Μελανόμορφη αγγειογραφία: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων
Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
μ Εικόνες |
|||
Γραμμή 4:
Μοτίβα με μελανό γάνωμα πάνω στο ανοικτό χρώμα του πηλού των αγγείων ζωγραφίζονταν και με την τεχνική της σκιαγραφίας, που ήταν γνωστή ήδη από τα προϊστορικά χρόνια στο Αιγαίο και χρησιμοποιήθηκε στην αγγειογραφία μέχρι τον 7ο αι. π.Χ. Η διαφορά της μελανόμορφης από τις προηγούμενες τεχνικές είναι ότι χρησιμοποιούσε και την εγχάραξη για την απόδοση λεπτομερειών μέσα στο περίγραμμα των μορφών. Η ανάπτυξή της οφείλεται στην αυξανόμενη ζήτηση αφηγηματικών και μυθολογικών θεμάτων πάνω στα αγγεία, που απαιτούσαν πιο λεπτομερειακή και φυσιοκρατική προσέγγιση των εικόνων. Η ζήτηση αυτή τροφοδοτούνταν από τη διάδοση πολύτιμων χάλκινων αγγείων και τορευμάτων με εγχάρακτες λεπτομέρειες ήδη κατά τη Γεωμετρική περίοδο. Η μελανόμορφη αγγειογραφία πήρε την εγχάραξη από τη χαλκοτεχνία και την εφάρμοσε στο πιο φθηνό και ευρύτερα διαδεδομένο μέσο της κεραμικής.
[[Image:
Η ανάπτυξη της λεπτομέρειας στη ζωγραφική του μελανόμορφου ρυθμού οδήγησε τους αγγειογράφους σε μεγαλύτερη αυτοσυνειδησία και το κοινό τους στην αναγνώριση του προσωπικού ύφους. Από το 570 π.Χ. περίπου οι αγγειογράφοι της Αττικής, με πρώτο το Σοφίλο, αρχίζουν να υπογράφουν τα έργα τους με το όνομά τους και το ρήμα «έγραψεν». Εκτός Αττικής υπάρχουν υπογραμμένα έργα ήδη από τον πρώιμο 7ο αι. π.Χ.
Γραμμή 17:
==Τεχνοτροπικά χαρακτηριστικά==
[[Image:Hydria Achilles weapons Louvre E869.jpg|thumb|left|600px|Ο Αχιλλέας παραλαμβάνει τα όπλα του από τη μητέρα του Θέτιδα. Παράσταση σε μελανόμορφη υδρία, περ. 575-550 π.Χ. Μουσείο Λούβρου, E 869]]
Ένα από τα σημαντικότερα στυλιστικά χαρακτηριστικά που αναπτύχθηκαν στο μελανόμορφο ρυθμό κατά τους δύο αιώνες της κυριαρχίας του στην αρχαία ελληνική αγγειογραφία είναι η διακοσμητικότητα, που έκανε απαραίτητη τη συμμετρία. Η αφηγηματικότητα υποτασσόταν σ' αυτό το σκοπό. Συχνά προσθέτονταν στις αφηγηματικές σκηνές άσχετες μορφές για να συμπληρώσουν τη συμμετρία.
Εξάλλου η σκιαγραφία της μελανόμορφης τεχνικής επέβαλλε σκηνές με παρατακτικά τοποθετημένες μορφές, που δεν συμπλέκονταν μεταξύ τους. Η αλληλοεπικάλυψη μελανών σκιαγραφημένων μορφών θα μείωνε τη σαφήνεια των σκηνών. Οι αγγειογράφοι της [[Ομάδα του Λεάγρου|Ομάδας του Λεάγρου]] (520-500 π.Χ.), μιας από τις τελευταίες του μελανόμορφου ρυθμού, προσπάθησαν να αντιμετωπίσουν αυτό το πρόβλημα, να μιμηθούν τους σύγχρονούς τους [[Πρωτοπόροι (ερυθρόμορφη αγγειογραφία)|Πρωτοπόρους]] της ερυθρόμορφης αγγειογραφίας και να αποδώσουν περίπλοκα συμπλέγματα με κινημένες, αλληλοεπικαλυπτόμενες μορφές. Το αποτέλεσμα όμως ήταν εμφανώς κατώτερο από αντίστοιχες σκηνές στην ερυθρόμορφη τεχνική.
[[Image:Ajax's face.jpg|thumb|right|230px|Κεφάλι του Αίαντα από μελανόμορφο αμφορέα του [[Εξηκίας|Εξηκία]], περ. 540-530 π.Χ.]]
Για λόγους τεχνικής ο μελανόμορφος ρυθμός διατήρησε επίσης τη σύμβαση του σκούρου καστανού χρώματος για το ανδρικό και του λευκού για το γυναικείο σώμα, που είχε μακρά παράδοση στη ζωγραφική των πολιτισμών της Ανατολικής Μεσογείου.
| |||