Κάρτα ήχου: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

[[ΕικόναΑρχείο:Sblive!.jpg|thumb|250px|Η κάρτα ήχου Sound_Blaster Sound Blaster Live!, είναι μια τυπική σύγχρονη κάρτα επέκτασης τύπου [[PCI]].]]

[[ΕικόναΑρχείο:Computer sound card01.JPEG|thumb|left|Κοιτάζοντας από κοντά μια κάρτα ήχου [http://en.wikipedia.org/wiki/Printed_circuit_board PCB], βλέπουμε [[ηλεκτρολυτικός πυκνωτής|ηλεκτρολυτικούς πυκνωτές]] (πιθανότατα για σύζευξη [[εναλλασσόμενο ρεύμα|AC]], [http://en.wikipedia.org/wiki/Surface-mount_technology SMT] [[πυκνωτής|πυκνωτές]] και [[αντίσταση|αντιστάτες]], και ένα [http://www.jaero.sk/elektro/yac512-m.pdf YAC512] two-channel [[16-bit]] [[Digital-to-analog converter|DAC]].]]

Μια χαρακτηριστική κάρτα ήχου περιλαμβάνει ένα [[chip|ολοκληρωμένο]] ήχου που περιέχει συνήθως ένα [[ψηφιακό-σε-αναλογικό μετατροπέα]], ο οποίος μετατρέπει τις καταγεγραμμένες ή τις παραγόμενες ψηφιακές κυματομορφες ήχου σε [[αναλογικό σήμα|αναλογική]] μορφή. Αυτό το σήμα οδηγείται σε ενα (τύπου ακουστικού) βύσμα όπου μπορεί να συνδεθεί ένας ενισχυτής, ακουστικά ή άλλη παρόμοια συσκευή. Τα πιο προηγμένα σχέδια περιλαμβάνουν συνήθως περισσότερα από ένα [[chip|ολοκληρωμένα]] ήχου, για το διαχωρισμό των διεργασιών επεξεργασίας συντεθειμένων ήχων (συνήθως για την παραγωγή σε πραγματικό χρόνο της μουσικής και των ειδικών εφέ με μικρά ποσά δεδομένων) και ψηφιακής αναπαραγωγής ηχου.

Το τελευταίο επιτυγχάνεται συνήθως από πολυδιαυλικά [[ψηφιακό-σε-αναλογικό μετατροπέα|DACs]], ικανά να αναπαράγουν πολλά ψηφιακά δείγματα διαφορετικής ποιότητας και έντασης ήχου και πολλές φορές να εφαρμόζουν, ακόμη και σε πραγματικό χρόνο, μουσικά εφέ σε αυτά, όπως το φιλτράρισμα ή διαστρέβλωση. Μερικές φορές, η πολυδιαυλική ψηφιακή αναπαραγωγή ήχου μπορεί επίσης να χρησιμοποιηθεί για τη σύνθεση μουσικής εάν συνδυαστεί με μια ψηφιοποιημένη τράπεζα οργάνων κάποιου είδους, η οποία αποτελείται από ένα μικρό ποσό μνήμης [[ROM]] ή [[Flash μνήμη|Flash]] που περιέχει δείγματα τα οποία αντιστοιχούν σε πρότυπα όργανα MIDI. (Ο αντιπαραβαλλόμενος τρόπος να συντεθεί ήχος σε ένα PC είναι να χρησιμοποιηθούν κάποια "[[codec|codecs]]s", τα οποία στηρίζονται σε μεγάλο ποσοστό σε κάποιο λογισμικό για σύνθεση μουσικής, MIDI διαμόρφωση και εξομοίωση πολλαπλών καναλιών. Αυτή η προσέγγιση έχει γίνει κοινή δεδομένου ότι οι κατασκευαστές επιδιώκουν να απλοποιήσουν το σχέδιο και το κόστος μιας κάρτας ήχου).

Οι περισσότερες κάρτες ήχου έχουν μια κύρια είσοδο (line in), από όπου μπορεί να εισαχθεί το ηχητικό σήμα, από τα όργανα καταγραφής ταινιών, κασετών ή παρόμοιων ηχητικών πηγών. Η κάρτα ήχου μπορεί να ψηφιοποιήσει αυτό το σήμα και να το αποθηκεύσει (ελεγχόμενα από το αντίστοιχο λογισμικό υπολογιστών) στον σκληρό δίσκο του υπολογιστή προκειμένου να αναπαραχθεί ή να υποστεί επεξεργασία. Ένα άλλο χαρακτηριστικό βύσμα εξωτερικής σύνδεσης, είναι αυτό του "[[μικρόφωνο|μικροφώνου]]", το οποίο συνδέεται με το μικρόφωνο ή οποιαδήποτε άλλη συσκευή εισόδου, που παράγει σήμα χαμηλότερου επιπέδου τάσης σε σύγκριση με εκείνες που συνδέονται με την κύρια είσοδο (line in). Η εισαγωγή του ήχου μπορεί ομοίως να ψηφιοποιηθεί και να αποθηκευθεί στο σκληρό δίσκο ή αλλιώς να χρησιμοποιηθεί από ειδικές εφαρμογές όπως λογισμικό αναγνώρισης φωνής ή για λογισμικό Voice over IP.

