Ελληνική ιστορία: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων
Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
μ συνδ |
Dada (συζήτηση | συνεισφορές) +Πηγές |
||
Γραμμή 1:
{{Πηγές}}
{{cleanup}}
Η Ελλάδα ήταν μέρος της οθωμανικής αυτοκρατορίας από το 14ο αιώνα μέχρι τη δήλωση ανεξαρτησίας της το 1821. Οι οθωμανικοί Τούρκοι πρώτος διασταύρωες στην Ευρώπη το 1354. Η βυζαντινή αυτοκρατορία, που είχε κυβερνήσει τον μεγαλύτερο μέρος του κόσμου ελληνικός-ομιλίας για πάνω από 1100 έτη, ήταν αποδυναμωμένη μοιραία από την τέταρτη σταυροφορία από τους σταυροφόρους σε 1204, νικώντας τους Βουλγάρους το 1371 και οι Σέρβοι το 1389, οι Οθωμανοί προώθησαν το νότο στην Ελλάδα κατάλληλη, που παίρνει την Αθήνα το 1458. Οι Έλληνες άντεξαν στην Πελοπόννησο μέχρι 1460, και οι Βενετοί και οι Γενουάτες προσκολλήθηκαν σε μερικά από τα νησιά, αλλά από 1500 πιό πολύ των πεδιάδων και των νησιών της Ελλάδας ήταν στα οθωμανικά χέρια. Τα βουνά της Ελλάδας ήταν κατά ένα μεγάλο μέρος άθικτα, και ήταν ένα καταφύγιο για Έλληνες για να φύγουν τον ξένο κανόνα. Η Κύπρος έπεσε το 1571, και οι Βενετοί διατήρησαν την Κρήτη μέχρι 1670. Μόνο τα Επτάνησα, που κυβερνήθηκαν από τη Βενετία, δεν παρουσιάστηκαν ποτέ σύμφωνα με τον οθωμανικό κανόνα.
Η σταθεροποίηση του οθωμανικού κανόνα ακολουθήθηκε από δύο ευδιάκριτες τάσεις της ελληνικής μετανάστευσης. Ο πρώτος συνεπαγόταν τους ελληνικούς διανοούμενους, όπως ο Ιωάννης Βεσσάριος, ο Γεώργιος Γεμιστός Πλήθωνας και ο Μάρκος Μουσούρος, που μεταναστεύει στη δυτική Ευρώπη και που επηρεάζει την εμφάνιση της αναγέννησης. Ο δεύτερος συνεπαγόταν Έλληνες που αφήνουν τις πεδιάδες της ελληνικής χερσονήσου και που επανεγκαθιστούν στα βουνά, όπου το τραχύ τοπίο τους έκανε σκληρά για τους Οθωμανούς για να καθιερώσει είτε τη στρατιωτική είτε διοικητική παρουσία {{ref|1}}.
==Διοίκηση==
Οι Οθωμανοί διαίρεσαν την Ελλάδα σε έξι sanjaks, κάθε μια που κυβερνήθηκε από ένα Sanjakbey υπεύθυνο στο σουλτάνο, ο οποίος καθιέρωσε το κεφάλαιό του σε Κωνσταντινούπολη το 1453. Προτού να εμφανιστεί αυτό το τμήμα, οι Οθωμανοί εφάρμοσαν το σύστημα κεχριού, το οποίο διαχώρισε τους λαούς μέσα στην οθωμανική αυτοκρατορία βασισμένη στη θρησκεία. Το κατακτημένο έδαφος διαμοιράστηκε έξω σε Οθωμανό nobles, ο οποίος το κράτησε ως φεουδαρχικά φέουδα (timars και ziamets) άμεσα κάτω από την αρχή του σουλτάνου. Το έδαφος δεν θα μπορούσε να πωληθεί ή να κληρονομηθεί, αλλά επανήλθε στο posession του σουλτάνου όταν πέθανε το fiefholder. Εφ' όσον αυτό το σύστημα που εφαρμόστηκε, οι ελληνικοί αγρότες ήταν με κάποιους τρόπους καλύτερο από ήταν κατά τη διάρκεια του χρόνου της βυζαντινής αυτοκρατορίας.
