Cursus honorum: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων
Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
μ Ρομπότ: Προσθήκη: eu:Cursus honorum |
Αναδόμηση |
||
Γραμμή 1:
==
Απ' την Αρχαία Ρώμη απουσίαζαν δομές ανάλογες ενός σύγχρονου [[Πολιτικό κόμμα|πολιτικού κόμματος]]. Αν και κατά τη μέση δημοκρατική περίοδο δημιουργήθηκαν πολιτικές φατρίες όπως οι ''populares'' και οι ''optimates'' (φιλολαϊκοί και φιλοαριστοκρατικοί αντίστοιχα), αυτές ουδέποτε απέκτησαν επίσημη υπόσταση ως κόμματα, ούτε έπαιξαν ιδιαίτερο ρόλο στην ανάδειξη των δημοσίων ανδρών. Οι υποψήφιοι εκλέγονταν βάσει της προσωπικής τους φήμης, της επιφάνειας της οικογένειας από την οποία προέρχονταν, καθώς και των συμμαχιών που πετύχαιναν με άλλες ισχυρές οικογένειες. Οι γόνοι των παλαιών [[Πατρίκιοι|αριστοκρατικών οικογενειών]] συνήθως ευνοούνταν, καθώς μπορούσαν να χρησιμοποιήσουν τα επιτεύγματα των προγόνων τους ως επιπλέον μέσο [[Προπαγάνδα|προπαγάνδας]]. Σπάνια μπορούσε κάποιος να υπερηφανευθεί πως ήταν ''[[novus homo]]'' («καινούριος άνθρωπος»), ότι δηλαδή δεν προερχόταν από κανένα πολιτικό «τζάκι», όπως ο [[Κικέρων]].
Το cursus honorum ήταν ένα μείγμα πολιτικών και στρατιωτικών διοικητικών θέσεων. Για καθεμία από αυτές είχε οριστεί μια ελάχιστη ηλικία εκλογής. Επίσης, ο νόμος όριζε ελάχιστες χρονικές περιόδους που έπρεπε να παρεμβάλλονται ανάμεσα στην ανάληψη των διαφόρων αξιωμάτων, ενώ απαγορευόταν η ανάληψη του ίδιου αξιώματος περισσότερες της μιας φορές. Οι κανόνες αυτοί άλλαξαν ή κατάφωρα αγνοήθηκαν προς τα τέλη της δημοκρατικής περιόδου. Για παράδειγμα, ο [[Γάιος Μάριος]] εξελέχθη ύπατος πέντε χρονιές στη σειρά ανάμεσα στο [[104 π.Χ.|104]] και [[100 π.Χ.]] Μερικά χρόνια αργότερα, οι μεταρρυθμίσεις του [[Λεύκιος Κορνήλιος Σύλλας|Σύλλα]] όρισαν να παρεμβάλλεται μια περίοδος δέκα ετών ανάμεσα στην ανάληψη διαφόρων αξιωμάτων. Αναγνωρίζοντας πως κάποιος μπορούσε να επαναλάβει το προσωπικό του επίτευγμα, να συγκεντρώσει δηλαδή στο πρόσωπό του μεγάλη δύναμη και να κυβερνήσει σχεδόν σαν απόλυτος ηγεμόνας, ο Σύλλας επιθυμούσε να αποτρέψει την ανεξέλεγκτη πολιτική άνοδο φιλόδοξων στρατιωτικών. Τελικά οι σχετικοί νόμοι του απέτυχαν και μέχρι τα τέλη του [[1ος αιώνας π.Χ.|1ου αιώνα π.Χ.]] η δημοκρατία εξέπνευσε.▼
Το cursus honorum λοιπόν, ως αναγκαίο «βιογραφικό» με τα αξιώματα που είχε αναλάβει ένας συγκλητικός, ήταν αποτέλεσμα της προσωποκεντρικής αντίληψης των Ρωμαίων για τη δημοκρατία. Για κάθε αξίωμα είχε οριστεί μια ελάχιστη ηλικία εκλογής. Το να αναλαμβάνει ένας πολιτικός κάποιο αξίωμα του cursus honorum στη μικρότερη επιτρεπόμενη δυνατή ηλικία (''in suo anno'', δηλ. «στη χρονιά του») θεωρείτο μεγάλη επιτυχία, καθώς του άνοιγε το δρόμο για να διεκδικήσει το αμέσως ανώτερου αξιώματος πάλι ''in suo anno''. Σε αντίθετη περίπτωση η καριέρα του υπόκειτο σε καθυστερήσεις - π.χ. το να μην εκλεγεί κάποιος [[Πραίτορας|πραίτορας]] στα 39 του, σήμαινε πως δεν μπορούσε να είναι υποψήφιος ύπατος στα 42 του.
Επίσης ο νόμος όριζε ελάχιστες χρονικές περιόδους που έπρεπε να παρεμβάλλονται ανάμεσα στην ανάληψη των αξιωμάτων, ενώ απαγορευόταν η ανάληψη του ίδιου αξιώματος περισσότερες της μιας φορές. Οι κανόνες αυτοί άλλαξαν ή κατάφωρα αγνοήθηκαν προς τα τέλη της δημοκρατικής περιόδου. Για παράδειγμα, ο [[Γάιος Μάριος]] εξελέγη στο ανώτατο αξίωμα ([[ύπατος]]) πέντε διαδοχικές χρονιές, από το [[104 π.Χ.|104]] έως το [[100 π.Χ.]]
▲
== Δείτε επίσης ==
|