|
Ο '''Αντάρης''', γνωστός και διεθνώς ως '''Antares''', είναι ο φωτεινότερος [[αστέρας]] (δηλαδή με το μικρότερο [[φαινόμενο μέγεθος]]) στον αστερισμό [[Σκορπιός (αστερισμός)|Σκορπιό]], ο '''άλφα (α) Σκορπίου''', και ένας από τους φωτεινότερους στο νότιο ημισφαίριο του ουρανού, ο 15ος ή 16ος σε φωτεινότητα απλανής ολόκληρης της ουράνιας σφαίρας.
==Ονομασίες και Ιστορία==
Το όνομα προέρχεται από τη ''Σύνταξιν'' («[[Αλμαγέστη]]») του [[Κλαύδιος Πτολεμαίος|Πτολεμαίου]] και γενικώς [[ετυμολογία|ετυμολογείται]] από τις λέξεις «αντί» και «Άρης», δηλαδή «αντικαταστάτης του Άρη» ή «αντίζηλος του Άρη», μία αναφορά στο παρόμοιο χρώμα και φαινόμενο μέγεθός των δύο ουράνιων σωμάτων. Από αυτή την αιτία εξάλλου οι [[αστρολογία|αστρολόγοι]] θεωρούσαν τον Σκορπιό τον «οίκο» αυτού του πλανήτη και τον θεό του πολέμου τον «φρουρό» του.
Υπάρχουν όμως και άλλες απόψεις: Ο Grotius έγραψε ότι η λέξη σημαίνει «[[νυχτερίδα]]» (''Vespertilio''), επικαλούμενος τον [[Σοφοκλής|Σοφοκλή]]. Ο Bayer, από παραγραφή εκ του [[Ησύχιος|Ησυχίου]] γράφει '''''«Αντάρτης»''''' και '''Tyrannus'''. Από αυτό ο [[Καίσιος]] εμπνεύσθηκε το επίθετο ''insidiata'' («ενεδρεύων») για όλο τον αστερισμό.
Στην Αναγεννησιακή Ευρώπη υπήρχε και η γραφή '''Antar''', πιθανώς από την αραβική επίδραση ως «Αστέρα του Αντάρ» ή Antarah, του μιγάδα πολεμιστή-ήρωα αμέσως προ της εποχής του Μωάμεθ. Ο Beigel μετέφραζε αυτή τη λέξη από την [[αραβική γλώσσα|αραβική]] ως «έλαμψα», ενώ ο μεταφραστής της λατινικής ''Αλμαγέστης'' του 1515 το συνδέει με το ''natar'' (= διαρπαγή, λεηλασία), το οποίο εξηγεί και την περιγραφή "tendit ad rapinam" εκεί και στους ''[[Αλφόνσειοι Πίνακες|Αλφόνσειους Πίνακες]]'' του 1521, κάτι όμως που μπορεί να προήλθε και από τον χαρακτήρα του θεού του πολέμου Άρη. Οι ''[[Ροδόλφειοι Πίνακες]]'' περιγράφουν τον Αντάρη ως ''rutilans'', δηλαδή ως «λάμποντα με ερυθρωπή απόχρωση».
Η [[Αραβία|αραβική]] ονομασία για τον αστέρα '''Kalb al Akrab''', δηλαδή «Η Καρδιά του Σκορπιού», εξίσου αρχαία ίσως με την ελληνική '''''Καρδία Σκορπίου''''' και την '''Cor Scorpii''' των Ρωμαίων, μεταγράφηκε από τους Ευρωπαίους ως '''Kelbalacrab, Calbalacrab, Calbolacrabi, Calbalatrab''' και '''Cabalatrab'''. Ο [[Τζιοβάνι Ριτσιόλι]] παραθέτει το μοναδικό '''Alcantub''', παρότι γενικά έγραφε '''Kalb Aakrab'''. Στην Αραβία επίσης, ο Αντάρης μόνος του απάρτιζε τον 16ο manzil (σεληνιακός οίκος ή ορθότερα «στάση»), τον '''Al Kalb''' (= Η Καρδιά), που τον θεωρούσαν καλότυχο. Παρόμοια και στην [[Κίνα]] ήταν ο οίκος (''sieu'') '''Sin''' = καρδιά, αλλά όχι μόνος του, παρά μαζί με τους σ και τ Σκορπίου, ενώ η «καρδιά» στην περίπτωση αυτή δεν ήταν σκορπιού, αλλά του Tsing Lung, του Κυανού Δράκου, μιας από τις 4 μεγάλες υποδιαιρέσεις του κινεζικού ζωδιακού. Μόνος του ο Αντάρης ήταν γνωστός στην αρχαία Κίνα ως '''Who Sing''', ο Αστέρας της Φωτιάς, τον οποίο επικαλούνταν για προστασία από πυρκαϊές.
