Τάγκο: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων
Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
→Μουσικός αντίκτυπος: φραστική βελτίωση |
|||
Γραμμή 29:
Ο τρόπος που χορευόταν τότε το τάγκο έμοιαζε με το στυλ που τώρα είναι γνωστό στην Αργεντινή ως canyengue (κανζένγκε), που χαρακτηρίζεται από το λύγισμα των γονάτων, την κλίση του σώματος προς τα μπρός, την αμοιβαία στήριξη του ζευγαριου, και την επαφή στην κοιλιά. Αυτό το στυλ είχε έντονα Αφρικανικά στοιχεία αλλά με την πάροδο του χρόνου υποχώρησε και έδωσε την θέση του σε ένα στυλ με περισσότερη μεγαλοπρέπεια.<ref name=auto1>[http://www.history-of-tango.com/tango-dance.html Tango Dance Styles of the Golden Age<!-- Αυτόματα δημιουργημένος τίτλος -->]</ref><ref>[http://www.history-of-tango.com/canyengue.html Canyengue, Orillero and Tango de Salon<!-- Αυτόματα δημιουργημένος τίτλος -->]</ref>
Η πρώτη γενιά των ερμηνευτών τάγκο αναφέρεται σαν η "Παλιά Φρουρά" (Guardia Vieja). Το πρώτο τάγκο που ηχογραφήθηκε ήταν του Angel Villoldo (Άνχελ Βιζόλντο). Η μουσική παιζόταν με όργανα που μπορούσαν εύκολα να μεταφερθούν: τρίο [[φλάουτο]]-[[κιθάρα]]-[[βιολί]], με το [[μπαντονεόν]] να φτάνει περί τα τέλη του [[19ος αιώνας|19ου αιώνα]]. Η διάδοση του μπαντονεόν οφειλόταν πρωτίστως στον Eduardo Arolas (Εδουάρδο Αρόλας), ενώ ο Vicente Greco (Βισέντε Γκρέκο, 1886-1924) καθιέρωσε το [[σεξτέτο]] για το τάγκο, αποτελούμενο από [[πιάνο]], [[κοντραμπάσο]], δύο [[βιολί|βιολιά]] και δύο [[μπαντονεόν]].
Παρά την περιφρόνηση, μερικοί το υποστήριξαν θερμά, όπως ο συγγραφέας Ricardo Güiraldes (Ρικάρδο Γκουϊράλντες), πλαίυ-μπόϋ και γόνος της Αργεντίνικης αριστοκρατίας γεωκτημόνων. Ο Güiraldes έπαιξε ρόλο στη διεθνή απήχηση του τάγκο, το οποίο κατέκτησε τον κόσμο μέχρι το τέλος του [[Α΄ Παγκόσμιος Πόλεμος|Α' Παγκοσμίου Πολέμου]].
| |||