Κίνημα του 1935: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Η απόπειρα του [[1933]] έπεισε το [[Ελευθέριος Βενιζέλος|Βενιζέλο]] ότι οι πολιτικοί του αντίπαλοί του δέ θα δίσταζαν να χρησιμοποιήσουν οποιοδήποτε μέσο προκειμένου να τον εξοντώσουν και η πεποίθησή του αυτή, καθώς και η πίστη του ότι η παράταξή του και η χώρα γενικά χρειάζονταν τις υπηρεσίες του, ασφαλώς συνέλαβαν στη λήψη αποφάσεων που μόνο ατυχείς μπορούν να χαρακτηριστούν. Η από μέρους του ενθάρρυνση και υπόθαλψη συνωμοτικών οργανώσεων στο στρατό, με ανομολόγητο αλλά πραγματικό σκοπό την προάσπιση της βενιζελικής σύνθεσης του στρατεύματος, πρόδιδαν έλλειψη αυτοκυριαρχίας. Τέτοιες οργανώσεις ήταν η «Ελληνική Στρατιωτική Οργάνωση» (ΕΣΟ) και η «Δημοκρατική Άμυνα». Η πρώτη συγκροτήθηκε από αξιωματικούς που υπηρετούσαν στο στρατό και από τα ηγετικά στελέχη της ήταν ο αντισυνταγματάρχης [[Χριστόδουλος Τσιγάντες]], ο αδελφός του λοχαγός Ι.[[Ιωάννης Τσιγάντες]], ο συνταγματάρχης Στ.[[Στέφανος Σαράφης]] και άλλοι. Σκοπός της οργάνωσης ήταν να εμποδίση τον [[Γεώργιος Κονδύλης|Γεώργιο Κονδύλη]] να επιβάλει με δικό του κίνημα δικτατορία, αλλά και να ετοιμάσει αντίστοιχα στρατιωτικό κίνημα, για να αποτρέψει ενδεχόμενη μεταβολή του πολιτεύματος. Η δεύτερη οργάνωση, η «Δημοκρατική Άμυνα», συγκροτήθηκε από αποστρατευμένους κυρίως βενιζελικούς αξιωματικούς. Ηγέτες της ήταν οι στρατηγοί Άν. Παπούλας και [[Στυλιανός Γονατάς]] αλλά πραγματικός αρχηγός ο [[Νικόλαος Πλαστήρας]], αυτοεξόριστος στη [[Γαλλία]] μετά την [[Κίνημα Πλαστήρα 6ης Μαρτίου 1933|αποτυχία του κινήματος]] που είχει οργανώσει το [[1933]].