Η τέμπερα πρωτοεμφανίζεται στις διακοσμητικές τοιχογραφίες ετρουσκικών τάφων του 6ου αι. π.Χ. (κυρίως στην [[Ταρκυνία]], όπου ηεικόνες με τέμπερα βρίσκεταισυναντώνται πάνω σε πυρόλιθο). Αργότερα, στη ρωμαϊκή εποχή, συναντάμεσυναντάται μια παραλλαγή της, που συνδυάζεται με τη νωπογραφία. ΠλατύτερηΕυρύτερη χρήση της τέμπερας άρχισε το 2ο αι. μ.Χ. Ως συγκολλητική ουσία χρησιμοποιούνχρησιμοποιούσαν ένα μείγμα αβγούαυγού και γάλατοςγάλακτος. Η τέμπερα ολόκληρο το Μεσαίωνα αποτελούσε το κύριο ζωγραφικό υλικό, μέχρι την αντικατάστασή της από το ελαιόχρωμα το 15ο αι., που το πρωτοεπεξεργάστηκαν ο [[Σάντρο Μποτιτσέλι]] και ο Μαντένια, με ρητίνη και βερνίκι πάνω σε ύφασμα.
Σήμερα η τέμπερα βασίζεται στη ζωική κόλλα. Το κύριο πλεονέκτημά της βρίσκεται στην ευκολία της εκτέλεσης, παρότι με τον καιρό αλλοιώνονται οι αποχρώσεις. Τώρα όμως και αυτό ακόμα το μειονέκτημα αντιμετωπίζεται από τη σύγχρονη βιομηχανία.