Υπάρχουν εντούτοις μερικές κάρτες ήχου που έχουν ως στόχο τη σύνθεση μουσικής και τη διασύνδεση του MIDI τα οποία στερούνται οποιονδήποτε "πραγματικών" ικανοτήτων καταγραφής ήχου, όπως μερικές Turtle Beach και Roland Mt-32 προϊόντα, τα οποία εντούτοις στόχευσαν σε μια συγκεκριμένη αγορά και σχεδιάζονται για την επαγγελματική υψηλή ποιότητα αναπαραγωγής MIDI ήχου.

Οι περισσότερες κάρτες ήχου οι οποίες εμμένουν στα πρότυπα της Microsoft [http://en.wikipedia.org/wiki/PC_99 PC 99] για την κωδικοποίηση χρώματος τα εξωτερικά βύσματα ως εξής:

[[ΕικόναΑρχείο:VIA_Envy.jpg|thumb|Μια κάρτα ήχου βασισμένη στο ολοκληρωμένο [[VIA Envy]]|right]]

[[ΕικόναΑρχείο:Echo Indigo IO.jpg|thumb|[[Echo Digital Audio Corporation]]'s Indigo IO — [[PCMCIA card]] [[24-bit]] 96 kHz στερεοφωνική κάρτα ήχου]]

Κάρτες ήχου για υπολογιστές βασισμένους στο [[PC|PC της ΙΒΜ]] παρέμεναν ασυνήθιστες έως περίπου το 1988, αφήνοντας το ενσωματωμένο ηχείο ως το μόνο μέσο αναπαραγωγής ήχου και μουσικής, κυρίως για τα παιχνίδια υπολογιστών. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα να ακούγονται μόνο οι κοινώς λεγόμενοι "Beeps και boops" ήχοι, οι οποίοι ήταν αρκετά περιορισμένοι. Μια επιχείρηση, η Access Software, προχώρησε τόσο πολύ ώστε να αναπτύξει υποστήριξη για την ψηφιακή παραγωγή ήχου πέρα από αυτό το περιορισμένο [[ηχείο]]. Ο προκύπτων ήχος, ενώ ήταν λειτουργικός, ήταν εξαιρετικά θορυβώδης και απαιτούσε όλη η υπόλοιπη επεξεργασία να σταματήσει για όσο χρονικό διάστημα αναπαράγονταν οι ήχοι. Άλλοι προσωπικοί υπολογιστές της εποχής, συμπεριλαμβανομένου του Commodore Amiga, Atari ST και διάφορα μοντέλα της εταιρείας Apple, προσέφεραν υποστήριξη για βέλτιστο ήχο. Για αυτό το λόγο, επειδή η πλατφόρμα της ΙΒΜ επεδίωκε να επικρατήσει, χρειαζόταν να παραδώσει στην αγορά κάτι πέρα από το πεπαλαιωμένο και περιορισμένο ομιλητή PC.

Ένας από τους πρώτους κατασκευαστές καρτών ήχου για το ΙΒΜ PC ήταν η AdLib, η οποία παρήγαγε μια κάρτα βασισμένη στα ολοκληρωμένα ήχου της Yamaha YM3812, aka OPL2. Αυτό έθεσε τα ντε φάκτο - πρότυπα μέχρι που η Creative Labs παρήγαγε τη κάρτα Sound Blaster, η οποία είχε ένα YM3812 συν έναν συνεπεξεργαστή ήχου (πιθανώς Μικροελεγκτή της Intel) τον οποίο η Creative αποκάλεσε ανακριβώς "DSP" το οποίο εννοούσε ότι ήταν ένας επεξεργαστής ψηφιακών σημάτων. Αρκετά χρόνια πέρασαν πριν η Creative εκδώσει μια κάρτα που θα μπορούσε να καταγράψει και να αναπαραγωγής ήχου σε full-duplex κατάσταση, χωρίς εντούτοις να έχει οποιεσδήποτε ικανότητες επεξεργασίας σε πραγματικό χρόνο.