==Θρησκεία==
Ο σουλτάνος θεώρησε τον οικουμενικό πατριάρχη της ελληνικής ορθόδοξης εκκλησίας ως ηγέτη των Ελλήνων μέσα στην αυτοκρατορία. Ο πατριάρχης ήταν υπεύθυνος στο σουλτάνο για την καλή συμπεριφορά των Ελλήνων, και στην ανταλλαγή του δόθηκαν οι ευρείες δυνάμεις πάνω στην ελληνική κοινότητα. Ο πατριάρχης έλεγξε τα δικαστήρια και τα σχολεία, καθώς επίσης και την εκκλησία, σε όλες τις ελληνικές κοινότητες της αυτοκρατορίας. Αυτό έκανε τους ορθόδοξους ιερείς τους αποτελεσματικούς κυβερνήτες των ελληνικών χωριών. Μερικές ελληνικές πόλεις, όπως η Αθήνα και η Ρόδος, διατήρησαν τη δημοτική μόνος-κυβέρνηση, ενώ άλλες τέθηκαν κάτω από τους οθωμανικούς κυβερνήτες. Μερικές περιοχές, όπως η χερσόνησος του Μάνι στην Πελοπόννησο και τα μέρη της Κρήτης και της Ηπείρου, παρέμειναν ουσιαστικά ανεξάρτητες. Από τη μεριά τους, οι πατριάρχες θεώρησαν τον ανεκτικό κανόνα των Οθωμανών προτιμήτερο να κυβερνήσουν παρα τους ρωμαϊκούς καθολικούς Βενετούς οι οποίοι απείλησαν σοβαρά την ορθόδοξη πίστη. Όταν οι Οθωμανοί πάλεψαν τους Βενετούς, οι Έλληνες πλαισίωσαν συνήθως με τους Οθωμανούς. Η ορθόδοξη εκκλησία βοήθησε στη συντήρηση της ελληνικής ταυτότητας.
Καταρχήν, οι Οθωμανοί δεν απαίτησαν τους Έλληνες για να γίνουν μουσουλμάνοι, αν και πολλοί έκαναν έτσι προκειμένου να αποτρέψουν τις οικονομικές δυσκολίες του οθωμανικού κανόνα. Πολλοί Έλληνες έγιναν κρυπτο-Χριστιανοί (ελληνικοί μουσουλμάνοι που ήταν μυστικοί επαγγελματίες της ελληνικής ορθόδοξης πίστης) προκειμένου να αποφευχθούν οι βαριοί φόροι και να εκφραστεί συγχρόνως η ταυτότητά τους με τη διατήρηση των μυστικών δεσμών τους στην ελληνική ορθόδοξη εκκλησία. Οι κρυπτο-Χριστιανοί διέτρεξαν τον κίνδυνο δολοφονίας εάν πιάστηκαν μια μη-μουσουλμανική θρησκεία μόλις μετέτρεψαν στο Ισλάμ. Έλληνες που μετέτρεψαν στο Ισλάμ και δεν ήταν κρυπτο-Χριστιανοί κρίθηκαν τους Τούρκους στα μάτια των ορθόδοξων Ελλήνων.
==Φορολογίες και το παιδομάζωμα==
Οι Έλληνες επίσης πλήρωναν ένα εδαφοφόρο και ένα φόρο για το εμπόριο. Όμως η οθωμανική κυβέρνηση μάζευε ανεπαρκώς τους φόρους και χρησιμοποιήσε "φοροεπιδρομές". Υπό τον όρο ότι οι Έλληνες πλήρωσαν τους φόρους τους και δεν έδωσαν κανένα πρόβλημα, οι Οθωμανοί αφήνανε τους Έλληνες ήσυχους. Μη-μουσουλμάνοι δεν εξυπηρέτησαν στο στρατό του σουλτάνου, έτσι το φορτίο της στρατολογίας ανυψώθηκε από τους ελληνικούς αγρότες. Η εξαίρεση σε αυτό ήταν ο "φόρος των παιδιών" (το παιδομάζωμα, που σημαίνει "συλλογή παιδιών"), με το οποίο κάθε χριστιανική κοινότητα έπρεπε για να δώσει έναν γιο σε πέντε που αυξάνονται ως μουσουλμάνος και που εγγράφονται σώμα γενίτσαρων (ή "νέα δύναμη"). Οι γενίτσαροι ήταν οι ελίτ μονάδες του οθωμανικού στρατού. Ο "φόρος των παιδιών" ξύπνησε εκπληκτικά λίγη αντίθεση από τους Έλληνες (πιθανώς επειδή ο φόρος πρόσφερε ελληνικά αγόρια την ευκαιρία να φτάσουν σε ψηλές θέσεις εξουσίας και να γίνουν ή κυβερνήτες ή μεγάλο Vizier).
