Βασίλειος Αθανασίου: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων
Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
Χωρίς σύνοψη επεξεργασίας |
Χωρίς σύνοψη επεξεργασίας |
||
Γραμμή 5:
Το 1812 υπηρετούσε στις στρατιωτικές φρουρές της [[Μολδοβλαχία|Μολδοβλαχίας]]. Το 1821 ο [[Αλέξανδρος Κ. Υψηλάντης|Αλέξανδρος Υψηλάντης]] του ανέθεσε την αρχηγία ομάδας ομάδας στρατιωτών υπό το γενικό πρόσταγμα του [[Γεωργάκης Ολύμπιος|Γεωργάκη Ολυμπίου]] και πολέμησε τους [[Οθωμανοί|Οθωμανούς]] στο ''Ρους ντε Βέντε'', στη μάχη του ''[[Μάχη του Δραγατσανίου|Δραγατσανίου]]'' και στη ''Μονή Σέκου''. Μετά την αποτυχία της επανάστασης στη Μοδοβλαχία, μετέβη στη [[Ρωσία]] όπου για διάφορους λόγους, κατέστη αδύνατο να επιστρέψει στην επαναστατημένη Ελλάδα.
Το 1825, συμμετείχε ως λοχαγός του ιππικού στις επιχειρήσεις στη [[Στερεά Ελλάδα]] υπό το συνταγματάρχη [[Φαβιέρος|Φαβιέρο]]. Το 1826 εντάχθηκε στο σώμα του [[Ήπειρος|Ηπειρώτη]] [[Χατζημιχάλης Νταλιάνης|Χατζημιχάλη Νταλιάνη]] που συμμετείχε στην εκστρατεία του [[Γεώργιος Καραϊσκάκης|Γεώργιου Καραϊσκάκη]] στη Ρούμελη. Έλαβε μέρος στη μάχη της [[Αράχοβα|Αράχοβας]] και στις μάχες της [[Δήμος Θίσβης|Δόμβραινας]], Τουρκοχωρίου και [[Δίστομο|Διστόμου]]. Διακρίθηκε στις συμπλοκές της [[Αθήνα|Αθήνας]] εναντίον του Κιουταχή, όπου συνεργάστηκε μεταξύ άλλων και με το στρατηγό [[Μακρυγιάννης|Μακρυγιάννη]]. Το 1828, το ιππικό σώμα του Νταλιάνη μετέβη στην [[Κρήτη]], όπου ο ''Αθανασίου'' πολέμησε στη μάχη του Φραγκοκάστελλου. Μετά το θάνατο του Χατζημιχάλη Νταλιάνη στο Φραγκοκάστελλο, ο ''Βασίλειος Αθανασίου'' κλήθηκε από το ''Κρητικο Συμβούλιο'' να σχηματίσει νέο ιππικό σώμα. Έως το 1830, το σώμα του ''Βασίλειου Αθανασίου'' πέτυχε να περιορίσει τον Οθωμανικό στρατό μέσα στα φρούρια της Μεγαλονήσου.
Με την ίδρυση του Ελληνικού Κράτους (στο οποίο δεν περιλαμβανόταν η Κρήτη), μετέβη στην [[Πελοπόννησος|Πελοπόννησο]]. Εκεί με τη συμπαράσταση του κουμπάρου του, Μακρυγιάννη (τον στεφάνωσε), διορίστηκε στη νεοσύστατη Χωροφυλακή, με το βαθμό του ταγματάρχη ιππικού (1833). Υπηρέτησε στη Χωροφυλακή, όπου διακρίθηκε για την τιμιότητά του και για τη συμβολή του στην αντιμετώπιση της ληστείας, στη Στερεά Ελλάδα. Η προσφορά του στην Επανάσταση αναγνωρίστηκε και μετατάχθηκε τιμητικά στη Βασιλική Φάλαγγα. Το Ελληνικό Κράτος του διέθεσε εθνικές γαίες στο [[Νομός Φθιώτιδας|Νομό Φθιώτιδας]]. Τα τελευταία του χρόνια, τα πέρασε στη Λαμία, όπου σχεδίαζε από κοινού με τον Μακρυγιάννη, την απελευθέρωση της [[Μακεδονία|Μακεδονίας]]. Πέθανε το 1839, αφήνοντας 3 ανήλικα τέκνα.
| |||