Λουδοβίκος ο Γερμανικός: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

 

Ο '''Λουδοβίκος ο Γερμανικός''' ή '''Λουδοβίκος της Βαυαρίας''' ([[806]] – [[876]]) ήταν εγγονός του Καρλομάγνου, τρίτος γιος του διαδεχθέντος τον [[Καρλομάγνος|Καρλομάγνο]] γιου του [[Λουδοβίκος ο Ευσεβής|Λουδοβίκου του ευσεβούς]] από την πρώτη σύζυγο του, [[Ερμενγάρδη του Εσμπάι]]. Ήταν Βασιλιάς της [[Βαυαρία]]ς ([[817]] – [[843]]) και βασιλιάς της [[Ανατολικό Φραγκικό Βασίλειο|Ανατολικής Φρανκίας]] ([[843]] – [[876]]).

Στον δεύτερο εμφύλιο οικογενειακό πόλεμο μπλέχτηκε, όταν οι δύο μεγαλύτεροι αδελφοί του, [[Λοθάριος Α΄]], βασιλιάς της Ιταλίας, και [[Πεπίνος Α' της Ακουιτανίας]], του πρότειναν να επιτεθεί στην [[Αλαμανία]] που ο πατέρας τους την είχε δώσει στον ετεροθαλή αδελφό τους, Κάρολο. Οδηγώντας έναν στρατό από [[Σλάβοι|Σλάβους]] κατάφερε να υποτάξει την Αλαμανία. Ο αυτοκράτορας βρέθηκε σε δύσκολη θέση, αφού ήταν αιχμάλωτος ενός από τους εξεγερθέντες γιους του. Αργότερα έκλεισε μαζί του ειρήνη και ο Λουδοβίκος επανήλθε στην Βαυαρία ([[836]]). Στον τρίτο [[εμφύλιος πόλεμος|εμφύλιο πόλεμο]] ([[839]]), ο Λουδοβίκος επιτέθηκε ξανά στην Αλαμανία, αλλά ο πατέρας του ήταν καλύτερα προετοιμασμένος και τον απέκρουσε εύκολα.

 

 

Όταν πέθανε ο πατέρας του ([[840]]), ο Λουδοβίκος ο Γερμανικός συμμάχησε με τον ετεροθαλή αδελφό του [[Κάρολος ο Φαλακρός|Κάρολο τον φαλακρό]] και νίκησε τον αδελφό του Λοθάριο, και τον ανιψιό του, [[Πεπίνος Β' της Ακουιτανίας|Πεπίνο Β’ της Ακουιτανίας]], γιο του αποθανόντος αδελφού του Πεπίνου στην [[μάχη του Φοντεναί]] τον Ιούνιο του [[841]]. Τον Ιούνιο του ([[842]]) οι τρεις αδελφοί με την [[Συνθήκη του Βερντέν]] μοίρασαν τα εδάφη της αυτοκρατορίας του πατέρα τους. Ο Λουδοβίκος έλαβε εκτός από την [[Βαυαρία]], την [[Θουριγγία]], την [[Φραγκονία]] και την [[Σαξονία]]. Έτσι θεωρείται ο πατέρας του Γερμανικού έθνους. Πολέμησε εναντίον των [[Βοημία|Βοημών]] και των [[Μοραβία|Μοραβών]] για να επεκτείνει τα εδάφη του, αλλά γνώρισε την ήττα από τους [[Βίκινγκς]].

 

 

Έστειλε ([[852]]) στην [[Ακουιτανία]] τον γιο του, [[Λουδοβίκος ο νεώτερος|Λουδοβίκο τον νεώτερο]], μετά από έκκληση των ευγενών της περιοχής, ύστερα από την αυταρχική διακυβέρνηση του ετεροθαλούς αδελφού του, Καρόλου του φαλακρού, αλλά επέστρεψε την επόμενη χρονιά. Σύμφωνα με τα χρονικά του Φούλντα (Annales Fuldenses), ο λαός της [[Δυτικό Φραγκικό Βασίλειο|Δυτικής Φρανκίας]] (σημερινή [[Γαλλία]]) μη μπορώντας να αντέξει τον αυταρχισμό του Καρόλου, κάλεσε τον Γερμανικό να καταλάβει το στέμμα. Μαζί με τους ανιψιούς του Πεπίνο Β’ και [[Κάρολος της Προβηγκίας|Κάρολο]], βασιλιά της Προβηγκίας, αποφάσισε ([[858]]) να κάνει εκστρατεία στην [[Γαλλία]], ο μισητός από τον λαό [[Κάρολος ο Φαλακρός]] δεν μπόρεσε να συγκεντρώσει στρατό και δραπέτευσε στην [[Βουργουνδία]]. Αλλά ο Λουδοβίκος ο Γερμανικός δέχθηκε την άρνηση των επισκόπων της Ακουιτανίας να τον στέψουν βασιλιά και αναγκάστηκε να αποχωρήσει ([[860]]).

Το [[855]] πέθανε ο μεγάλος του αδελφός Λοθάριος και ο Λουδοβίκος συμφιλιώθηκε προσωρινά με τον ετεροθαλή αδελφό του Κάρολο ώστε να επιτεθούν στο βασίλειο του και να μοιράσουν τα εδάφη του. Συνάντησαν την αντίσταση των γιων του Λοθαρίου, [[Λοθάριος Β' της Λοθαριγγίας|Λοθάριο Β’ της Λοθαριγγίας]], [[Λουδοβίκος Β΄ της Ιταλίας|Λουδοβίκο Β’]] και [[Κάρολος της Προβηγκίας|Κάρολο]]. Ο Λοθάριος Β’ πέθανε ([[869]]), αλλά ο Γερμανικός σοβαρά άρρωστος ήταν ανίκανος για εκστρατείες, κάτι που έδωσε την ευκαιρία στον Κάρολο τον φαλακρό να λεηλατήσει την χώρα του.

 

 

 

Ο Λουδοβίκος ο Γερμανικός πέθανε στις [[28 Αυγούστου]] [[876]] στην [[Φραγκφούρτη]] και τάφηκε στο αββαείο του [[Λορς]]. Οι σχέσεις του με την εκκλησία ήταν πολύ καλές: πιστός στον [[χριστιανισμός|χριστιανισμό]] προσπάθησε να προσηλυτίσει στην θρησκεία του [[Ιησούς|Ιησού]] τους [[ειδωλολατρία|ειδωλολάτρες]] γείτονές του.

 

 

Με την σύζυγο του Έμμα (πέθανε στις [[31 Ιανουαρίου]] [[876]]) παιδιά του ήταν:

 

{{μεταφρασμένο|en|Louis the German}}

[[he:לודוויג הגרמני]]

[[hr:Ludvig Njemački]]

[[it:Ludovico II il Germanico]]

[[ja:ルートヴィヒ2世 (東フランク王)]]