Μέσο αποθήκευσης δεδομένων: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Η πρώτη γνωστή απόπειρα χρησιμοποίησης διάτρητης ταινίας (''paper tape''), ήταν το [[1864]] από τον Αλεξάντερ Μπέιν (''Alexander Bain''), εφευρέτη του [[faxφαξ]] και του ηλεκτρικού [[τηλέγραφος|τηλέγραφου]].

To [[1946]] η RCA (Radio Corporation of America) ξεκίνησε την ανάπτυξη της λυχνίας (''selectron tube'')., Μίαμια προγενέστερη μορφή [[μνήμη τυχαίας προσπέλασης|μνήμης υπολογιστή]] με μέγιστο μέγεθος 10 ίντσες και μέγιστη χωρητικότητα 4096 bits. Καθώς η τιμή των λυχνιών αυτών ήταν απαγορευτική για την εποχή τηςτους, η ανταπόκριση από την αγορά δεν ήταν θερμή.

H [[κασέτα]] μαγνητικής εγγραφής (''compact cassette'') ανήκει στην κατηγορία των μαγνητικών ταινιών. Ωστόσο αξίζει ειδικής μνείας μιας και χρησιμοποιήθηκε πάρα πολύ. Η κασέτα κυκλοφόρησε το 1963 από την Philips. Χρειάστηκαν όμως επτά χρόνια για να γίνει το γνωστό και δημοφιλής μέσο αποθήκευσης. Η κυκλοφορία των υπολογιστών [[ZX Spectrum]], [[Commodore 64]] και του [[Amstrad CPC]] συντέλεσε κατά πολύ στην διάδοση της. Μία κασέτα 90 λεπτών μπορούσε να αποθηκεύσει περίπου 700kB700 kB έως και 1MB1 MB δεδομένων στην κάθε της πλευρά. Για την αποθήκευση δεδομένων ενός [[DVD]] θα χρειάζονταν δηλαδή 4500 κασέτες και 281 μέρες.

O 16 ιντσών περιστρεφόμενος μαγνητικός κύλινδρος (''magnetic drum'') με δυνατότητα 12.500 περιστροφών το λεπτό, πρωτοχρησιμοποιήθηκε στον υπολογιστή [[ΙΒΜ 650]] στα μέσα του 1950'50. Είχε δυνατότητα αποθήκευσης 10.000 χαρακτήρων.

Το [[1969]] παρουσιάστηκε η πρώτη δισκέτα (''floppy disk''). Ήταν μία δισκέτα 8 ιντσών με δικαίωμα ανάγνωσης (όχι εγγραφής) και ο αποθηκευτικός χώρος ήταν της τάξης των 80ΚΒ. Έπειτα από τέσσερα χρόνια, το [[1973]], μία παρόμοια δισκέτα με το ίδιο μέγεθος μπορούσε να αποθηκεύσει 256ΚΒ δεδομένων και επιπλέον έδινε την δυνατότητα επανεγραφήςεπανεγγραφής. Η τάση αυτή συνεχίστηκε - μικρότερο μέγεθος, μεγαλύτερος αποθηκευτικός χώρος - και στα τέλη του [[1990]] κυκλοφορούσαν πλέον δισκέτες 3 ιντσών οι οποίες μπορούσαν να αποθηκεύσουν 250ΜΒ δεδομένων.

Η ΙΒΜ αποκάλυψε τον Σεπτέμβριο του [[1956]] τοτον [[305 RAMAC]]. Ο συγκεκριμένος υπολογιστής έφερε την επανάσταση στον χώρο καθώς είχε αποθηκευτικό χώρο της τάξεως των 4.4MB,4 MB (5 εκατομμύρια χαρακτήρες), μέγεθος τεράστιο για εκείνη την εποχή. Τα δεδομένα αποθηκεύονταν σε 50 μαγνητικούς δίσκους των 24 ιντσών. Περισσότερα από 1000 συστήματα 305 RAMAC κατασκευάστηκαν και η παραγωγή του διακόπηκε το [[1961]]. Η ΙΒΜ ενοικίαζε τον υπολογιστή για το ποσό των $3.200 ανά μήνα.

Ο σκληρός δίσκος βρίσκεται ακόμη και σήμερα σε στάδιο περαιτέρω εξέλιξης. Ο Hitachi Deskstar 7K500 είναιήταν ο πρώτος σκληρός δίσκος ο οποίος μπορείμπορούσε να αποθηκεύσει 500GB δεδομένων - περίπου 120.000 φορές περισσότερα δεδομένα από τον 305 RAMAC της IBM, ενώ αρκετοί συγχρονοι σκληροί δίσκοι φθάνουν το 1 ΤΒ αποθηκευτικού χώρου.

Το DVD (Digital Versatile Disc) είναι ένα CD το οποίο χρησιμοποιεί μία διαφορετική μέθοδο τεχνολογίας laser. Το μήκος κύματος του laser χρησιμοποιεί υπέρυθρη ακτινοβολία στα 780nm (Το CD χρησιμοποιεί 625 με 650nm) γεγονός το οποίο δίνει την δυνατότητα στο DVD να αποθηκεύσει περισσότερα δεδομένα στον ίδιο χώρο. Ένα DVD έχει χωρητικότητα 4.7GB,7 GB ενώ τα Dual Layer DVD (διπλής επίστρωσης) έχουν χωρητικότητα 8.5GB.

H μάχη για την επικράτηση του σημερινού(2008) μέσου πραγματοποιήθηκε το 2007-2008 ανάμεσα σε δυο "μονομάχους", το [[Blu-Ray]] και το [[HD DVD]].

Στις 19 Φεβρουαρίου 2008 η Toshiba, ο κύριος υποστηρικτής και δημιουργός του HD-DVD ανακοίνωσε τη διακοπή της παραγωγής των HD-DVD καθώς και των HD-DVD Drives αφού το Blu-Ray Disk είχε ήδη νικήσει-όπως είχε γίνει κάποτε μεταξύ VHS και ΒΕΤΑ - τα δύο μαγνητικά format που μάχονταν για την επικράτησή τους στα γνωστά Videoβίντεο που είχαμε στις τηλεοράσειςτων στη δεκατίαδεκαετιών του '80 και '90. Κάτι παρόμοιο είχε γίνει και με τα DVD, αφουαφού παρουσιάστηκαν 3τρία format (DVD-R, DVD+R και DVD-RAM) αλλά τελικά επικράτησαν δυο!δύο.