Στέλλα (ταινία): Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων
Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
μ Αναστροφή της έκδοσης 79.131.6.144, επιστροφή στην τελευταία εκδοχή υπό Dimitrisss |
Αναίρεση έκδοσης 1734965 από τον Tony Esopi (Συζήτηση χρήστη:Tony Esopi) Εκτόςε και αν μπορείτε να μου αποδείξετε ότι δε3ν είν |
||
Γραμμή 21:
Η Στέλλα είναι τραγουδίστρια στο κέντρο ''Παράδεισος'', που διευθύνει η Μαρία και έχει δεσμό με τον Αλέκο, γόνο πλούσιας οικογένειας. Για μια ακόμη φορά, αυτή θα είναι που θα θέσει τέρμα στο δεσμό τους, πριν έρθει η φθορά. Ο Αλέκος θα σκοτωθεί σε ένα ατύχημα. Η Στέλλα αρχικά θα αποφύγει την στενή πολιορκία του ποδοσφαιριστή του [[Ολυμπιακός Σύνδεσμος Φιλάθλων Πειραιώς|Ολυμπιακού]], Μίλτου. Αργότερα θα υποκύψει στη γοητεία του. Όμως θα θέσει τους δικούς της όρους προκειμένου να συνεχιστεί η σχέση τους.
== Κριτική ==
Διχασμένοι οι κριτικοί της εποχής, αντιμετώπησαν την ταινία είτε με ευμενή σχόλια, είτε με εξαιρετικά αρνητική κριτική (ειδικά από τον αριστερό Τύπο της εποχής). Στο μόνο που όλοι συμφωνούν, ήταν η ερμηνεία της [[Μελίνα Μερκούρη|Μελίνας Μερκούρη]]. Αναφέρονται ενδεικτικά αποσπάσματα από τέσσερις κριτικές: <ref>{{Γιάννη Σολδάτου, "Ένας αιώνας Ελληνικός Κινηματογράφος", 1ος τόμος 1900 - 1970, Εκδόσεις Κοχλίας, Αθήνα 2001, σελίδες 152-153}}</ref>
* ''...Σε πολλά σημεία της ταινίας, οι ήρωές της "μαρτυράνε" ότι φέρονται έτσι ή αλλιώς, όχι επειδή το θέλουν εκείνοι, αλλά επειδή το θέλει ο σεναρίστας ή ο σκηνοθέτης. Κι έτσι, στα σημεία αυτά, η ταινία παίρνει έναν τόνο φιλολογίας, ότι πιο θανάσιμο μπορεί να καταραστεί κανένας σ' ένα έργο. <br>Φιλολογία υπάρχει στις υπερβολές των χαρακτήρων. Φιλολογία σε πολλά σημεία του διαλόγου. Φιλολογία σε πολλές "λαϊκές" εξαλλοσύνες. Φιλολογία υπάρχει ακόμα, στο χειρισμό του θέματος των "μπουζουκιών", που έχασαν, δυστυχώς, τη γνησιότητά τους από τότε που έγιναν συρμός του "καλού κόσμου". (...) <br>Στον τομέα όμως της ερμηνείας, η "Στέλλα" είναι μιά σχεδόν ολοκληρωτική επιτυχία. Η Μελίνα Μερκούρη "εισελαύνει", μπορείς να πεις, στην ελληνική οθόνη, παίζοντας μ' έναν αναντικατάστατο αυθορμητισμό την ατίθαση Στέλλα, δίνοντας ζωντάνια και πειστικότητα στις περισσότερες εκρήξεις της. (...) Στο σύνολο, η "Στέλλα" είναι από την υποκριτική άποψη, ο πρώτος χαρακτήρας τού ελληνικού κινηματογράφου.'' <br>'''([[Μάριος Πλωρίτης]], "Ελευθερία")'''
