Ονόμαρχος: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων
Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
Χωρίς σύνοψη επεξεργασίας |
μ Robot-assisted disambiguation: Φίλιππος Β' - Changed link(s) to Φίλιππος Β' ο Μακεδών |
||
Γραμμή 2:
Ο '''Ονόμαρχος''' ήταν σημαντικός πολιτικός και στρατηγός των Φωκέων που διακρίθηκε στον Γ΄ Ιερό Πόλεμο.
Ήταν γιος του Ευθυκράτη και αδερφός του Φιλομένη. Μετά την ήττα των Φωκέων στο Νέον και το θάνατο του αδερφού του Φιλομένη, που ήταν ο στρατηγός των Φωκέων, συγκέντρωσε και έσωσε τα αποδεκατισμένα τμήματα του φωκικού στρατού και το 354 π.Χ. έπεισε τους συμπατριώτες του να συνεχίσουν τον πόλεμο και να του παραχωρήσουν έκτακτες εξουσίες, με την ανακήρυξή του σε στρατηγό αυτοκράτορα. Έχοντας αυτή την εξουσία ο Ονόμαρχος χρησιμοποίησε τους θησαυρούς από το ιερό των [[Δελφοί|Δελφών]] για τον εξοπλισμό του φωκικού στρατού, για να αντιμετωπίσει το συνασπισμό Λοκρών και Θηβαίων.
Έκοψε νέα νομίσματα (με το όνομά του) τα οποία του επέτρεψαν τη στρατολόγηση περίπου 20.000 μισθοφόρων και τον καλύτερο εξοπλισμό του στρατού του.Μετά από αυτές τις προετοιμασίες εισέβαλε και υπέταξε την [[Άμφισσα]] και τον [[Ορχομενός Βοιωτίας|Ορχομενό]], ενώ μετά από από πρόσκληση του τυράννου των Φερών Λυκόφρονος εισέβαλε 2 φορές στη [[Θεσσαλία]] (354-353 π.Χ.) και ανάγκασε ύστερα από ισάριθμες νίκες το [[Φίλιππος Β' ο Μακεδών|Φίλιππο το Β΄]]να επιστρέψει στη [[Μακεδονία]]. Η επιτυχία του αυτή συνετέλεσε στο να θεωρείται ο Ονόμαρχος το 353 π.Χ. ως η σημαντικότερη προσωπικότητα της Ελλάδας.
Ωστόσο το 352 π.Χ η νέα εκστρατεία εναντίον του Φιλίππου, ύστερα από νέα πρόσκληση του Λυκόφρονος, είχε μοιραίο τέλος για τον Ονόμαρχο. Σε μάχη που έγινε στη θέση Κρόκιον πεδίον κοντά στον [[Παγασητικό κόλπο]] οι δυνάμεις των Φωκέων ηττήθηκαν και ο Ονόμαρχος σκοτώθηκε κατά τη διάρκεια της μάχης. Μετά το τέλος της μάχης ο Φίλιππος διέταξε τη [[σταύρωση]] του πτώματος του Ονόμαρχου, ενώ επέδειξε ιδιαίτερη σκληρότητα και προς τους αιχμαλωτισθέντες Φωκείς στρατιώτες(περίπου 3.000), τους οποίους έπνιξε στη [[θάλασσα]]. Η δικαιολογία της τιμωρίας τους ήταν η ιεροσυλία που είχαν διαπράξει το 354 π.Χ., όταν και είχαν λεηλατήσει τους θησαυρούς στους Δελφούς.
| |||