Η αντίθεση του ελληνικού λαού στο παιδομάζωμα οδήγησε κατά σοβαρές συνέπειες σε εκείνους που αντιστεκούσαν. Παραδείγματος χάριν, το 1705 ένας οθωμανικός ανώτερος υπάλληλος πήγε στη Ναούσσα στη Μακεδονία για να βρεί νέους γενίτσαρους. Σκοτώθηκε από τους ελληνικούς επαναστάτες που αντιστάθηκαν στο φορτίο του παιδομάζωμα ("devshirmeh" στα τούρκικα). Οι επαναστάτες αποκεφάθηκαν και τα χωρισμένα κεφάλια τους επιδείχθηκαν στην πόλη Θεσσαλονίκης {{ref|2}}. Ο "φόρος των παιδιών" ήταν πολύ τρομερός επειδή οι ελληνικές οικογένειες συχνά σταματούσαν τους γιους τους που θα επέστρεφαν αργότερα ως κατακτητές τους. Ο ελληνικός ιστορικός Παππαριγόπουλος δήλωσε ότι περίπου ένα εκατομμύριο Έλληνες ήταν επιστρατευμένοι ως γενίτσαροι κατά τη διάρκεια της οθωμανικής εποχής.
==Δημογραφική==
Η ένταξη της Ελλάδας στην οθωμανική αυτοκρατορία είχε άλλες μακροπρόθεσμες συνέπειες. Η οικονομική δραστηριότητα μειώθηκε σε μια μεγάλη έκταση (κυρίως επειδή συναλλαγές ρεύμα προς τις πόλεις όπως τη Σμύρνη και την Κωνσταντινούπολη), και ο πληθυσμός μειώθηκε, τουλάχιστον στις περιοχές πεδινών (οι οθωμανικές απογραφές δεν περιέλαβαν πολλούς ανθρώπους στις ορεινές περιοχές). Οι μεγάλοι αριθμοί Αλβανών, Βλάχων και Βουλγάρων εγκατέστησαν στα διάφορα μέρη της χώρας. Οι Τούρκοι εγκατέστησαν εκτενώς στη Θράκη. Μετά από την αποβολή τους από την Ισπανία το 1492, οι Εβραίοι Sephardic εγκατέστησαν σε Θεσσαλονίκη (γνωστή σε αυτήν την περίοδο ως Salonica ή Selanik), η οποία έγινε το κύριο εβραϊκό κέντρο της αυτοκρατορίας. Οι Έλληνες έγιναν τοπικιστές, με κάθε περιοχή που κόβεται από άλλους - μόνο μουσουλμάνοι μπόρεσαν να οδηγήσουν ένα άλογο, το οποίο κατέστησε το ταξίδι δύσκολο. Ο ελληνικός πολιτισμός μειώθηκε, και έξω από την εκκλησία λίγοι άνθρωποι ήταν εγγράμματοι. Η ελληνική γλώσσα χώρισε στις περιφερειακές διαλέκτους, και απορρόφησε τους μεγάλους αριθμούς τουρκικών λέξεων. Η ελληνική μουσική και άλλα στοιχεία του ελληνικού λαϊκός-πολιτισμού, σε μια έκταση, επηρεάστηκαν από τις οθωμανικές τάσεις.