* ''...Η χυδαιότητα και η ξετσιπωσιά παρουσιάζονται σαν ηρωισμός. Η μαγκιά και το σερτιλίκι, σαν παλληκαριά. (...) Το ξετραχηλισμένο αυτό γύναιο, η γυναίκα που δεν θέλει να παντρευτεί για να 'χει το ελεύθερο να γλεντάει τη ζωή της, είναι ένας χαρακτήρας; Πιστεύουν πως η προσπάθειά της, η "πάλη" της να προασπίσει μιαν ανήθικη, μια διεστραμμένη ασυδοσία, μπορεί να κινήσει τη συμπάθεια ή το θαυμασμό, ή πως το μαχαίρωμά της από έναν αλήτη είναι τραγωδία; (...) <br>Ο κ. Κακογιάννης, ξένος ακόμα στον τόπο μας, χρωστάει να μελετήσει βαθύτερα την ελληνική πραγματικότητα που μπορεί να περιλαμβάνει ακόμα, σ' έναν κάποιο βαθμό, τα μπουζούκια, δεν κλείνεται όμως σ' αυτά. Η αισθητική του συνταύτιση με τον θιασώτη των μπουζουκιών και συνθέτη του "Καταραμένου φιδιού" Μάνο Χατζηδάκι είναι το λιγότερο αποκαρδιωτική. Όπως κι εκείνος, δε θα συγκινήσει παρά μόνο τους εστέτ.'' <br>'''(Αντώνης Μοσχοβάκης, "Επιθεώρηση Τέχνης")'''
* ''...Αυτό που βλέπουμε πάντως, είναι ένα ξεδιάντροπο μελόδραμα, που προβάλλει ότι χαμηλότερο, ότι πιο "λούμπεν", ότι πιο χυδαίο και καθυστερημένο στοιχείο υπάρχει στη σύγχρονη ελληνική πραγματικότητα. Είναι ένα καλομελετημένο συνοθύλευμα χυδαίου νατουραλισμού, μοιρολατρίας γαλλικής σχολής (της προπολεμικής εποχής), ψευτοελληνικού λαογραφικού στοιχείου (σερβίρει στους ξένους για Ελλάδα τα τουρκοανατολίτικα μπουζούκια -που κι εδώ πέρασε η μόδα τους-, το νταηλίκι, τη σεξουαλική ασυδοσία, το σουγιάδιασμα, την αλητεία κλπ.) ψεύτικης τολμηρότητας. (...) <br>Λευτεριά λοιπόν στις γυναίκες να πηγαίνουν με τον πρώτο που θα τους αρέσει, και πετύχαμε την ανεξαρτησία μας! Δυστυχώς, θα 'ναι πολλά τα θύματα της τολμηρότητας του Κακογιάννη. <br>Κι ένα καθαρά θετικό σημείο της ταινίας: Μας αποκαλύπτει μια καταπληκτική ηθοποιό του κινηματογράφου, τη Μελίνα Μερκούρη. Χρησιμοποιεί τις υποκριτικές της δυνατότητες με αφάνταστη φυσικότητα, σε μια κλίμακα που πάει απ' την πιο φτηνή χυδαιότητα ως τον πιο δυνατό δραματικό τόνο. Νοιώθεις πως βλέπεις μιαν ηθοποιό κι όχι καμμιά χολυγουντιανή άψυχη κούκλα. Μέχρι σήμερα ο ελληνικός κινηματογράφος δεν μας έχει δώσει τέτοια παρουσία.'' <br>'''(Κώστας Σταματίου, "[[Η Αυγή]]")'''
* ''...Η "Στέλλα", χάρη και στην έκτακτη ενσάρκωσή της από τη Μελίνα Μερκούρη, που είναι άψογη και το πολύ - πολύ που μπορεί να της βρει κανείς είναι ότι ορισμένες στιγμές δείχνει κάποια ευγένεια εμφανίσεως περισσότερη από εκείνη που αποζητεί ο τύπος τής γυναίκας του λαϊκού καμπαρέ, η "Στέλλα" λοιπόν, προσφέρει με παραστατική ενάργεια ένα στοιχείο που η ελληνική οθόνη δεν μας έχει ξαναδώσει. (...) <br>Τα τελευταία 15 λεπτά της ταινίας είναι έξοχα. Είναι καλός, δυνατός, πρώτης τάξεως κινηματογράφος. Το δραματικό φινάλε, μάλιστα, δοσμένο τόσο έντονα και τόσο αδρά, είναι κάτι που αφήνει συγκλονιστική εντύπωση στον θεατή.'' <br>'''(Αχιλλέας Μαμάκης, "[[Έθνος (εφημερίδα)|Έθνος]]")'''
== Πρώτες προβολές ==
Γραμμή 30 ⟶ 42 :
*[[27 Φεβρουαρίου]] 1958 ([[Σουηδία]])
*[[1 Δεκεμβρίου]] 1959 ([[Δανία]])
== Παραπομπές ==
*Γιάννη Σολδάτου, "Ένας αιώνας Ελληνικός Κινηματογράφος", 1ος τόμος 1900 - 1970, Εκδόσεις Κοχλίας, Αθήνα 2001, σελίδες 152-153
{{reflist}}
[[Κατηγορία:Ελληνικές ταινίες]]
| |||