Καουτσούκ: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Αργότερα διάφοροι επιστήμονες ασχολήθηκαν με το καουτσούκ, μελέτησαν τους τρόπους κατεργασίας του και τις εφαρμογές του. Ένας μεγάλος αριθμός από φυτά περιέχει καουτσούκ. Τέτοια φυτά είναι η λανδολφία, ο πράσινος χηλόκαρπος, η βραζιλιανή και η γουιανική εβέα, η αφρικανική καξία κλπ. Κοντά στις φυτείες των καουτσουκόδενδρων υπάρχουν εργοστάσια συγκομιδής και κατεργασίας του καουτσούκ. Η εργασία αυτή γίνεται ως εξής: Η φλούδα των φυτών χαράζεται κι εκκρίνεται ο «''οπός''» (γαλάκτωμα) με το καουτσούκ. Συγκεντρώνουν τον οπό με προσοχή και τον καθαρίζουν με ειδικά κόσκινα. Κατόπιν τον υποβάλλουν σε θρόμβωση μέσα σε δεξαμενές, όπου σαν μέσο θρόμβωσης χρησιμοποιείται το μυρμηκικό ή οξικό οξύ. Στη συνέχεια ο θρομβωμένος οπός υποβάλλεται σε έκπλυση και πίεση. Τέλος, ξεραίνεται, είτε με θερμό αέρα είτε σε συνηθισμένη θερμοκρασία.

Έτσι γίνεται το ακατέργαστο καουτσούκ, το λάστιχο. Αυτό χρησιμοποιείται μόνο στην κατασκευή πελμάτων των υποδημάτων. Δεν έχει μεγάλη εφαρμογή, γιατί είναι σκληρό και έχει μικρή ελαστικότητα. Όταν θερμανθεί λιώνει, όταν ψυχτείψυχθεί χάνει την ελαστικότητα του. Για να χαθούν αυτά τα μειονεκτήματα και για ν' αποκτήσει ελαστικότητα και αντοχή, υποβάλλεται σε ειδική κατεργασία που λέγεται [[βουλκανισμός]]. Έτσι δίνει προϊόντα με καλές ιδιότητες που έχουν ποικίλες εφαρμογές.

Ο βουλκανισμός γίνεται με ειδική ανάμειξη θειαφιού[[Θείο|θείου]], ενώσεων θειαφιούτου θείου και άλλων, σε διάφορους βαθμούς θέρμανσης και με αλλεπάλληλες εξατμίσεις. Έτσι το καουτσούκ αποκτά την ιδιότητα να μη σκληραίνει με τη ψύξη, να μη λιώνει με τη θέρμανση και να έχει αντοχή μεγαλύτερη από το ακατέργαστο. Ο βουλκανισμός έχει ποικίλες μορφές, ανάλογα με τη χρήση και τα αντικείμενα που θα γίνουνκατασκευαστούν μεαπό το καουτσούκυλικό. Για να χρωματιστεί το καουτσούκ και για να γίνει πλαστικό, προσθέτουνπροστίθενται και διάφορες άλλες κατάλληλες ουσίες. Με περισσότερη πρόσμειξη θείου και ψηλή θερμοκρασία γίνεται ο σκληρός εβονίτης, ο οποίος χρησιμοποιείται ως μονωτικό υλικό.