==Οθωμανική πτώση==
Μετά από γύρω την ανεπιτυχή οθωμανική πολιορκία της Βιέννης το 1683, η οθωμανική αυτοκρατορία εισήγαγε μια μακροχρόνια πτώση και στρατιωτικά ενάντια στις χριστιανικές δυνάμεις και εσωτερικά, οδηγώντας σε μια αύξηση στη δωροδοκία, την καταστολή και την ανεπάρκεια. Αυτό προκάλεσε τη δυσαρέσκεια που οδήγησε στις αναταραχές και περιστασιακά τις εξεγέρσεις. Δεδομένου ότι περισσότερες περιοχές παράσυραν από τον οθωμανικό έλεγχο, οι Οθωμανοί προσέφυγαν στο στρατιωτικό κανόνα στα μέρη της Ελλάδας. Αυτό προκάλεσε μόνο την περαιτέρω αντίσταση. Επιπλέον, οδήγησε στην οικονομική εξάρθρωση, καθώς επίσης και επιτάχυνε την πτώση πληθυσμών. Ένα άλλο σημάδι της πτώσης ήταν ότι η οθωμανική ιδιοκτησία γης, προηγουμένως φέουδα που κρατήθηκαν άμεσα από το σουλτάνο, έγινε κληρονομικά κτήματα (chifliks), τα οποία θα μπορούσαν να πωληθούν ή να κληροδοτηθούν στους κληρονόμους. Η νέα κατηγορία οθωμανικών ιδιοκτητών μείωσε τους έως τώρα ελεύθερους ελληνικούς αγρότες στο serfdom, που οδηγεί στην περαιτέρω ένδεια και τον αποπληθυσμό στις πεδιάδες. Εντούτοις, ο γενικός ελληνικός πληθυσμός στις πεδιάδες ενισχύθηκε από την επιστροφή μερικών Ελλήνων από τα βουνά κατά τη διάρκεια του 17ου αιώνα.
Αφ' ετέρου, η θέση μορφωμένων και Ελλήνων μέσα στην οθωμανική αυτοκρατορία βελτιώθηκε στους 17ους και 18ους αιώνες. Δεδομένου ότι η αυτοκρατορία έγινε εγκατεστημένη, και άρχισε να αισθάνεται την αυξανόμενη καθυστέρησή της σε σχέση με τις ευρωπαϊκές δυνάμεις, στρατολόγησε όλο και περισσότερο Έλληνες που είχαν το είδος διοικητικών, τεχνικών και οικονομικών δεξιοτήτων που οι Οθωμανοί στερήθηκαν. Από περίπου 1700, Έλληνες άρχισε να γεμίζει μερικών από τα υψηλότερα γραφεία του οθωμανικού κράτους. Οι Φαναριώτες, μια κατηγορία πλούσιων Ελλήνων που έζησαν στην περιοχή Φανάρ της Κωνσταντινούπολης, έγινε όλο και περισσότερο ισχυρό. Τα ταξίδια τους στη δυτική Ευρώπη ως εμπόρους ή διπλωμάτες τους έφεραν στην επαφή με τις προηγμένες ιδέες του φιλελευθερισμού και του εθνικισμού, και ήταν μεταξύ των Φαναριωτών ότι η εθνικιστική μετακίνηση των σύγχρονων ελληνικών γεννήθηκε.
Ο ελληνικός εθνικισμός υποκινήθηκε επίσης από τους πράκτορες της Μέγα Κατερίνας, ο ορθόδοξος κυβερνήτης της ρωσικής αυτοκρατορίας, ο οποίος ήλπισε να αποκτήσει τα εδάφη του μειωμένος οθωμανικού κράτους, συμπεριλαμβανομένης η ίδια Κωνσταντινούπολης, με την υποκίνηση μιας χριστιανικής εξέγερσης ενάντια στους Οθωμανούς. Εντούτοις, κατά τη διάρκεια του ρωσικός-οθωμανικού πολέμου που ξέσπησε το 1768, οι Έλληνες δεν επαναστάτησαν, απογοητεύοντας τους ρωσικούς προστάτες τους. Η Συνθήκη Kuchuk-Kainarji (1774) έδωσε στη Ρωσία το δικαίωμα να υποβάλει "τις παρατηρήσεισ" στο σουλτάνο προς υπεράσπιση των ορθόδοξων θεμάτων του, και οι Ρώσοι άρχισαν να παρεμβαίνουν τακτικά στις εσωτερικές υποθέσεις της οθωμανικής αυτοκρατορίας. Αυτό, που συνδυάστηκε με τις νέες ιδέες άφησε χαλαρά από τη γαλλική επανάσταση 1789, άρχισε να επανασυνδέει τους Έλληνες με τον εξωτερικό κόσμο και οδήγησε στην ανάπτυξη μιας ενεργού εθνικιστικής μετακίνησης.
