Ηλεκτραρνητικότητα: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων
Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
Γραμμή 358:
===Μεταβολή της ηλεκτραρνητικότητας με τον αριθμό οξείδωσης===
{| class="wikitable" align=left
|-
! Οξύ
! Χημικός<br />
τύπος
! [[Αριθμός οξείδωσης|αριθμός<br />
οξείδωσης]]<br />
χλωρίου (Cl)
! p''K''<sub>a</sub>
|-
| [[Υποχλωριώδες οξύ]]
| HClO
| align=center | +1
| align=right | +7.5
|-
| [[Χλωριώδες οξύ]]
| HClO<sub>2</sub>
| align=center | +3
| align=right | +2.0
|-
| [[Χλωρικό οξύ]]
| HClO<sub>3</sub>
| align=center | +5
| align=right | −1.0
|-
| [[Υπερχλωρικό οξύ]]
| HClO<sub>4</sub>
| align=center | +7
| align=right | −10
|-
|}
Στην ανόργανη χημεία συνήθως αρκεί η θεώρηση μιας και μόνο τιμής ηλεκτραρνητικότητας η οποία ισχύει για τις περισσότερες "φυσιολογικές" καταστάσεις. Ενώ η προσέγγιση αυτή έχει το πλεονέκτημα της απλότητας, είναι προφανές ότι η ηλεκτραρνητικότητα ενός στοιχείου είναι μεταβλητή ιδιότητα του ατόμου και, συγκεκριμένα, αυξάνεται με την αύξηση του αριθμού οξείδωσης του στοιχείου.<br />
Ο Allred χρησιμοποίησε τη μέθοδο του Pauling για να υπολογίσει χωριστά τις ηλεκτραρνητικότητες για διάφορους αριθμούς οξείδωσης ορισμένων χημικών στοιχείων (συμπεριλαμβανομένων του κασσιτέρου και του μολύβδου) για τα οποία υπήρχαν επαρκή στοιχεία. Όμως, για τα περισσότερα στοιχεία, δεν υπάρχουν πολλές διαφορετικές ομοιοπολικές ενώσεις από τις οποίες θα παρθούν τα απαραίτητα αριθμητικά δεδομένα για τις ενέργειες των δεσμών. Αυτή η έλλειψη είναι ιδιαίτερα εμφανής στα μεταβατικά στοιχεία όπου οι τιμές ηλεκτραρνητικότητας προέρχονται συχνά από τους μέσους όρους πολλών διαφορετικών αριθμών οξείδωσης.
==<small>Σημειώσεις</small>==
| |||