Πιεζοηλεκτρισμός: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
μΧωρίς σύνοψη επεξεργασίας
μΧωρίς σύνοψη επεξεργασίας
Γραμμή 1:
[[Image:2007-07-24 Piezoelectric buzzer.jpg|thumb|Εφαρμογή του πιεζοηλεκτρισμού σε απλό ακουστικάκι]]
Ο '''πιεζοηλεκτρισμός''' είναι η ιδιότητα κάποιων υλικών (κυρίως [[κρύσταλλος|κρυσταλλικών υλικών]] αλλά και μερικών [[κεραμικά υλικά|κεραμικών υλικών]]) να παράγουν
[[διαφορά δυναμικού|ηλεκτρική τάση]] όταν δέχονται κάποια [[μηχανική τάση]]/[[πίεση]] ή [[ταλάντωση]]. Το φαινόμενο μπορεί να εξηγηθεί ποιοτικά με τη μεταφορά ελεύθερων φορτίων στα άκρα του [[κρυσταλλικό πλέγμα|κρυσταλλικού πλέγματος]]. Επίσης, ο όρος περιλαμβάνει και το αντίστροφο φαινόμενο, κατά το οποίο το υλικό παραμορφώνεται, όταν βρεθεί κάτω από ηλεκτρική τάση. Ο πιεζοηλεκτρισμός ανακαλύφθηκε από τον [[Πιερ Κιουρί]] το [[1880]]. Οφείλεται σε [[κρυσταλλική ασσυμετρία|κρυσταλλικές ασυμμετρίες]] και αποτελεί φαινόμενο πρώτης τάξης. Παραδείγματα υλικών με πιεζοηλεκτρικές ιδιότητες είναι ο [[χαλαζίας]] (SiO<sub>2</sub>), το αλάτι Rochelle ή Seignette (τρυγικό καλιονάτριο, NaKC<sub>4</sub>H<sub>4</sub>O<sub>6</sub>·2H<sub>2</sub>O), το ADP (δισόξινο φωσφορικό αμμώνιο, NH<sub>4</sub>H<sub>2</sub>PO<sub>4</sub>), το ένυδρο θειικό λίθιο, (LiSO<sub>4</sub>.H<sub>2</sub>O), ο [[τουρμαλίνης]], το συνθετικό πολυμερές [[PVDF]] (polyvinylidene difluoride), κτλ.
 
Το πιεζοηλεκτρικό φαινόμενο δεν θα πρέπει να συγχέεται με το φαινόμενο της [[ηλεκτροσυστολή|ηλεκτροσυστολής]], που είναι διαφορετικό (δεν αποτελεί το ένα αντίστροφο του άλλου, όπως λανθασμένα γράφεται σε κάποιες αναφορές). Και τα δύο φαινόμενα είναι δυνατό να συνυπάρχουν στο ίδιο κρυσταλλικό υλικό, με κάποιο από τα δύο να είναι επικρατέστερο του άλλου.