να θυσιάσει στο ιερό του Μιλκ Kαρτ, μιας φοινικικής θεότητας που ταυτιζόταν με τον Ηρακλή<ref>Μιλκ Καρτ, κυριολεκτικά ο Βασιλέας της Πόλης, ήταν πολιούχος της Τύρου. Βλ. Lipiński, E. 2001, «Semitic Languages: Outline of a Comparative Grammar», ''Orientalia Lovaniensia analecta'', 80, Peeters Leeuven, 235.</ref>. Ο όρος τους ήταν να μην εισέλθουν οι Μακεδόνες στην πόλη τους, γιατί κάτι τέτοιο δεν επέτρεψαν ούτε στους προηγούμενους κυρίαρχους, τους Πέρσες. Στην πραγματικότητα θυσία στο ιερό του Μιλκ Καρτ στην Παλαίτυρο<ref>Η πρώτη Τύρος ή ''Πάλαι Τύρος'' στην παραλία απέναντι από το νησί στο οποίο χτίστηκε η σημαντική πόλη.</ref> μπορούσε να προσφέρει μόνον ο βασιλέας της Τύρου και η όποια αποδοχή θυσίας του Αλέξανδρου, εμμέσως πλην σαφώς ήταν ''de facto'' αναγνώριση της κυριαρχίας του
 
Ο Αλέξανδρος κατόπιν αρκετής σκέψεις καθώς οι αξιωματικοί του έδειχναν αρκετά απρόθυμοι, αναζήτησε ειρηνικό συμβιβασμό, ωστόσο οι Τύριοι σκότωσαν τους κήρυκές του και πέταξαν τα πτώματά τους από τα τείχη<ref>Κούρτιος IV. 2.15.</ref>. Τότε αποφάσισε να καταλάβει την πόλη δια της βίας κατά τον Φεβρουάριο του 333, έχοντας ήδη αναλώσει αρκετό χρόνο, η πολιορκία που διήρκεσε μαζί με τις διακοπές περίπου 10 μήνες<ref>Διόδωρος 17. 46.5 και Πλούταρχος ''Αλέξανδρος'', 14. 5.</ref>. Η Νέα Τύρος ήταν κτισμένη πάνω σε νησί μήκους και πλάτους περίπου χιλίων μέτρων και τη χώριζε από τη στεριά ένας πορθμός πλάτους 750 περίπου μέτρων. Αυτόν τον πορθμό αποφάσισε να προσχώσει ο Αλέξανδρος με υλικό από τις οικίες της Παλαίτυρου<ref>[[Διόδωρος ο Σικελιώτης|Διόδωρος]] 17.40.5. και Κούρτιος IV 2.18</ref> και [[κέδρος|κέδρα]] από την [[κοιλάδα Μπεκάα]] και τα [[Αντιλίβανος|Όρη του Αντιλιβάνου]]<ref>Green P. 2008, 347.</ref>.

Παρόλο που οι Τύριοι έκαψαναντιμετώπισαν αρχικά την προσπάθεια της πρόσχωσης με ελαφρότητα<ref>Κορόιδευαν από τα τείχη πως ο Αλέξανδρος ήθελε να ανταγωνιστεί το Ποσειδώνα. Βλ. Διόδωρος 17. 41.1 και Κούρτιος IV 2.18.</ref> βλέποντας την αποτελεσματικότητα και την ταχύτητα των εργασιών προσπάθησαν και το κατάφερναν ενίοτε να κάψουν με πυρπολικό τις πολιορκητικές του μηχανές, κατέστρεψαν τους πασσάλους του προγεφυρώματος, κάνοντας ταυτόχρονα με τιςτους καταπέλτες δύσκολη τη ζωή των εργαζόμενων στο έργο της πρόσχωσης,. οΟ Αλέξανδρος δεν παραιτήθηκε από το σχέδιό του. Ο Berve παραδίδει πως ο Αλέξανδρος είχεδιέθετε εκπληκτικούς μηχανικούς που του κατασκεύαζαν νέες επιθετικές πολιορκητικές μηχανές, ιδιαίτερα ο θεσσαλός Διάδης, που του κατασκεύασεέφτιαξε κλιμακωτούς πολιορκητικούς πύργους πάνω σε πλοία με καταπέλτες που εκτόξευαν βαρείς ογκόλιθους σε ικανή απόσταση<ref>Berve H. 1926, ''Das Alexanderreich auf prosographischer Grundlage'', vol. I-II, Monaco, 2 no. 267.</ref> Με τη σειρά τους οι Τύριοι κατασκεύασαν δεύτερη σειρά οχύρωσης στα πιο αδύναμα σημεία του τείχους, άπλωσαν σειρές κατεργασμένων δερμάτων μπροστά από τα τείχη για να εξομαλύνουν τον κραδασμό της πρόσκρουσης και κινούμενους τροχούς που εμπόδιζαν και έσπαζαν τα βέλη των επιτιθέμενων<ref>Διόδωρος 18. 43.1-2 και 43.9-44.5. Επίσης Κούρτιος IV, 3.24-6</ref>.
 
