Ύπατος (Αρχαία Ρώμη): Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Οι ύπατοι εκλέγονταν από την Comitia Centuriata, ένα όργανο που αποτελείτο σχεδόν αποκλειστικά από πλούσιους γαιοκτήμονες. Αρχικά επιλέξιμοι ήταν μόνο οι [[Πατρίκιοι|πατρίκιοι]] άνω των 41 ετών, μέχρι που το [[367 π.Χ.]] ορίσθηκε ότι τουλάχιστον ένας εκ των δύο έπρεπε να είναι [[Πληβείοι|πληβείος]]. Η αποκλειστική επιλεξιμότητα των πατρικίων τον πρώτο καιρό αμφισβητείται πάντως από αρκετούς ιστορικούς, οι οποίοι φέρνουν ως επιχείρημα ότι το 30% των υπάτων στην προ-367 εποχή έχει ονόματα που παραπέμπουν σε οικογένειες πληβείων. Ενδέχεται δηλαδή να μην ίσχυε ποτέ αποκλεισμός των κατωτέρων τάξεων από το αξίωμα, αλλά απλά οι πατρίκιοι να το μονοπωλούσαν, δεδομένου μάλιστα ότι κυριαρχούσαν στο σώμα που εξέλεγε τους υπάτους.

 

 

Κατά τα ύστερα ρωμαϊκά χρόνια, ο [[Κωνσταντίνος Α΄ ο Μέγας|Μέγας Κωνσταντίνος]] μετακίνησε τον έναν ύπατο από τη Ρώμη στην [[Κωνσταντινούπολη]]. Όταν εν συνεχεία ο [[Θεοδόσιος Α']] χώρισε την αυτοκρατορία σε δύο μέρη, ο διορισμός κάθε υπάτου πέρασε στην αρμοδιότητα του αντίστοιχου αυτοκράτορα. Το αξίωμα διατηρήθηκε με λίγες αρμοδιότητες στην Πόλη έως την εποχή του [[Λέων ΣΤ'|Λέοντος του Σοφού]], ο οποίος το μετέβαλε σε τίτλο ευγενείας, αποδιδόμενο συνήθως σε ηγεμόνες υποτελών περιοχών.