Βασίλειος Αθανασίου: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων
Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
Χωρίς σύνοψη επεξεργασίας |
Χωρίς σύνοψη επεξεργασίας |
||
Γραμμή 4:
Το 1812 υπηρετούσε στις στρατιωτικές φρουρές της [[Μολδοβλαχία|Μολδοβλαχίας]]. Όταν ο [[Αλέξανδρος Υψηλάντης]] συγκρότησε το επαναστατικό στράτευμα στις παραδουνάβιες ηγεμονίες, ο ''Αθανασίου'' τέθηκε επικεφαλής μικρής ομάδας στρατιωτών υπό τις οδηγίες του [[Γεωργάκης Ολύμπιος|Γεωργάκη Ολυμπίου]] και πολέμησε τους [[Οθωμανοί|Οθωμανούς]] σε όλες στις μάχες του Ρους Ντε Βέντε, του Δραγατσανίου και της Μονής Σέκου. Μετά την αποτυχία της επανάστασης στη Μοδοβλαχία, μετέβη στη [[Ρωσία]] όπου για διάφορους λόγους κατέστη αδύνατο να επιστρέψει στην επαναστατημένη Ελλάδα.
Το 1825, συμμετείχε ως λοχαγός του ιππικού στις πολεμικές επιχειρήσεις στη [[Στερεά Ελλάδα]] υπό το συνταγματάρχη [[Φαβιέρος|Φαβιέρο]]. Το 1826 εντάχθηκε στο άτακτο ιππικό σώμα του [[Ήπειρος|Ηπειρώτη]] Χατζημιχάλη Νταλιάνη που συμμετείχε στην εκστρατεία του [[Γεώργιος Καραϊσκάκης|Γεώργιου Καραϊσκάκη]] στη Ρούμελη. Έλαβε μέρος στη μάχη της [[Αράχοβα|Αράχοβας]] και στις μάχες της [[Δήμος Θίσβης|Δόμβραινας]], Τουρκοχωρίου και [[Δίστομο|Διστόμου]]. Μεγάλη γενναιότητα έδειξε στις μάχες της [[Αθήνα|Αθήνας]] εναντίον του Κιουταχή, όπου συνεργάστηκε μεταξύ άλλων και με το στρατηγό [[Μακρυγιάννης|Μακρυγιάννη]]. Το 1828, το ιππικό σώμα του Νταλιάνη μετέβη στην [[Κρήτη]], όπου ο ''Αθανασίου'' ποέμησε στη μάχη του
Με την ίδρυση του Ελληνικού Κράτους (στο οποίο δεν περιλαμβανόταν η Κρήτη), μετέβη στην [[Πελοπόννησος|Πελοπόννησο]]. Εκεί με τη συμπαράσταση του κουμπάρου του, Μακρυγιάννη (τον στεφάνωσε), διορίστηκε ως ανώτερο στέλεχος της νεοσύστατης Χωροφυλακής, με το βαθμό του ταγματάρχη ιππικού (1833). Υπηρέτησε στη Χωροφυλακή, όπου διακρίθηκε για την τιμιότητά του και συνέβαλε στην πάταξη της ληστείας, στη Στερεά Ελλάδα. Τιμήθηκε για την προσφορά του στην Επανάσταση με τη μετάταξή του στη Βασιλική Φάλαγγα και προικοδοτήθηκε με εθνικές γαίες στο [[Νομός Φθιώτιδας|Νομό Φθιώτιδας]]. Τα τελευταία του χρόνια, τα πέρασε στη Λαμία, όπου σχεδίαζε από κοινού με τον Μακρυγιάννη, την απελευθέρωση της [[Μακεδονία|Μακεδονίας]]. Πέθανε το 1839, αφήνοντας 3 ανήλικα τέκνα.
| |||