Σπίρτο: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Κάποιο είδος σπίρτου, το οποίο κατασκευάστηκεήταν απόμικρά μικρό ξυλάκιξυλάκια από πεύκο και ήταν διαποτισμένοδιαποτισμένα με [[θείο]], κατασκευάστηκε στην [[Κίνα]] το [[577]].

Το πρώτο σύγχρονο σπίρτο κατασκευάστηκε το [[1805]] από τον K. Σανσέλ, βοηθό του καθηγητή Λ. Ζ. Τενάρ στο [[Παρίσι]]. Η κεφαλή του σπίρτου αποτελείτο από μίγμα από [[χλωριούχο κάλιο]], [[θείο]], [[ζάχαρη]], και [[ελαστικό]]. Άναβε με βύθιση της κεφαλής του σπίρτου σε μπουκάλι από [[αμίαντος|αμίαντοαμίνατο]] που περιείχε [[θειικό οξύ]]. Αυτό το είδος σπίρτου είχε υψηλόψηλό κόστος κατασκευής και ήταν επικίνδυνο στη χρήση του., Έτσιέτσι τα σπίρτα του Σανσέλ δεν έγιναν ποτέ δημοφιλή.

Το [[1831]] ο [[Γαλλία|Γάλλος]] Σαρλ Σωριά πρόσθεσε λευκό φωσφόροφώσφορο για να αφαιρέσει τη μυρωδιά. Αυτά τα νέα σπίρτα έπρεπε να φυλάσσονταιφυλάγονται σε αεροστεγώς κλειστά κουτιά, αλλά ήταν δημοφιλή. Δυστυχώς, όσοι ασχολήθηκαν με την κατασκευή τους επηρεάστηκαν από σοβαρές ασθένειες των οστών, ενώ σε κάθε πακέτο υπήρχε αρκετόςαρκετό λευκόςλευκό φωσφόροςφώσφορο για να σκοτώσει έναν άνθρωπο. ΌτανΜετά που έγιναν γνωστοί οι κίνδυνοι των σπίρτων αυτών, έγινε μεγάλη εκστρατεία για την απαγόρευσή τους.

Το '''αθόρυβο σπίρτο''' κατασκευάστηκε το [[1836]] από τον [[Ουγγαρία|Ούγγρο]] Γιάνος Ιρίνι, ο οποίος ήταν φοιτητής της χημείας. Το 1836 ένα ανεπιτυχές πείραμα του καθηγητή του, του ΜάισνερΜέισνερ, έδωσε στον Ιρίνι την ιδέα να αντικαταστήσει το χλωριούχο κάλιο με διοξείδιο του [[μόλυβδος|μολύβδου]] στην κεφαλή του σπίρτου. Ο Ιρίνι εφηύρε το ''αθόρυβο'' σπίρτο ασφαλείας και πούλησε την πατέντα στον Ίστβαν Ρόμερ, κατασκευαστή σπίρτων. Ο Ρόμερ, πλούσιος Ούγγρος φαρμακοποιός που ζούσε στη [[Βιέννη]], αγόρασε την εφεύρεση και τα δικαιώματα παραγωγής από τον Ιρίνι, ο οποίος ήταν ένας φτωχός φοιτητής, για 60 φιορίνια. Η παραγωγή σπίρτων ξεκίνησε για τα καλά. Ο Ίστβαν Ρόμερ πλούτισε από την εφεύρεση του Ιρίνι, ενώ ο ίδιος ο εφευρέτης πέθανε φτωχός και εγκαταλελειμμένος.

Και οι δύο αυτοί οι τύποι είχαν υψηλότεροψηλότερο κόστος κατασκευής σεαπό σχέσηό,τι μεείχαν τα σπίρτα με λευκό φωσφόροφώσφορο και οι καταναλωτές συνέχισαν να αγοράζουν σπίρτα με λευκό φώσφορο. Σιγά σιγά, σε διάφορες χώρες απαγορεύτηκε η χρησιμοποίηση λευκού φωσφόρου στην κατασκευή σπίρτων: στη [[Φινλανδία]] το [[1872]], στη [[Δανία]] το [[1874]], στη [[Σουηδία]] το [[1879]], στην [[Ελβετία]] το [[1881]] και στην [[Ολλανδία]] το [[1901]].

Η ''Σύμβαση της Βέρνης'' υπογράφηκε στη [[Βέρνη]] της [[Ελβετία|Ελβετίας]] το [[1906]] για την απαγόρευση της χρησιμοποίησης λευκού φωσφόρου στα σπίρτα. Η κάθε χώρα δεσμευόταν να θεσπίσει σχετικό νόμο. Το [[Ηνωμένο Βασίλειο]] πέρασε τον σχετικό νόμο το [[1908]], απαγορεύονταςαπαγορέυοντας τον λευκό φωσφόροφώσφορο σε σπίρτα μετά τις [[31 Δεκεμβρίου]] [[1910]]. Στις [[ΗΠΑ]] δεν θεσπίστηκε απαγορευτικός νόμος, αλλά επιβλήθηκε το [[1913]] πρόσθετος φόρος σε σπίρτα που περιείχαν λευκό φώσφορο. Η [[Ινδία]] και η [[Ιαπωνία]] το απαγόρευσαν το [[1919]] και η [[Κίνα]] το [[1925]]. Τα πρώτα απαλλαγμένα από επικίνδυνα συστατικά σπίρτα ανέγραφαν στο κουτί τους τη φράση "Άνευ θείου και φωσφόρου".

Οι Σουηδοί είχαν για πολλά χρόνια ουσιαστικά παγκόσμιο [[μονοπώλιο]] στην κατασκευή σπίρτων, με βιομηχανία κυρίως στο [[Γιόνκοπινγκ]].<ref name=auto1>Threlfall</ref> Πούλησαν τη γαλλική [[πατέντα]] σπίρτων ασφαλείας στην Κουαζάν πατέραςΠατέρας και υιοίΥιοί (Coigent père & Fils) στη [[Λυών]], αλλά οι Κουαζάν αμφισβήτησαν την πληρωμή σε γαλλικό δικαστήριο, με το επιχείρημα ότι η εφεύρεση ήταν γνωστή στη Βιέννη προτού την πατεντάρουν οι αδελφοί Λούντστρομ.<ref name=auto1 /> Οι Βρετανοί κατασκευαστές σπίρτων Μπράιαντ και Μέι (Bryant and May) επισκέφτηκαν το Γιόνκοπινγκ το [[1858]] σε μια προσπάθεια να εισάγουν προμήθειες σπίρτων ασφαλείας, αλλά δεν το κατάφεραν. Το [[1862]] λειτούργησαν το δικό τους εργοστάσιο και αγόρασαν τα δικαιώματα της βρετανικής πατέντας σπίρτων ασφαλείας από τους αδελφούς Λούντστρομ.<ref name=auto1 />