Συζήτηση:Ελληνικό αλφάβητο/Αρχείο 2: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων
Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
Γραμμή 84:
Οι '''Μυκηναίοι''' είχαν ανάγκη χρήσης φωνηεντικών γραμμάτων γιατί έγραφαν συλλαβικά και στην Ελληνική γλώσσα τα φωνήεντα σχηματίζουν και μόνα τους συλλαβές. και χρειάζονταν γράμματα για να τις γράφουν. Δεν θα μπορούσαν να γράψουν τη γλώσσα τους χωρίς αυτά τα γράμματα. Στη Μυκηναϊκή '''Γραμμική Β''' για να γράψουμε τη λέξη κακία, θα γράφαμε πρώτα ένα γράμμα που θα διαβαζόταν ως η συλλαβή ''κα'', στη συνέχεια ένα γράμμα, διαφορετικό από το πρώτο, που θα διαβαζόταν ως η συλλαβή ''κι'' και τέλος ένα γράμμα που θα διαβαζόταν ως η συλλαβή ''α''. '''Ένα γράμμα για κάθε συλλαβή, σύνολο τρία γράμματα.''' Στη Γραμμική Β υπήρχαν σύμβολα για τα φωνήεντα που εχρησιμοποιούντο μόνον όταν τα φωνήεντα σχημάτιζαν μόνα τους ακέραιο συλλαβικό ήχο. Το σύμβολο του συλλαβικού ήχου [α] όμως δεν είχε καμιά σχέση με το σύμβολο του συλλαβικού ήχου [κα]. Η Μυκηναϊκή Γραμμική Β προήλθε από την πολύ παλαιότερη Μινωική '''Γραμμική Α''' για την οποία θεωρείται σχεδόν βέβαιο ότι επίσης είχε φωνηεντικά σύμβολα που επίσης εχρησιμοποιούντο μόνον όταν τα φωνήεντα σχημάτιζαν μόνα τους ακέραιο συλλαβικό ήχο.
Οι '''Φοίνικες''' δεν είχαν ποτέ γράμματα για φωνήεντα, αν και μάλλον τα γνώρισαν κάποτε από τους Μυκηναίους και αν και έγραφαν επίσης συλλαβές, γιατί στις Σημιτικές γλώσσες τα φωνήεντα δεν σχημάτιζαν μόνα τους συλλαβές και επομένως δεν υπήρχε ανάγκη χρήσης φωνηεντικών γραμμάτων. Το γεγονός της έλλειψης γραμμάτων για τα φωνήεντα καθιστούσε εντελώς ακατάλληλη τη Φοινικική γραφή για τη γραφή της Ελληνικής γλώσσας. Για παράδειγμα με τη Φοινικική γραφή το [α] της τελευταίας συλλαβής της λέξης ''κακία'' δεν θα μπορούσε να δειχθεί. Η λέξη ''κακία'' θα γραφόταν με δύο όμοια γράμματα. Με το πρώτο θα διαβάζαμε τη συλλαβή ''κα'' και με το δεύτερο αν και θα ήταν ίδιο με το πρώτο θα διαβάζαμε τη συλλαβή ''κι''. Δεν θα υπήρχε γράμμα που θα έδειχνε τη συλλαβή ''α''. Και η πεντασύλλαβη λέξη ''διαφάνεια'' θα γραφόταν με τρία γράμματα, η τετρασύλλαβη λέξη ''διάνοια'' θαγραφόταν με δύο γράμματα ενώ η τρισύλλαβη λέξη ''όμοιο'' θα γραφόταν με ένα γράμμα. Η εξασύλλαβη λέξη ''αδιαφάνεια'' θα γραφόταν ακριβώς όπως η λέξη ''διαφάνεια''. Ο αναγνώστης σε κάθε λέξη θα έπρεπε να σκέπτεται μήπως οι συλλαβές είναι περισσότερες από τα γράμματα. Οι Φοίνικες θα έγραφαν τη λέξη ''κακό'' και ίσως και περισσότερες από δέκα ακόμη λέξεις δισύλαβες ή τρισύλλαβες αλλά και την τετρασύλλαβη λέξη ''ακακία'', ακριβώς όπως και τη λέξη ''κακία.'' Εδώ θυμηθείτε πόσες λέξεις στις γλώσσες που γράφονται αλφαβητικά έχουν σχηματισθεί με τα προθήματα ''α-, αν-, ανα-, απο-, εκ-, επι-, αυτ-, αυτο-, αρχι- αρχε-'' και πόσες έχουν σχηματισθεί με τις καταλήξεις ''-ιος, -ια, -ασμα , -ισμα'' και άλλες. Και τελειώνω την αναφορά για τους Φοίνικες με την παρατήρηση ότι για τις λέξεις που δεν περιείχαν φωνηεντικές συλλαβές, δηλαδή για όλες τις δικές τους λέξεις, ''' έγραφαν ένα γράμμα για κάθε συλλαβή. ''' Ότι γράφω για τη Φοινικική γραφή ισχύει κατά λέξη για όλες τις προαλφαβητικές Σημιτικές γραφές εκτός της Ουγκαριτικής.