Η Ελλάδα μόνο περιφερειακά συμμετείχε στους ναπολεόντειους πολέμους, αλλά ένα επεισόδιο είχε τις σημαντικές συνέπειες. Όταν οι Γάλλοι κάτω από Napoleon Bonaparte κατέλαβαν τη Βενετία το 1797, απόκτησαν επίσης τα Επτάνησα. Τα νησιά ανυψώθηκαν στη θέση μιας γαλλικής εξάρτησης αποκαλούμενης Δημοκρατία Septinsular, η οποία κατείχε την τοπική αυτονομία. Αυτό ήταν η πρώτη φορά που οι Έλληνες είχαν αυτοκυβερνήσει από την πτώση της Κωνσταντινούπολης το 1453. Μεταξύ εκείνων που κράτησαν το γραφείο στα νησιά ήταν ο Ιωάννης Καποδίστριας, που προορίστηκε για να γίνει πρώτος αρχηγός της ανεξάρτητης Ελλάδας κράτους. Μέχρι το τέλος των ναπολεόντειων πολέμων το 1815, η Ελλάδα είχε επανεμφανιστεί από τους αιώνες απομόνωσής της. Οι βρετανικοί και γαλλικοί συγγραφείς και οι καλλιτέχνες άρχισαν να επισκέπτονται τη χώρα, και οι πλούσιοι Ευρωπαίοι άρχισαν να συλλέγουν τις ελληνικές αρχαιότητες. Αυτοί οι φιλέλληνες ήταν να διαδραματιστούν ένα σημαντικό ρόλο να κινητοποιήσουν την υποστήριξη για την ελληνική ανεξαρτησία.
==Η επανάσταση==
Μια μυστική ελληνική εθνικιστική οργάνωση αποκαλούμενη Φιλική Εταιρεία διαμορφώθηκε στην Οδησσός το 1814. Τα μέλη της οργάνωσης προγραμμάτισαν μια εξέγερση με την υποστήριξη πλούσιες ελληνικές κοινότητα εξόριστων στη Μεγάλη Βρετανία και τις Ηνωμένες Πολιτείες. Κέρδισαν επίσης την υποστήριξη από τους υποστηρικτές στη δυτική Ευρώπη, καθώς επίσης και τη συγκεκαλυμμένη βοήθεια από τη Ρωσία. Η οργάνωση εξασφάλισε τον Καποδίστρια, που έγινε ρωσικός ξένος Υπουργός μετά από να αφήσει τα Επτάνησα, ως ηγέτη της προγραμματισμένης επανάστασης. Το Μάρτιο 25 (τώρα ελληνική ημέρα ανεξαρτησίας) 1821, ο ορθόδοξος επίσκοπος, Γερμανός της Πάτρας, πιστοποίησαν μια εθνική έγερση. Οι ταυτόχρονες αυξήσεις προγραμματίστηκαν σε ολόκληρη την Ελλάδα, που περιλαμβάνει στη Μακεδονία, την Κρήτη, και την Κύπρο. Με το αρχικό πλεονέκτημα της έκπληξης, και βοηθημένος από την οθωμανική ανεπάρκεια, οι Έλληνες πέτυχαν στη σύλληψη της Πελοποννήσου και μερικών άλλων περιοχών.