Για τους [[Πέρσες]] ο Αντάρης ήταν ένας από τους 4 «βασιλικούς αστέρες» και «φρουρούς των ουρανών» περί το 3000 π.Χ., ίσως ο '''Satevis''' κατά τον [[Σαρλ-Φρανσουά Ντυπυί|C.F. Dupuis]]. Αλλά ως σεληνιακός τους αστερισμός ήταν ο '''Gel''', ο Κόκκινος. Παρόμοια, στη [[Σογδιανή]] ονομαζόταν '''Maghan sadwis''' (= ο Μέγας με το χρώμα του κρόκου), ενώ στη [[Χορασμία]] '''Dharind''' (= ο `Αρπαγας). Οι [[Κόπτες]] τον έλεγαν «Καρδιά» στη γλώσσα τους ('''Kharthian''').
Στους [[Βαβυλώνιοι|Βαβυλωνίους]] ο Αντάρης σημάδευε τον 24ο ζωδιακό αστερισμό τους, τον '''Hurru''', ενώ ο ίδιος ο αστέρας ονομαζόταν '''Urbat''' κατά μία άποψη. Επίσης στην αρχαία [[Μεσοποταμία]] ήταν γνωστός ως '''Bilu-sha-ziri''' (= ο Κύριος των Σπόρων), '''Kak-Shisa''' (ο Δημιουργός της Ευφορίας, όνομα συνηθέστερο για τον [[Σείριος|Σείριο]]) και, ως σεληνιακός οίκος, '''Dar Lugal''' (ο Βασιλεύς), ταυτιζόμενος με τον θεό της αστραπής Lugal Tudda. Και στη Μεσοποταμία οι επιγραφές τον συνδέουν βέβαια με τον πλανήτη Άρη (τον Ul Suru). Ο Βρετανός ανατολιστής Robert Brown, Jr., ταυτίζει τον Αντάρη με τον έβδομο προκατακλυσμιαίο βασιλέα, τον '''''Ευεδώρανχο'''''.
Στην αιγυπτιακή Αστρονομία ο Αντάρης αντιπροσώπευε τη θεά '''Selkit''', με τους ναούς της προσανατολισμένους προς το αζιμούθιο της ανατολής του περί το 3700 ως 3500 π.Χ., ενώ έχει θεωρηθεί ότι σε ορισμένες τελετές στις πυραμίδες ήταν το σύμβολο της [[Ίσις|Ίσιδας]].
Ο Βρετανός αρχαιολόγος του 19ου αι. Francis Cranmer Penrose αναφέρει τους εξής προκλασικούς αρχαίους ελληνικούς ναούς ως προσανατολισμένους σε σχέση με την ανατολή ή τη δύση του Αντάρη κατά την [[εαρινή ισημερία]] :
* Το Ηραίο του Άργους, περί το 1760 π.Χ.
* Το πρώτο [[Ερεχθείο]] των Αθηνών, το 1070 π.Χ.
* Ερεχθείο της [[Αρχαία Κόρινθος|Κορίνθου]], το 770 π.Χ.
* Ο πρώτος ναός του Απόλλωνα στους [[Δελφοί|Δελφούς]], ξαναχτισμένος με αυτόν τον προσανατολισμό περί το 630 π.Χ.
* Ναός του Δία στην [[Αίγινα]], περί το 630 π.Χ.
==Αστρονομικά δεδομένα==
| 