Σε αυτήν ακριβώς την περίοδο μάλιστα δέχθηκε δεύτερη πρεσβεία του Δαρείου<ref>Ο Αρριανός (2. 25.1) την τοποθετεί κατά τη διάρκεια της πολιορκίας, ενώ ο Κούρτιος (IV, 5.1) μετά την πολιορκία. Ακόμη πιο μεταγενέστερη της ορίζει ο [[Πλούταρχος]] (''Αλέξανδρος'' 19.7-9) τοποθετώντας τη μετά την επιστροφή του Αλέξανδρου από την Αίγυπτο.</ref>, που υποσχόταν μύρια τάλαντα ως λύτρα της μητέρας του, της συζύγου και των παιδιών του και πρόσθετε ότι ο Δαρείος του παραχωρούσε όλα τα εδάφη από τον [[Ευφράτης|Ευφράτη ποταμό]] ως την ελληνική θάλασσα, παρέχοντάς του για σύζυγο τη θυγατέρα του, με μοναδικό όρο να διατελεί φίλος και σύμμαχός του. Ο Αλέξανδρος έκανε γνωστή την πρόταση στους εταίρους και παραδίδεται πως ο [[Παρμενίων]] του είπε• «Εγώ, αν ήμουν Αλέξανδρος, θα τα έπαιρνα» ο δε Αλέξανδρος απάντησε, «κι εγώ, μα τον Δία, αν ήμουν Παρμενίων». Έγραψε, λοιπόν, προς τον Δαρείο ότι ''«τα χρήματά του δεν τα χρειάζεται, ούτε συμφωνεί να γίνει κύριος τμήματος της επικράτειας αντί ολόκληρης της χώρας και προσκάλεσε τον Δαρείο να έλθει κοντά του, υποσχόμενος κάθε φιλάνθρωπη υποδοχή• διαφορετικά εκείνος ήδη προελαύνει εναντίον του»''.
Γραμμή 34 ⟶ 36 :
Η πολιορκία της Τύρου συνεχίστηκε με αμείωτους ρυθμούς με διαπλάτυνση της πρόσχωσης την κατασκευή νέων μηχανών, αλλά και τη συγκέντρωση ισχυρού στόλου 250 περίπου πλοίων<ref>Ο Κούρτιος (IV, 3, 11) παραδίδει 190 πλοία, ενώ ο Πλούταρχος περί τα 200 (''Αλέξανδρος'' 14. 5)</ref> στη Σιδώνα από τον ίδιο τον Αλέξανδρο. Τούτος ο στόλος απέκλεισε τα δύο λιμάνια της Τύρου και σταδιακά αφαίρεσε την επαφή των Τυρίων με τη [[θάλασσα]]. Η επόμενη κίνηση ήταν η κατάληψη ή η εκπόρθηση των τειχών, η οποία πραγματοποιήθηκε σε αδύναμο σημείο του νότιου θαλάσσιου τείχους κατόπιν δοκιμαστικών επιθέσεων, τις οποίες διέταξε ο Αλέξανδρος. Η κύρια επίθεση στράφηκε σε αυτό το αδύναμο σημείο, ενώ παράλληλα έγιναν και δευτερεύουσες επιθέσεις στο βόρειο θαλάσσιο τείχος και κατά του τείχους της πρόσχωσης.
 
ΗΤο τελικήτελικό επίθεσηχτύπημα έγινε κατά τα τέλη Ιουλίου έωςή αρχές Αυγούστου. Οι πολιορκητικοί κριοί επί των πλοίων προξένησαν εντέλει μεγάλο ρήγμα στο νότιο [[τείχος]]<ref>Bosworth 1993, 66.</ref>, στο. οποίοΕκεί επιτέθηκαν οι υπασπιστές με επικεφαλής τον Άδμητο που σκοτώθηκε μόλις έφτασε στο τείχος. Σύντομα το τμήμα του τείχους κοντά στο ρήγμα καταλήφθηκε και σταδιακά οι Μακεδόνες έθεσαν υπό την κατοχή τους έναν προς έναν τους πύργους και τις επάλξεις. Την ίδια στιγμή το ναυτικό του Αλεξάνδρου διασπώντας τα προστατευτικά φράγματα πέρασε στους δύο λιμένες της πόλης, συντρίβοντας τα ακινητοποιημένα πλοία. Οι Τύριοι μαχητές υποχωρώντας συγκεντρώθηκαν στο Αγηνόριο, για την τελευταία τους άμυνα, στο τέλος όμως σφαγιάσθηκαν όλοι. Συμφωνα με τον Αρριανό 8.000 Τύριοι σκοτώθηκαν, ενώ οι υπόλοιποι 30.000 κάτοικοι της πόλης πουλήθηκαν ως δούλοι<ref>Αρριανός 2 24.4-5. Κατά τον Διόδωρο (17. 46.3-4) σκοτώθηκαν 7.000 και κατά τον Κούρτιο (IV, 4.16) 6.000 μαζί με 2.000 μάχιμους που σταυρώθηκαν και 13.000 πολίτες που πουλήθηκαν ως δούλοι.</ref>. Μόνο ο βασιλιάς Αζέμιλκος και ορισμένοι άλλοι αξιωματούχοι, που είχαν καταφύγει ικέτες στο ιερό του Ηρακλή, διασώθηκαν και αργότερα αφέθηκαν ελεύθεροι.
 
==Συνέπειες==