Αλυκή: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
επέκταση
Γραμμή 9:
 
==Αλυκές στην Ελλάδα==
Οι αλατοπηγικές δραστηριότητες ήταν ήδη από την Τουρκοκρατία κρατικές δραστηριότητες ή φορολογητέες. Στην Ελλάδα, οι αλυκές ανήκαν στο κράτος. Ακόμη και κατά το χρόνο συγγραφής του άρθρου, το μεγαλύτερο ποσοστό της επιχείρησης Ελληνικές Αλυκές ΑΕ ανήκει στο κράτος.
 
Στην Ελλάδα τη δεκαετία του 1840 λειτουργούσαν 8 αλυκές<ref>[http://www.milos-island.gr/history/econhistory.gr.html Aσχολίες και προϊόντα των κατοίκων ''(της Μήλου)'' στο διάβα των αιώνων], , ανακτήθηκε 19 Ιουλίου 2009</ref>, ενώ στις αρχές του 20ου αιώνα υπήρχαν 16 και στα χρόνια του Μεσοπολέμου 25. Από το 1996 λειτουργούν οκτώ:
* στην Αιτωλοακαρνανία (δυο, στο [[Μεσολόγγι]] και στην Τουρλίδα),
Γραμμή 20 ⟶ 22 :
Η δυναμικότητά τους ανέρχεται στους 260.000 [[ΜΤ]], με την μισή δυναμικότητα (130.000 ΜΤ) να προέρχεται από τις αλυκές Μεσολογγίου.
Η συνολική ετήσια παραγωγή κυμαίνεται από 120.000 έως 200.000 τόνους.<ref>[http://www.focusmag.gr/articles/view-article.rx?oid=28995 Το αλάτι της ιστορίας] Focus, Τετάρτη 30 Ιουλίου 2003, ανακτήθηκε 19 Ιουλίου 2009</ref>, ενώ αλλού αναφέρεται κατανάλωση στην Ελλάδα 350.000 ΜΤ<ref>[http://www.imerisia.gr/article.asp?catid=12334&subid=2&tag=9597&pubid=13135141 Ελληνικές Αλυκές: Σχέδιο εξυγίανσης] Εφημερίδα Ημερησία, 23/7</ref>. Κατά τη δεκαετία του 1920-1930 η παραγωγή των ελληνικών αλυκών αναφέρεται σε 100.000 τόνους ετησίως. <ref>Λήμμα Αλυκές, Εγκυκλοπαιδικό Λεξικό Ελευθερουδάκη, 1927</ref>
 
Οι κυριότερες από τις κλειστές αλυκές ήταν στην [[Ανάβυσσος Αττικής|Ανάβυσσο της Αττικής]] (έκλεισαν το 1969), στη [[Λευκάδα]] (κλειστές από το 1948 οι παλιές και το 1990 οι νέες)<ref>[http://www.arxaiologia.gr/assets/media/PDF/migrated/1061.pdf Οι Αλυκές της Λευκάδας], Μαρία Λαμπρινού, ανακτήθηκε στις 18 Ιουλίου 2009</ref>, στη Μήλο<ref name="Dal_Pet">[http://www.srcosmos.gr/srcosmos/showpub.aspx?aa=6315 Η γεωγραφία της αλοπηγικής δραστηριότητας στην Ελλάδα], Αναστασία Δαλάκα και Θεοδώρα Πετανίδου, Εργαστήριο Βιογεωγραφίας και Πολιτισμικής Οικολογίας, Τμήμα Γεωγραφίας, Πανεπιστήμιο Αιγαίου, Μυτιλήνη. Ανακτήθηκε στις 25 Ιουλίου 2009</ref>, στη [[Ζάκυνθος|Ζάκυνθο]], στο Πυθαγόρειο της [[Σάμος|Σάμου]] (κλειστές από το 1964), στο Τιγκάκι της [[Κως|Κω]] (κλειστές από το 1989)<ref name="Dal_Pet"></ref>, στην Λευκίμμη της [[Κέρκυρα|Κέρκυρας]] και στην Πάρο.<ref>[http://www.tovima.gr/default.asp?pid=2&ct=79&artid=96804&dt=01/03/1998 Οι τόποι των φλαμίνγκος και των κορμοράνων],
Ν. Σ. Μάργαρης, 1 Μαρτίου 1998, εφημερίδα Το Βήμα OnLine, ανακτήθηκε στις 19 Ιουλίου 2009</ref>
 
Οι αλυκές από το [[1918]] ανήκαν στο κράτος, που παρακολουθούσε τη λειτουργία τους με ειδικό προσωπικό και τις νοίκιαζε σε εργολάβους.
 
Οι αλατοπηγικές δραστηριότητες ήταν ήδη από την Τουρκοκρατία κρατικές δραστηριότητες ή φορολογητέες. Στην Ελλάδα, οι αλυκές ανήκαν στο κράτος. Ακόμη και κατά το χρόνο συγγραφής του άρθρου, το μεγαλύτερο ποσοστό της επιχείρησης Ελληνικές Αλυκές ΑΕ ανήκει στο κράτος.
 
==Αναφορές==
Ανακτήθηκε από "https://el.wikipedia.org/wiki/Αλυκή"