Οι Οθωμανοί ανάκτησαν σύντομα, και εκδικήθηκαν με τη μεγάλη αγριότητα, κατασφάζοντας τον ελληνικό πληθυσμό στη Χίο και άλλων πόλεων. Αυτό ελειτούργησε στο μειονέκτημά τους με την πρόκληση της περαιτέρω συμπόνοιας για τους Έλληνες στη δυτική Ευρώπη, αν και οι βρετανικές και γαλλικές κυβερνήσεις υποψιάστηκαν ότι η έγερση ήταν μια ρωσική πλοκή για να καταλάβει την Ελλάδα και ενδεχομένως Κωνσταντινούπολη από τους Οθωμανούς. Οι Έλληνες ήταν ανίκανοι να καθιερώσουν μια συνεπή κυβέρνηση στις περιοχές που έλεγξαν, και έπεσαν σύντομα στην πάλη μεταξύ τους. Η αναποτελεσματική πάλη μεταξύ Ελλήνων και Οθωμανών συνεχίστηκε μέχρι 1825 όταν έστειλε ο σουλτάνος έναν ισχυρούς στόλο και έναν στρατό από την Αίγυπτο για να ερημώσει τα αιγαία νησιά και την Πελοπόννησο.
Οι αγριότητες που συνόδευσαν αυτήν την αποστολή, μαζί με τη συμπόνοια από ο θάνατος που ξύπνησε του ποιητή και του κορυφαίου φιλέλληνα Λόρδου Βύρωνα στο Μεσσολόγκι το 1824, οδήγησαν τελικά τις δυτικές δυνάμεις να επέμβουν. Τον Οκτώβριο του 1827, οι βρετανικοί και γαλλικοί στόλοι, κατόπιν πρωτοβουλίας των τοπικών διοικητών αλλά με τη σιωπηρή έγκριση των κυβερνήσεών τους, επιτέθηκαν και κατέστρεψαν στον οθωμανικό στόλο στη μάχη Ναυαρίνου. Αυτό ήταν η αποφασιστική στιγμή στην επανάσταση. Τον Οκτώβριο του 1828, τα γαλλικά προσγειωμένα στρατεύματα στην Πελοπόννησο για να σταματήσει τις οθωμανικές αγριότητες. Κάτω από την προστασία τους, οι Έλληνες ήταν σε θέση να ανασυγκροτήσουν και να διαμορφώσουν μια νέα κυβέρνηση. Προώθησαν έπειτα για να καταλάβουν όσο το δυνατόν περισσότερο έδαφος, συμπεριλαμβανομένης της Αθήνας και Θήβας, πριν από τις δυτικές δυνάμεις που επιβλήθηκαν μια εκεχειρία.
Μια διάσκεψη στο Λονδίνο τον Μάρτιο του 1829 πρότεινε ένα ανεξάρτητο ελληνικό κράτος με βόρεια σύνορα που τρέχουν από την Αρτα σε Volos, και συμπεριλαμβανομένου μόνο Euboia και των Κυκλάδων μεταξύ των νησιών. Οι Έλληνες απογοητεύθηκαν πικρά σε αυτά τα περιορισμένα σύνορα, αλλά ήταν σε καμία θέση να αντισταθούν στη θέληση της Μεγάλης Βρετανίας, της Γαλλίας και της Ρωσίας, τα οποία ήταν κατά ένα μεγάλο μέρος αρμόδια για την ελληνική ανεξαρτησία. Από τη Συνθήκη στις 11 Μάιου, 1832, η Ελλάδα αναγνωρίστηκε τελικά ως κυρίαρχο κράτος. Ο Καποδίστριας, που ήταν παραγνωρισμένος αρχηγός της Ελλάδας κράτους από 1828, δολοφονήθηκε τον Οκτώβριο 1831. Για να αποτρέψουν τα περαιτέρω πειράματα στη δημοκρατική κυβέρνηση, οι δυτικές δυνάμεις επέμειναν να είσαι η Ελλάδα μια μοναρχία, και ο βαυαρικός πρίγκηπας Όθωνας επιλέχτηκε για να είναι ο πρώτος βασιλιάς του.
==Αναφορές==
# {{note|1}} ''Apostolis Vacalopoulos. History of Macedonia (Chapters IV, V and VII).''
# {{note|2}} ''Vasdravellis I. 1967. Οι Μακεδόνες κατά την Επανάστασιν του 1821 (The Macedonians during the Revolution of 1821), 3rd improved edition, Thessaloniki: Society of Macedonian Studies.''
==Εξωτερικές συνδέσεις==
*[http://www.hri.org/docs/macque/text6.html Macedonian Question: Turkish Domination]
*[http://members.fortunecity.com/fstav1/1821/fort1821/struggle.html The Struggle for Freedom from Ottoman Oppression]
| |||