Αντίθετα στη δημοφιλή πεποίθηση, η Sound Blaster δεν ξεπέρασε την AdLib λόγω του γεγονότος ότι κάρτες περιελάμβαναν επεξεργασία ψηφιακού ήχου ως επιπρόσθετο χαρακτηριστικό υποστήριξη ψηφιακού ήχου από τις κάρτες Sound Blaster's δεν εμφανίστηκε μέχρι και την έκδοση της κάρτας Sound Blaster Pro. Αρκετά χρόνια αργότερα. Στην πραγματικότητα, ήταν η προσθήκη ενός βασικού θύρας παιχνιδιών που παρείχε τη βασική διαφορά. Και οι δύο κάρτες, τόσο αυτή της AdLib όσο και της Sound Blaster πωλούνταν για $289.Οι ιδιοκτήτες της AdLib που θέλησαν να παίξουν παιχνίδια που απαιτούσαν ένα χειριστήριο έπρεπε να αγοράσουν μια ξεχωριστή κάρτα, για θύρες παιχνιδιών, η οποία γενικά κόστιζε περίπου $50. Η ξεχωριστή αυτή θύρα παιχνιδιών ήρθε επίσης με περαιτέρω κόστος, αυτό της κατάληψης μιας άλλης πολύτιμης αυλάκωσης επέκτασης (PCI slot), σε μία εποχή που οι υπολογιστές περιέλαβαν συνήθως μόνο τρεις αυλακώσεις (PCI slot),. Μόλις η Creative Labs απέδειξε ότι η Sound Blaster ήταν πλήρως συμβατή με την "AdLib" , οι καταναλωτές μπορούσαν να επιλέξουν την λιγότερο-λειτουργική, αλλά εξίσου

τιμολογημένη AdLib κάρτα.

Η Sound Blaster με τη πρώτη φτηνή συσκευή CD-ROM και την εμπλοκή της τεχνολογίας του video, εισήλθε σε μια νέα εποχή για τις ικανοτήτων των υπολογιστών, στην οποία αυτοί θα μπορούσαν να αναπαράγουν ένα CD, να προσθέσει καταγραμμένο διάλογο σε παιχνίδια υπολογιστών, ή ακόμα να αναπαράγει ταινίες (αλλά μόνο μικρού μήκους και πολύ χαμηλής ποιότητας, ασύγκριτες με το σύγχρονο ψηφιακό video).

Όταν η επιχείρηση παιχνιδιών Sierra Entertainment (μετέπειτα γνωστή ως Sierra On-Line) επέλεξε για να κάνει μουσική για πρόσθετο υλικό (καρτες ηχου) αντί να χρησιμοποιεί το ηχειο του υπολογιστη, η έννοια του ήχου και της μουσικής στον υπολογιστη άλλαξε ραγδαία.. Η επιχειρηση Sierra άρχισε τελικά να συνεργάζεται με τις Roland και Adlib. Η Sierra επέλεξε να δημιουργησει μουσική παιχνιδιων, αρχίζοντας από το King's Quest 4,, για την Roland Mt-32 και το συνθετη της Adlib. Η ΜΤ- 32 ήταν πολυ ανώτερη, δεδομένου ότι περιειχε έναν συνθέτη που μπορούσε να συνδυάσει τα μικρά ηχητικα δείγματα με συντεθειμένους ήχους, και είχε άριστο reverb. Η Sierra δημιουργησε τα περισσότερα από τα ΜΤ- 32, και σχεδόν κάθε παιχνίδι φόρτωνε καποια pathes στον συνθετη προκειμενου να παραγάγει τα ηχητικα εφε, οπως το τερέτισμα πουλιών και το βηματισμο των αλόγων, σε μια εποχη πριν οι καρτες SoundBlaster δωσουν τη δυνατότητα να αναπαραγονται τετοιοι ηχοι , σαν μουσικα κομματια στον κοσμο των υπολογιστων. Τα ΜΤ- 32 ήταν σε θέση να αποδοσουν πολύ καλύτερη αναπαραγωγή ηχου από το FM chip που υπηρχε στην κάρτα ήχου της Adlib. Η δημοτικότητα της ΜΤ- 32 ανοίξε το δρόμο για την υιοθετηση των MPU-401/Roland Sound Canvas και General MIDI προτυπων ως τα οριστικά μέσα για τη αναπαραγωγη μουσικής παιχνιδιων μέχρι το μέσο της δεκαετίας του '90.

Οι πρωτες καρτες ηχου δεν μπορουσαν να εγγραφουν και να αναπαραγουν συγχρονως.Οι περισσοτερες καρτες τωρα ειναι full-duplex.

Επίσης, για αρκετα χρόνια οι κάρτες ήχου είχαν μόνο ένα ή δύο κανάλια ψηφιακού ήχου (ειδικότερα η σειρα Soundblaster και τα συμβατά συστήματά τους) με την αξιοσημείωτη εξαίρεση αυτων της οικογενειας Gravis Ultrasound, η οποία παρείχε υποστήριξη υλικού για 14 έως 32 ανεξάρτητα κανάλια ψηφιακού ήχου, Τα πρωτα παιχνίδια και οι Mod παιχτες έπρεπε να εξομοιωνουν πλήρως τα πολλαπλά κανάλια από το λογισμικό downmixing.

* [http://en.wikipedia.org/wiki/Musical_Instrument_Digital_Interface Musical Instrument Digital Interface]

[[fr:Carte de traitement sonoreson]]