Θεόφραστος Σακελλαρίδης: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Σπούδασε στην [[Αθήνα]], τη [[Γερμανία]] και την [[Ιταλία]]. Στα τέλη του [[1902]] έδωσε μαζί με τον πατέρα και τον αδελφό του Άρη, που ήταν βαρύτονος, επιτυχημένες συναυλίες με δικές του συνθέσεις και εναρμονισμένα ελληνικά δημοτικά τραγούδια στηστo στο ΜουσικήΒασιλικό ΑκαδημίαΩδείο του [[Μόναχο|Μονάχου]] και στο μέγαρο της βαρώνης Αμελίας φον Πέρφαλλ (κόρης του [[Γουσταύος Κλάους|Γουσταύου Κλάους]]), ενώπιον πληθώρας πριγκήπωνπριγκίπων και αριστοκρατών (εφημερίδα Σκριπ 1/12/1902). Στην εφημερίδα Σκριπ διαβάζουμε:''«Εκείνο το οποίον δέον να τονισθή ενταύθα, είναι η εμφάνισις του νεαρού, μόλις εικοσαετούς και συμπαθούς υιού του κ. Σακελλαρίδου, Θεοφράστου Σακελλαρίδου, όστις τους πάντας εξέπληξε παρασχών δείγματα συνθετικής ιδιοφυίαςιδιοφυΐας, ουχί της τυχούσης, και διευθύνας ορχήστραν εξ 60 οργάνων με ικανότητα και ακρίβειαν ήτις ενεποίησεν εις τους φίλους μας Γερμανούς ευχάριστον εντύπωσιν»''

Γύρω στοΣτα 1903, έγραψε την πρώτη του όπερα «Ο Υμέναιος» σε κείμενο του [[Ιωάννης Φραγκιάς|Ιωάννη Φραγκιά]]. Η εφημερίδα Σκριπ (10/12/1903) αναφέρει πως ''«η σκηνή του μελοδράματικούμελοδραματικού ειδυλλίου συμβαίνει εις την Ελευσίναν κατά την μυθολογικήν εποχήν της Ελλάδος».''
Γύρω στο 1904 φαίνεται πως είχε ήδη συνθέσει τη σκηνική όρχηση (μπαλλέτο) «Υπό τον ουρανόν της Ελλάδος». Το [[1904]], συνέθεσε τη μουσική για τις «[[Εκκλησιάζουσες]]» του [[Αριστοφάνης|Αριστοφάνη]] (σε μετάφραση του Πολύβιου Δημητρακόπουλου) που παρουσιάστηκαν στη [[Νέα Σκηνή]] του [[Κωνσταντίνος Χρηστομάνος|Κ. Χρηστομάνου]]. Επίσης, από το [[1907]] έως [[1913]], διασκεύαζε ξένη μουσική για τις επιθεωρήσεις «Τα Παναθήναια».

Το [[1908]], μετά το ιστορικό ανέβασμα της οπερέτας "Μαμζέλ Νιτούς" του Ερβέ υπό τη δική του διδασκαλία και διεύθυνση ορχήστρας, γράφει την πρώτη ελληνική [[οπερέτα]] το «Σία κι αράξαμε» (σε λιμπρέτο [[Πολύβιος Δημητρακόπουλος|Πολύβιου Δημητρακόπουλου]] & [[Στέφανος Γρανίτσας|Στέφανου Γρανίτσα]]) και, από το [[1914]] («Στα Παραπήγματα», η πρώτη του μεγάλη επιτυχία στο χώρο της οπερέτας) ως το θάνατό του, γράφει γύρω στις 80 (!) οπερέτες (ή και μουσικές κωμωδίες) κυρίως τρίπρακτες, πολλές σε δικό του λιμπρέτο. Εξαιρετική επιτυχία είχε «[[Ο Βαφτιστικός]]», ο οποίος εξακολουθεί να παίζεται μέχρι και σήμερα. Πρωτοανέβηκε στις [[18 Ιουλίου]] [[1918]] και θεωρούνται μαζί με τους «[[Απάχηδες των Αθηνών]]» του [[Νίκος Χατζηαποστόλου|Νίκου Χατζηαποστόλου]], ως οι πιο κοσμαγάπητες ελληνικές οπερέτες. Το εμβατήριο «[[Ψηλά στο μέτωπο]]» τραγουδήθηκε πολύ και από τους στρατιώτες του '40. Ο «Βαφτιστικός» έγινε και ταινία το [[1952]] από την [[Μαρία Πλυτά]], με πρωταγωνιστές τον [[Αλέκος Αλεξανδράκης|Αλέκο Αλεξανδράκη]] (η φωνή του ήταν ντουμπλαρισμένη από τον τενόρο [[Πέτρος Επιτροπάκης|Πέτρο Επιτροπάκη]]), την [[Ανθή Ζαχαράτου]] και τον [[Μίμης Φωτόπουλος|Μίμη Φωτόπουλο]].