Η '''Ουγκαριτική''' γραφή εχρησιμοποιείτο '''και''' για τη γραφή μιας μη Σημιτικής γλώσσας, της '''Χουρριτικής''' γλώσσας της αρχαίας Ανατολίας και επειδή στη Χουρριτική γλώσσα τα φωνήεντα σχημάτιζαν συλλαβές και μόνα τους και επειδή στην Ουγκαριτική γραφή όπως σε όλες τις Σημιτικές γραφές τα γράμματα διαβάζονταν ως συλλαβές ('''για κάθε γράμμα διαβάζαμε μια συλλαβή και για κάθε συλλαβή γράφαμε ένα γράμμα'''), υπήρχαν στην Ουγκαριτική γραφή γράμματα που παρίσταναν φωνήεντα τα οποία εχρησιμοποιούντο όμως μόνον όταν φωνήεντα αποτελούσαν μόνα τους ακέραιο συλλαβικό ήχο. Στην Ουγκαριτική γραφή η λέξη ''κακία'' θα γραφόταν με τρία γράμματα. Με το πρώτο θα διαβάζαμε τη συλλαβή ''κα'', με το δεύτερο που θα ήταν το ίδιο με το πρώτο θα διαβάζαμε τη συλλαβή ''κι'' και με το τρίτο που θα ήταν φωνηεντικό θα διαβάζαμε τη συλλαβή ''α''. Σε όλες τις Σημιτικές γραφές, συλλαβές που σήμερα θα τις ονομάζαμε συλλαβές του τύπου σύμφωνο ή σύμφωνο+φωνήεν οι οποίες διέφεραν μόνο κατά το φωνήεν, γράφονταν με το ίδιο γράμμα γεγονός που δημιουργούσε δυσκολίες κατά την ανάγνωση. Η λέξη ΚΑΚΟ θα γραφόταν με τα δύο πρώτα γράμματα της λέξης ''κακία'' που ήταν όμοια μεταξύ τους. '''Ένα γράμμα για κάθε συλλαβή'''. Ο αναγνώστης δεν μπορούσε να ξέρει αν με τα δύο όμοια γράμματα θα έπρεπε να διαβάσει τη λέξη ΚΑΚΟ ή τη λέξη ΚΟΚΑ ή ακόμη κάποια από τις λέξεις ΚΟΚΟ, ΚΑΚΑ, ΚΙΚΟ, ΚΑΚΗ, ΚΟΥΚΙ, ΚΕΚΕ, ΚΟΥΚΟ, ΚΟΥΚΑ και άλλες, αφού όλες αυτές οι λέξεις γράφονταν ακριβώς όπως η λέξη ΚΑΚΟ. Και είναι φανερό ότι όλες οι λέξεις παρουσίαζαν δυσκολία ανάγνωσης και ότι οι άγνωστες λέξεις ήταν αδύνατο να διαβαστούν.
| |||