Ελληνική Οπερέτα: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Στα τέλη της πρώτης δεκαετίας του [[1900]], παράλληλα με την εμφάνιση της Εθνικής Μουσικής Σχολής, δημιουργείται και η '''Ελληνική Οπερέτα'''. Η ελληνική οπερέτα θεωρήθηκε από μερικούς ως εξέλιξη του προηγηθέντος [[κωμειδύλλιο|κωμειδυλλίου]]. Ωστόσο παρουσιάζει πολύ μεγάλες διαφορές σε σχέση με το κωμειδύλλιο. Η οπερέτα φέρνει μαζί της έναν καθαρά ευρωπαϊκό αέρα και διαπραγματεύεται σχεδόν αποκλειστικά τη ζωή των αστών. Η θεματολογία της οπερέτας είναι διαφορετική από αυτή του κωμειδυλλίου, θα λέγαμε πιο "μοντέρνα" για την εποχή. Μεγάλη είναι εξάλλου και η απόσταση που χωρίζει τα δύο αυτά είδη και από μουσικής απόψεως. Η οπερέτα είναι ένα είδος πολύ πιο σύνθετο από το κωμειδύλλιο. Διαθέτει, ορχηστρική μουσική, χορωδιακά μέρη, άριες, ντουέτα, μπαλέτα κ.λ.π. Ο ίδιος ο ιστορικός του ελληνικού θεάτρου [[Γιάννης Σιδέρης]] δεν θεωρεί το [[Θεόφραστος Σακελλαρίδης|Σακελλαρίδη]] συνεχιστή του κωμειδυλλίου, αλλά υποστηρίζει πως "''τούτο ολοκληρώθηκε σε μικρό χρονικό διάστημα (1886-1896) κι έσβυσε η ζωντάνια του σχεδόν αμέσως... το κωμειδύλλιο είχε πια ξεπεραστεί και ο Σακελλαρίδης είχε διάθεση δημιουργική, «μοντέρνα»...'' (βλ. "Νέα Εστία 15/1/1950, τεύχος 541). Σημαντική επίδραση στην ελληνική οπερέτα άσκησαν η γαλλική [[φάρσα]] και φυσικά η αντίστοιχη γαλλική και βιεννέζικη [[οπερέτα]]. Η οπερέτα μεταφράστηκε στα ελληνικά ως "μελοδραμάτιον" δηλαδή μικρό μελόδραμα, μικρή [[όπερα]], όρος που δεν επικράτησε. Κακώς λοιπόν συχγέεται με το βραχύβιο ελληνικό κωμειδύλλιο του οποίου κύριοι εκπρόσωποι υπήρξαν οι [[Δημήτριος Κορομηλάς]] (Η τύχη της Μαρούλας, Αγαπητικός της Βοσκοπούλας), [[Σπυρίδων Περεσιάδης]] ([[Γκόλφω]], Σκλάβα), [[Δημήτριος Κόκκος]] (Η Λύρα του γερο-Νικόλα, Καπετάν Γιακουμής).