Οξειδοαναγωγή: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων
Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
Γραμμή 1:
=<small>Ιστορία της οξειδοαναγωγής</small>=
Η εξερεύνηση της φύσης του φαινομένου της οξείδωσης ξεκίνησε γύρω στο 1718, όταν ο γερμανός χημικός Σταλ (Georg Ernst Stahl) διατύπωσε την άποψη ότι ο σχηματισμός των [[μέταλλο|μετάλλων]] από τα [[οξείδιο|οξείδιά]] τους, κατά τη θέρμανσή τους με [[άνθρακας|άνθρακα]], οφείλεται στην απορρόφηση μιάς ουσίας την οποία ονόμασε "[[φλογιστόν]]". Αντίθετα, η θέρμανση των μετάλλων στον [[αέρας|αέρα]] που οδηγεί στο σχηματισμό οξειδίων συνοδεύεται από ελευθέρωση του φλογιστού. Το φλογιστόν, ανάλογα με το χημικό φαινόμενο, μπορούσε να έχει ή να μην έχει βάρος ή ακόμα να έχει "αρνητικό βάρος". Η θεωρία του φλογιστού απέκτησε πολλούς και φανατικούς οπαδούς. <br />
Το 1772, ο θεμελιωτής της σύγχρονης χημείας [[Λαβουαζιέ]] (Antoine Lavoisier) υποστήριξε ότι η αύξηση του βάρους των μετάλλων κατά τη θέρμανσή τους, οφείλεται στην πρόσληψη [[οξυγόνο|οξυγόνου]] από την ατμόσφαιρα και όχι φλογιστού. Ο σχηματισμός των μετάλλων από τα οξείδιά τους αντιστοιχεί σε απώλεια οξυγόνου. Οι απόψεις του Lavoisier δεν έγιναν δεκτές αρχικά από τους περισσότερους γάλλους επιστήμονες της εποχής γιατί αυτοί ήταν φανατικοί υποστηρικτές της θεωρίας του φλογιστού.
Σε όλη τη διάρκεια του 19<sup>ου</sup> αιώνα, ως οξείδωση θεωρούνταν η πρόσληψη οξυγόνο|οξυγόνου από μιά ουσία. Έτσι, η ένωση ενός [[χημικό στοιχείο|στοιχείου]] με το οξυγόνο χαρακτηρίζονταν ως οξείδωση π.χ. Mg + 1/2O<sub>2</sub> → MgO ή C + O<sub>2</sub> → CO<sub>2</sub>. Στις αντιδράσεις αυτές το οξυγόνο χαρακτηρίστηκε ως [[οξειδωτικό μέσο]] επειδή ενώνονταν με το [[μαγνήσιο]] (Mg) και τον άνθρακα (C).<br />
[[Αναγωγή]] ήταν η αφαίρεση οξυγόνου. Έτσι στην αντίδραση Fe<sub>2</sub>O<sub>3</sub> + 3H<sub>2</sub> → 2Fe + 3H<sub>2</sub>O, αφαιρείται οξυγόνο από το οξείδιο του σιδήρου (ΙΙΙ) (Fe<sub>2</sub>O<sub>3</sub>). Το υδρογόνο (Η<sub>2</sub>) των αντιδρώντων χαρκτηρίστηκε ως [[αναγωγικό μέσο]]. <br />
Γραμμή 10:
Λίγο αργότερα, ο όρος οξείδωση χρησιμοποιήθηκε και για την αφαίρεση υδρογόνου ([[αφυδρογόνωση]]) από μιά ένωση π.χ. [[μεθανόλη|CH<sub>3</sub>OH]] → [[φορμαλδεΰδη|HCHO]] + H<sub>2</sub>. Αντίστοιχα η πρόσληψη [[υδρογόνο|υδρογόνου]] ([[υδρογόνωση]]) από μιά ουσία χαρακτηρίστηκε ως αναγωγή π.χ. H<sub>2</sub> + Cl<sub>2</sub> → 2HCl.
Μετά την ανακάλυψη της ηλεκτρονικής δομής των [[άτομο|ατόμων]], διαπιστώθηκε ότι γενικά οι αντιδράσεις των μετάλλων με τα [[αμέταλλο|αμέταλλα]] γίνονται με τον ίδιο μηχανισμό που πραγματοποιούνται οι αντιδράσεις του οξυγόνου με τα μέταλλα.
| |||