Απ' την Αρχαία Ρώμη απουσίαζαν δομές ανάλογες ενός σύγχρονου [[Πολιτικό κόμμα|πολιτικού κόμματος]]. Αν και κατάΚατά τη μέση δημοκρατική περίοδο δημιουργήθηκαν πολιτικές φατρίες όπως οι ''populares'' και οι ''optimates'' (φιλολαϊκοί και φιλοαριστοκρατικοί αντίστοιχα), αυτέςαλλά ουδέποτε απέκτησαν επίσημη υπόσταση ως κόμματα, ούτε έπαιξαν ιδιαίτερο ρόλο στην ανάδειξη των δημοσίων ανδρών. Οι υποψήφιοι εκλέγονταν βάσει της προσωπικής τους φήμης, της επιφάνειας της οικογένειας από την οποία προέρχονταν, καθώς και των συμμαχιών που πετύχαιναν με άλλες ισχυρές οικογένειες. Οι γόνοι των παλαιών [[Πατρίκιοι|αριστοκρατικών οικογενειών]] συνήθως ευνοούνταν, καθώς μπορούσαν να χρησιμοποιήσουν τα επιτεύγματα των προγόνων τους ως επιπλέον μέσο [[Προπαγάνδα|προπαγάνδας]]. Σπάνια μπορούσε κάποιος να υπερηφανευθεί πως ήταν ''[[novus homo]]'' («καινούριος άνθρωπος»), ότι δηλαδή δεν προερχόταν από κανένα πολιτικό «τζάκι», όπως ο [[Κικέρων]].
Τις παρεκτροπές που θα μπορούσε να προκαλέσει μια τόσο προσωποκεντρική αντίληψη για τη δημοκρατία, ερχόταν να περιορίσει το cursus honorum: διασφάλιζε πως οι κάτοχοι των κορυφαίων αξιωμάτων θα είχαν νωρίτερα θητεύσει σε χαμηλότερες θέσεις, σαν αναγκαίο «βιογραφικό σημείωμα» με τα αξιώματα που έπρεπε να ανεβεί σαν σκαλοπάτια ένας συγκλητικός. Έτσι αποτρεπόταν το ενδεχόμενο κάποιος άπειρος να αναλάβει θέση-κλειδί στον κρατικό μηχανισμό, βασιζόμενος μόνο στις ψήφους που του χάριζε μια περιστασιακή δόξα ή η οικογένειά του.
